Zwartboek Uitzetcentrum Zestienhoven - juni/juli 2007

2007: Verslagen van juni / juli

Verslag kerkdienst dinsdag 5 juni 2007

Ik was vandaag wat vroeg, en terwijl ik buiten wachtte, zag ik een Afrikaanse man door de deur (ónze deur) van het centrum naar buiten lopen. Hij had een nauwelijks gevulde blauwe vuilniszak in zijn hand.

"Free?" vroeg ik.
"Yes, F R E E!" zei hij blij.

Ik was ooggetuige van een ‘klinkering’. Mijn eerste levende bewijs dat er inderdaad mensen worden vrijgelaten uit dit eindstadium van het uitzetsysteem.
De man vertelde dat hij uit Ivoorkust kwam. Hij had tweeëntwintig dagen in Zestienhoven gezeten. Bij het ‘afscheid’ hadden ze hem gul voorzien van tien euro pleurop-premie. Daarmee moest hij terug naar zijn woning in Amsterdam. Dat haal je niet met tien euro, zeker niet als je ook nog eerst met de bus naar het station moet.

Gelukkig had één van ons geld in haar tas en zo werd de man door een kleine donatie behoed voor zwart rijden, in handen vallen van controleurs, politie, justitie, en wederom gevangengezet worden.

Hij heeft uiteraard géén verblijfsvergunning meegekregen, dus ik neem aan dat hij binnen 48 uur het land dient te verlaten. Kortom, de man is nog net zo illegaal als toen hij Zestienhoven binnengebracht werd. Zijn vader was overleden in de tijd dat hij in Zestienhoven zat; hij hoorde dat pas gisteren, toen hij belde naar een vriend in Afrika – niemand bij justitie had de moeite genomen hem het slechte nieuws te vertellen.

Wij gingen naar binnen en ontdekten dat het in het kerkzaaltje bijna niet te harden was van de hitte. Het werd nog benauwder toen het ook nog eens bomvol liep met gelovigen.

Winston vertelde dat de mannen van zijn afdeling allemaal een klachtenformulier hebben ingevuld met het verzoek of er ventilatoren kunnen worden aangeschaft, omdat het zo warm is. Haha! Dat wordt natuurlijk onmiddellijk gerealiseerd!

Tot mijn schrik leeft onder de ‘bewoners’ nog steeds de fabel dat er een maximumtijd van 28 dagen zit aan het verblijf in Zestienhoven. Ik moet ze elke keer weer vertellen dat dit helaas niet waar is. Het zou fijn zijn als de advocaten zich eens wat beter informeerden.

Winston vertelde ook dat de insluitingstijd heel vaak wordt vervroegd. Officieel luidt het dat mensen om vijf uur ‘s middags voor de nacht worden opgesloten in hun eigen cellen, maar in de praktijk gebeurt dat al om kwart voor vijf. De laatste tijd nóg weer tien minuten eerder.

Juist met die warmte zou het fijn zijn als de mensen zo lang mogelijk buiten kunnen blijven, opdat ze die warme cellen niet in hoeven. Maar nee.

Overigens: alle keren dat ik op bezoek ben geweest (één op één), treedt hetzelfde mechanisme in werking.
Tegen de tijd dat degene bij wie je op bezoek komt er is, zijn er zó al tien minuten voorbij, en ruim vijf minuten voor de officiële vertrektijd moet je al weer weg.

Waarom? Zodat de bewakers hun koffieverslaving kunnen voortzetten? Standaard zitten er minstens drie bewakers, met koffie, en met hun portofoons op volle sterkte aan. Daardoor schrik je je regelmatig een ongeluk en dan is het telkens: “Waar waren we ook al weer?”

Even een leuk bericht tussendoor: de vrouwen hebben ons lawaai tijdens de wake gehoord. Jammer dat ze niet wisten wat het was, maar nu ze het wel weten voelen ze zich erg gesteund.

Ik gaf de Mongoolse vrouw een compliment over haar kleding (rok, bloesje) en ze fleurde helemaal op. Ze had een vriendin op bezoek gekregen en die had deze kleding voor haar meegebracht. Ik denk dat het goed zou zijn als ik eens wat alerter ga kijken naar wat iedereen aanheeft, en hoe lang al hetzelfde. Ik zie, achteraf, de vrouw uit Togo ook telkens in dezelfde zwartfluwelen jurk….

Ik ga volgende week op bezoek bij het Fatima uit Marokko. Ze was helemaal blij dat ik het aanbood, en ze ging het gelijk juichend aan iedereen vertellen.
“Die mevrouw komt bij mij op bezoek, die mevrouw komt bij mij op bezoek!!”

De politie in Schiedam deelt bij wijze van proef chocola uit aan discotheekbezoekende jongeren, in de hoop dat chocola euforie oproept en dat er zodoende geen behoefte meer bestaat tot het uitleven van agressie door middel van het slopen van bushokjes.
Gedachtig daaraan heb ik de doos bonbons rond laten gaan,vooral bij de vrouwen, die als laatste werden opgehaald. Inderdaad, politie Schiedam, het helpt, want ik ben nog nooit zoveel omarmd, is er nog nooit zoveel naar mij gelachen en gezwaaid als deze keer!

Na afloop heb ik nog even nagepraat met de geestelijke verzorger, vooral over zijn collega de dominee. Die schijnt vanwege zijn botheid en cynisme niet zo goed in de markt te liggen bij de collega’s. Ik vind het een kwalijke zaak dat de dominee, bij zoveel kritiek, een fulltime baan heeft en dat hij niet een andere baan aangeboden heeft gekregen.

Bij het verlaten van het centrum bleek er weer eens andermans mobiel in een kluisje van een van ons te liggen.
Ik heb een mailtje aan de geestelijke verzorger geschreven:

"Bij uitcheck vond X een mobieltje van iemand anders in haar kluisje. Ze ging dus direct in haar tas, die ook in dat kluisje zat, kijken, want daar zat háár mobieltje in en haar portemonnee.

Waarschijnlijk is er niks weg, gelukkig.

Dit gebeurt regelmatig. We hebben het er al met jou over gehad. Ik zei tegen de dienstdoende portier dat ik een klachtenformulier wilde invullen, maar dat had hij natuurlijk niet (neenee). Hij had als geniale oplossing dat wij van de bezoekgroep voortaan de hoge nummers krijgen. Maar die oplossing bedenkt HIJ, en het zou me verbazen als hij de andere portiers, zoals ……., ervan op de hoogte stelt, of dat die dat onthouden.

Als je op bezoek gaat via die andere deur mag je de sleutel wél meenemen. Dat lijkt me ook normaalste zaak van de wereld. Wij hoefden een paar weken lang de sleutel ook niet in te leveren, maar vanaf vorige week of die week daarvoor ineens weer wel.

Ik vind het nu genoeg! Het zijn ónze spullen die daar in gaan. Er wordt door de portiers veel te nonchalant met andermans bezittingen omgesprongen. Ik stel voor dat jij het de eerste keer dat je er weer bent aankaart. Als je op heel korte termijn niks bereikt ga ik (of wij) klagen, via een brief naar het afdelingshoofd of naar de directie.

Het heeft uiteraard helemaal niets met jou te maken, het is iets dat speelt tussen de portiers en de bezoekers. Overigens neem ik persoonlijk al nooit meer iets mee naar het centrum, geen telefoon, geen memorystick, geen portemonnee. En terecht."

Donderdag 7 juni 2007

Vandaag was ik op bezoek bij Wilson. Hij vertelde dat het nu al godverziekend heet is in de cel. Er is een soort ventilatiesysteem in het plafond en een kleine spleet beneden bij het onderste bed. Hij heeft erover geklaagd bij bewakers, dokters en de psycholoog, en die hebben allemaal hetzelfde smoesje: "Dit gebouw is maar tijdelijk en er zijn wat fouten gemaakt bij de constructie."

Daar heb je veel aan als je binnen zit...

De dominee schijnt geen beste naam te hebben bij ex-bajesbootklanten.
Ook vertelde hij dat mensen pas op het laatste moment te horen krijgen dat ze uitgezet worden, zodoende er is geen gelegenheid tot afscheid nemen of je mentaal voorbereiden.

Er zijn meerdere psychologen werkzaam op de boten, die ook naar Zestienhoven komen. Het zijn helaas telkens andere, waardoor de mensen dus ook telkens opnieuw hun verhaal moeten vertellen.

Medicijnen dienen te worden ingenomen in bijzijn van de bewakers. Mensen weten echter nooit wat ze precies krijgen, immers, het komt niet uit het doosje/potje van de apotheek. Mensen zien wel dat andere mensen gedrogeerd worden.

De mensen krijgen jeuk/eczeem, veroorzaakt door de combinatie hitte – papieren lakens.

Alle post wordt gelezen, zowel uitgaande als inkomende.


Dinsdag 12 juni 2007

Tijdens het reguliere bezoekuur praatte ik vandaag met Fatima uit Marokko. Ze woonde bij haar moeder en is opgepakt omdat ze geen Nederlands paspoort heeft. Ze is drieëntwintig, met een grote behoefte aan positieve aandacht. Ze is spontaan: ze zegt wat ze denkt, positief of negatief.

Tijdens een verblijf in Marokko heeft ze een kortstondige relatie gehad met een man. Toen dat misging heeft hij haar met een scheermes bewerkt. Ze liet me het litteken zien, het lijkt alsof hij haar hele wang heeft geprobeerd eraf te snijden.

Fatima heeft zeven en een halve maand in Noorderzand (vreemdelingendetentie voor vrouwen en kinderen) gevangen gezeten. Hoewel ze het daar beter "naar haar zin had" dan op Zestienhoven, kon ze het niet langer aan om voor onbepaalde tijd vastgezet te worden. Daarom gaf ze haar verzet op en werkt nu mee aan haar uitzetting.

Fatima vond de bewakers in Noorderzand in het geheel niet aardig, die doen bijna nooit wat voor je.

Ook Noorderzand bezit isolatiecellen.
Na drie keer rapport ben je de klos.

Fatima heeft er twee keer in gezeten.
Eén keer één dag, één keer twee dagen.

Ze wilde de speciale isolatiekleding
(scheurhemd: zie foto) niet aantrekken en is
toen door vijf man tegen de grond gewerkt.

Voorbeelden van andere straffen:

- Papiertjes en andere rommel opprikken uit de tuin.
- In de cel opgesloten worden en goede manieren leren: de hele tijd: "goedemorgen" tegen de bewakers moeten zeggen, die voor deze gelegenheid de hele tijd de celdeur openen.

Werken is niet verplicht in Noorderzand, want Fatima werkte niet - maar als je geen geld hebt moet je wel, neem ik aan. De verdiensten worden besteed aan boodschappen, die op een lijst ingevuld kunnen worden en dan door de instelling gekocht worden.

Tot zover Noorderzand, nu meer over Zestienhoven:

Fatima heeft niets aan de imam. Ze heeft hem twee keer gezien en heeft twee keer ruzie met hem gehad. Hij schijnt te vinden dat ze zich te uitdagend kleedt, hij stoort zich aan het feit dat ze geen hoofddoek draagt. Vrouwen moeten zich naar zijn mening onderdanig opstellen, zeker qua kledingvoorschriften.

Het eten is walgelijk op Zestienhoven. Je krijgt maar één bekertje melk per dag.

Hoewel Fatima over meer geld beschikt, mag ze van de instelling maar vijftig euro per maand besteden. Aangezien ze minstens één pakje Marlboro á vier euro per dag oprookt, gaat ze het daarmee niet redden.

Er is niets te doen in Zestienhoven. Er is niks te lezen, ook niet in het Arabisch. Mensen roken, drinken koffie en lopen buiten wat rond, of eigenlijk in een vierhoek.

Een keer per week is er dansen voor de vrouwen: “Buikdansen, die mevrouw wist niet wat ze zag! Ja, ik ben Arabisch, ik kan háár wel wat leren!”

Een keer per week is er ‘crea’.
“Wat houdt dat in?” vroeg ik.
“Beertjes maken”.
Mijn god!!!

Fatima was erg blij om tijdens het bezoekuur naar buiten te kunnen kijken, want in het centrum is nergens gelegenheid om iets van buiten te zien: de cellen zijn ingebouwd in een loods en de luchtkooien zijn met ondoorzichtig groen doek bedekt.

Vorige week was haar moeder op bezoek geweest, die haar vijfentwintig euro in de hand had gedrukt. Bij het verplichte fouilleren na afloop had de bewaakster gevraagd of ze ‘iets’ had.
“Ja, 25 euro,” had Fatima eerlijk gemeld. Dat mocht natuurlijk niet en een rapport dreigde, maar bij nadere behandeling werd dat geschrapt, omdat ze het eerlijk had gezegd en de bewaakster het niet uit haar zak had gevist.


Verslag kerdienst donderdag 14 juni 2007

Bij het klaarzetten van de stoelen uitte de dominee zijn bezorgdheid of we bezig waren de mensen hier te houden – want dat is helemaal de bedoeling niet. De mensen zijn hier om uitgezet te worden, daarom heet het hier ook een uitzetcentrum.

We hadden vandaag allemaal veel last van de warmte, de bezoekers misschien nog wel het meest, omdat we ons plaatsvervangend zaten te schamen over de dominee. Dat werd niet zozeer veroorzaakt door de inhoud van de dienst, want die hebben we zoveel mogelijk langs ons heen laten gaan, maar vanwege de reacties van de dominee op de ´bewoners´.

Bijvoorbeeld: Winston, op de eerste rij, slaakte een diepe zucht. Blijkbaar ergerde de dominee zich daaraan, want hij reageerde op cynische wijze met een:
“Are you tired? Was it a busy day today? Shower, recreation, meal, church…...”

Een ander voorbeeld: een Afrikaanse man liet een bijbel zien waaruit stukken tekst gescheurd waren. Die bijbel had hij vorige week na de kerkdienst gekregen. De man vond het storend dat er delen ontbraken, dus vroeg hij om een heel exemplaar. Reactie van de dominee:
“A person with his hand amputated is still a human being, same with the bible”.

Ik heb laatst een film gezien die zich afspeelde in Sierra Leone, waar mensen armen afhakten van andere mensen. Iedereen wéét dat dergelijke gruwelen gebeurd zijn. Dan zeg je zoiets toch niet? Misschien kómt die man wel uit Sierra Leone en moet hij daar naartoe terug..

Nog een leuke opmerking van de dominee, die er prat op gaat veel talen te spreken:
“Ik heb deze tekst in het Nederlands gezegd, want als je opheffing krijgt moet je toch Nederland leren spreken”.

Opheffing? De meeste mensen krijgen helemaal geen opheffing, de meeste mensen worden uitgezet!

Fatima kwam niet opdagen tijdens de kerkdienst. Ze blijkt vijf dagen straf te hebben, door te brengen in de iso (afdeling D). Ik ben woedend en maak me grote zorgen, zeker nadat Winston me vertelde dat hij haar gisteren de hele dag had horen huilen. Zo´n meisje stop je toch niet in een isolatiecel!

De vrouw uit Mongolië vertelde me de reden: Fatima deelde eerst haar cel met iemand. Die ging weg en dus had Fatima de cel voor zich alleen. Dat kwam haar goed uit, want dan hoefde ze zich niet in te houden met roken. De bewaking confronteerde haar plotseling met een nieuwe celgenote. Fatima wilde niet, protesteerde heftig en voilá.

Na afloop van de dienst heb ik de geestelijke verzorger gevraagd of hij haar wilde opzoeken. Dat heeft hij gedaan, hij sms-te me zojuist dat hij ging proberen of hij Fatima eerder uit de iso kon halen. Ik heb nog niet gehoord of het gelukt is.

De vrouw uit Mongolië was ten einde raad, ze zit nu al bijna een jaar gevangen en lijdt aan allerhande darm- en menstruatieproblemen. Ze praat wel met de dokter en de psycholoog, maar dat zijn telkens andere, dus dat schiet niet op.

Er was een tolk voor de Lingala-sprekende vrouw uit Togo. Ze hadden de hele tijd tijdens de dienst dicht bij elkaar samen zitten praten. De tolk vertelde later dat het heel moeilijk was geweest om meer ingewikkelde dingen te bespreken, want de vrouw uit Togo is erg in de war.
De tolk, niet op de hoogte van de geheime regels van Zestienhoven, had open en bloot vijf losse euro’s aan de vrouw uit Togo gegeven. Dat werd gezien door de immer oplettende “werken met gedetineerden vereist een scherpe blik” bewaking. De bewakers pakten vervolgens op de gang vier losse euro’s van de vrouw uit Togo af, riepen de dominee (!) ter verantwoording en ‘moesten er helaas een aantekening van maken’.

Volgende week komt de tolk weer. Hopelijk geeft ze nu het geld wat meer stiekem, anders moet de vrouw uit Togo nog de iso in ook...

Ik hoorde een jonge man uit Angola klagen tegen de dominee. Hij was eerder geopereerd aan kanker en moest afgelopen week opnieuw naar het ziekenhuis. Vanwege "vluchtgevaar" is het standaard dat mensen uitsluitend naar het ziekenhuis gebracht worden met handboeien om en een stok in hun broek. De man uit Angola had daar bezwaar tegen gehad. Hij was toch geen crimineel?

De dominee antwoordde dat iemand die medisch behandeld wilde worden, die maatregelen maar gewoon moest accepteren...

De dominee vindt dat mensen in het uitzetcentrum er zitten om uitgezet te worden. Alles wat wij van de bezoekgroep toevoegen, zoals telefoonkaarten geven, bellen met een advocaat of wat dan ook, is overbodig: "Laat dat maar aan ‘ons’ over." Ik mag van hem niet praten voor en tijdens de dienst. Alsof ik een schoolkind ben dat loopt te keten.


Dinsdag 19 juni 2007

Ik krijg een mail van de dominee over gespreksgroepen die hij wil starten. Hij zegt daarin behoefte te hebben aan meer "zicht" op de bezoekgroep, omdat die zich nu, in zijn ogen, teveel in de "periferie" bevindt. Hij wil bovendien graag een aparte gespreksgroep voor mannen, omdat hij denkt dat "de grote toeloop naar de kerk met de komst van vrouwen aldaar te maken heeft."

Mannen die het fijn vinden om vrouwen te zien en vrouwen die het fijn vinden om mannen te zien, dat mag kennelijk niet van de dominee! In zijn ogen is de kerkdienst niet iets waar mensen naar toe zouden kunnen gaan om andere mensen te ontmoeten.

In de mannengespreksgroep dienen de mannen zich te beperken tot de door de dominee aangegeven thema’s "bijbel, kerk en leefsituatie alhier", terwijl in de gemengde groep de thematiek nog verder is beperkt tot "voorbereiding op de kerkdienst van de middag".

Vrouwen nemen in de ogen van de dominee een ondergeschikte plaats in: zij hoeven niet van die ingewikkelde onderwerpen te behandelen als "bijbel en kerk", laat staan dat ze de behoefte zouden kunnen voelen om te praten over hun "leefsituatie alhier".


Dinsdag 26 juni 2007, bezoek aan Fatima

Vanmorgen ben ik weer op bezoek geweest bij Fatima. Ze is kort nadat ik bij haar was naar Noorderzand gebracht. Ze is niet ‘direct uitzetbaar’, maar ze kan blijkbaar ook niet in vrijheid gesteld worden. Ze zit nu precies acht maanden en een dag vast.

Ze was helemaal opgelucht dat ze naar Noorderzand zou gaan, want er was ook sprake geweest van overplaatsing naar Kamp Zeist, waar ze alleen maar slechte dingen over heeft gehoord.

Het gaat slecht met haar: gisteren is ze zelfs flauw gevallen door de stress. Over de vier dagen (de geestelijke verzorger heeft er een dag afgekregen) dat ze in de iso heeft gezeten is ze nog steeds woedend.
Fatima heeft haar cel moeten delen met een niet-roker, terwijl dat dus officieel niet mag.

Ik kocht een blikje limonade voor haar uit de frisdrankenautomaat. Ze wilde weten hoeveel dat hier kostte.
Ik zei: “70 cent”.
“Hé,” riep Fatima verrast, "Bij ons beneden kost dat 80 cent!”
Ik vroeg aan de bewaking waarom dat beneden 80 cent kostte. De bewaking gaf als verklaring dat er een kleine prijsverhoging was geweest.
Ik vroeg: “Gaat dat zakgeld van 7,50 dan ook omhoog?”
De bewaking zweeg.
Ik probeerde: “Als ik een blikje voor haar koop mag ze het dan meenemen naar de afdeling?”
Het antwoord lag voor de hand: “Nee!”
Wat schandalig! Zomaar prijsverhogingen invoeren, zonder dat die lullige 7,50 omhoog gaat. Justitie zal wel denken: hoe soberder, hoe beter.

Nieuws: Albayrak is twee of drie weken geleden in Zestienhoven geweest. Het centrum was van te voren mooi opgepoetst, maar hoe verbazingwekkend, Albayrak heeft niet één gevangene gesproken! Wel bewakers en bazen. Is dat nou jammer, zo krijgt ze toch niet echt een totaalbeeld van wat zich afspeelt. Maar Albayrak wil dat natuurlijk ook helemaal niet weten...

Toen ik het centrum wilde verlaten ging er iets mis bij de kluisjes: het kluisjesbeleid is me, vrees ik, fataal geworden.
Het moest er natuurlijk een keer van komen: het ziet er naar uit dat het afgelopen is met mijn bezoeken aan de kerkdienst!

Het volgende is gebeurd:

Ik kreeg ruzie met de portier. Ik had namelijk onder andere mijn paspoort in het kluisje gedaan, en toen ik weer wegging lag het er niet meer (dacht ik althans– het zat het op een vreemde manier ergens tussen zodat het leek of het kluisje leeg was, een beetje als een illusionistentruc).
Ik vroeg, enigszins in paniek: “Waar is mijn paspoort?”
“Dat is uw eigen verantwoordelijkheid!”
“Daarnet had ik het nog en nu is het weg”.
“Daar kunnen wij niks aan doen”.
Zulke antwoorden!

Ik werd boos en zei: “Er klopt helemaal niks van dat kluisjesbeleid bij jullie. Aan de overkant zitten ook vaak spullen van andere mensen in onze kluisjes!”
“Dat is helemaal niet waar!”
“Dat is gvd wel waar!”
“Uw toon bevalt me totaal niet.”
“Mij bevalt uw toon ook niet! Ik heb genoeg van dat gedoe met die kluisjes. Ik ga een klacht indienen bij de directeur!”
De portier had me graag op rapport willen zetten en in de iso slingeren, maar dat gaat natuurlijk niet. Dus deed hij het equivalent:
“Ik ga ook een klacht indienen, over u. En dan is het uit met u in de bezoekgroep!”

Ik heb gelijk de geestelijke verzorger gebeld en gezegd dat als hij mij in de bezoekgroep wil houden, hij als de sodemieter het afdelingshoofd moet spreken over dit ‘incident’. Dan kan hij zich eindelijk eens aan zijn afspraak houden, want hij belooft wel steeds dat hij het gaat aankaarten bij het afdelingshoofd, maar hij heeft het, voor zover ik weet, nog nooit gedaan.


Dinsdag 26 juni 2007, bezoek aan Wilson op de bajesboten

Vandaag was in de bezoekruimte zes man bewaking aanwezig, op vier met vrolijke gekleurde hesjes uitgedoste ‘bewoners’ en hun vier bezoekers. Een bewaker was, terwijl hij luisterde naar wat wij zoal aan elkaar te vertellen hadden, heel zoet een kleurplaat van Sneeuwwitje aan het inkleuren.

Wilson zit inmiddels een week op de boot. Hij vindt het er verschrikkelijk. Warm, benauwd, met veel te veel mannen op een afdeling, waar zespersoons-, vierpersoons- en tweepersoonscellen zijn. Wilson heeft het geluk ingedeeld te zijn in een tweepersoonscel, die hij vandaag helemaal voor zich alleen heeft, want zijn 'kamer'genoot is naar België gebracht.

Toen Wilson op Zestienhoven zat, werd hij van het ene op het andere moment gehaald.

“Spullen pakken, je gaat nu op transport.”
“Waar naar toe?”
“Dat weet ik niet, maar schiet op, want de auto staat te wachten en de motor draait al.”

Eenmaal bij het busje aangekomen vroeg Wilson nogmaals waar hij naar toe gebracht wordt.

“Naar de boot,” was het antwoord.
“Ik wil daar niet naar toe! Kan het niet morgen?”
Protesteren hielp niet, vandaar dat Wilson nu op de bajesboot zit.

Af en toe krijgt hij een black-out - dat is al begonnen in Zestienhoven. Daar heeft de dokter bloed afgenomen, waarvan de uitslag over zes dagen bekend zou zijn. Inmiddels is dat al meer dan veertien dagen geleden, maar er is nooit meer iets vernomen over een uitslag.

Hij wil graag dat zijn advocaat alles in het werk stelt om hem op medische/traumatische gronden vrij te krijgen, maar dat zal niet lukken. Wilson is ongewenst, en dan kan je het in Nederland bekijken. Andere mannen op de boot vertellen dat er nergens in Europa zo slecht met illegalen wordt omgesprongen als in Nederland.

In tegenstelling tot Zestienhoven is de kerkdienst niet een plek waar je mensen kunt ontmoeten die op andere afdelingen zitten. Hier is het per afdeling geregeld, dus zie je dezelfde mannen die je de hele dag al ziet, maar dan alleen de christenen.

De televisie heeft weinig kanalen, het is verveling troef na vijf uur ’s middags, als iedereen achter de deur moet.


Donderdag 28 juni 2007

Vanmorgen belde de geestelijke verzorger me op: de directeur was bij hem langs gekomen en had, met het ‘rapport’ van de portier in de hand, hem verteld dat ik niet langer welkom ben bij de bezoekgroep. De geestelijke verzorger meldde dat hij "er ook niks aan kon doen."

Het leek me dat hij dat gedoe met die kluisjes allang had kunnen aankaarten, waardoor mijn ruzie met de portier niet plaats had hoeven vinden.
Ik besloot een brief aan de directeur te schrijven, om te kijken of ik ‘er iets aan kon doen’.

Rotterdam, 3 juli 2007

Geachte heer van Benthem,

Donderdag 28 juni jl. werd mij door de geestelijke verzorger telefonisch meegedeeld dat mij door de directeur de toegang tot Uitzetcentrum Rotterdam Airport met onmiddellijke ingang is ontzegd. Dit naar aanleiding van een klacht over mij, ingediend door een in het centrum werkende portier.

Het heeft me onaangenaam getroffen dat mij geen mogelijkheid is gegund tot ‘hoor en wederhoor’. U hebt kennis genomen van de rapportage van de portier, u hebt echter niet mijn lezing willen horen. Ook betreur ik het dat u niet de moeite hebt willen nemen uw beslissing aan mij persoonlijk mee te delen.

Ik heb meer dan een jaar lang deel uitgemaakt van de bezoekgroep en me met hart en ziel ingezet om de mensen binnen tot steun te zijn.

De reden waarom ik in conflict raakte met de portier heeft een achtergrond en een verleden. Ik heb dit overigens meerdere malen besproken met de geestelijke verzorger, aangezien het de bezoekgroep is verboden om anders dan via hem een klacht in te dienen.

De situatie is als volgt: bij binnenkomst moeten alle meegenomen spullen in een kluisje worden gedeponeerd. De sleutel van dat kluisje moet worden ingeleverd bij de dienstdoende portier. Bij vertrek moet de sleutel van het kluisje weer bij de portier worden opgehaald.

Bij het openen van het kluisje worden door ons zéér regelmatig meer dingen aangetroffen dan wij erin hebben gedaan. Ik noem ‘vreemde’ mobiele telefoons. Ook komt het regelmatig voor dat wij een sleutel krijgen van een ander kluisje dan het onze, met andermans inhoud.

Natuurlijk zijn wij verontrust over deze gang van zaken. Immers, het zijn waardevolle en persoonlijke spullen die in de kluisjes gaan, waarvan je niet graag zou willen dat die in handen vallen van wildvreemden.

We hebben dit uiteraard telkens tegen de dienstdoende portier gezegd, die daar dan op zijn beurt niet of nonchalant op reageerde.

Afgelopen dinsdag, de dag van het ‘incident’, was ik op bezoek geweest bij een van de bewoners. Na afloop opende ik het kluisje (als men de bezoekingang gebruikt mag de sleutel van het kluisje wél worden meegenomen) en trof daar mijn paspoort niet aan.

Ik raakte in paniek en vroeg aan de portier waar mijn paspoort was. Dat was zijn zaak niet, zei hij, ik moest maar beter op mijn spullen letten. Toch wist ik 100% zeker dat ik mijn paspoort in het kluisje had achtergelaten. En mijn kluisje was leeg, althans zo leek het.
Er recht voorstaand was mijn paspoort, dat achter een richeltje bleek te liggen, niet te zien. Een soort illusionistentruc.

Maar, geïrriteerd door het uitblijven van enig blijk van meeleven door de portier en door het ontbreken van enige verbetering in het beleid ten aanzien van het onzorgvuldig omspringen met onze persoonlijke spullen, zei ik "Altijd dat gedoe met die kluisjes! Aan de overkant zitten ook vaak spullen van andere mensen in onze kluisjes!", waarop de portier dat glashard ontkende: "Dat is helemaal niet waar!"

Vanaf dat moment ontstond er een onaangename woordenwisseling. Ik zei dat ik een klacht ging indienen bij de directeur over het ‘kluisjesbeleid’ (bij dezen). Hij zei dat hij een klacht ging indienen over mij, hetgeen hij inderdaad deed, met als gevolg dat mij nu de toegang ‘for life’ is geweigerd.

Ik hoop dat u mij alsnog in de gelegenheid wilt stellen mezelf te kunnen verdedigen tegen een klacht tegen mij, waarvan ik de inhoud niet ken. Mocht u mij dit niet willen toestaan, dan zou ik het zeer op prijs stellen schriftelijk kennis te mogen nemen van mijn ‘uitzetting’.

Hoogachtend,

Janneke

Ik kreeg de volgende brief terug:

Geachte heer/mevrouw,

Naar aanleiding van uw brief van 3 juli 2007 bericht ik u het volgende:

Op donderdag 28 juni j.l. heeft één van de portiers inderdaad een rapport opgemaakt over de wijze waarop u met hem communiceerde.

Dit had betrekking op het gegeven dat u dacht dat uw paspoort niet meer in het kluisje zat waar u hem in gedaan had en waarvan u de sleutel had meegenomen.
Naar aanleiding hiervan heeft u mijns inziens niet correct gecommuniceerd met de betrokken portier, vooral nadat bleek dat er niets aan de hand was.

Het geschreven rapport heb ik laten lezen aan de geestelijke verzorger, die op dat moment besloot de samenwerking met u te beëindigen, waar ik het volledig mee eens ben.

Door deze beslissing bent u geen lid meer van de vrijwilligersgroep en heeft u in die hoedanigheid geen toegang meer tot de inrichting.

Ik kan u meedelen dat ik het door u geschetste probleem met de kluisjes voor de bezoekers bij de personeelsingang binnen korte tijd hoop op te lossen.

Ik verwacht u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.

Met vriendelijke groet,

Th. M. van Benthem
Locatiedirecteur Uitzetcentrum Rotterdam

11 juli 2007

De hele bezoekgroep is ‘uitgezet’! Ik kreeg vandaag onderstaand mailtje van de geestelijke verzorger:

Beste mensen,

Gisteren is tijdens een vergadering van de directie, afdelingshoofd, GV en externe organisaties besloten dat de huidige bezoekregeling bij kerkdiensten onder de vlag van de GV met onmiddellijke ingang beëindigd wordt.
De inrichting gaat zich beraden op een andere wijze van organiseren en werven van vrijwilligers. Voorlopig zullen de kerkdiensten gedaan worden zonder vrijwilligers. Er is nog geen concreet besluit genomen over de gang van zaken in de toekomst.

In een reactie van mij op de beslissing schrijft de geestelijke verzorger:

“De keuze van de stopzetting van de bezoekgroep is niet de mijne geweest. Het was m.i. een beklonken zaak”.

Ik mail terug:

“Ik denk dat je daarin helemaal gelijk hebt. Ik begrijp best dat het niet jouw keuze was. We hebben goed samengewerkt en we hebben elkaar in onze waarde gelaten en daar waar mogelijk elkaar aangevuld.
Begrijp alleen wel dat deze beslissing van de directie en co en de directeurs reactie op mijn ’communicatie met de portier’ symptomatisch is voor hoe de machtsverhoudingen liggen in detentie, waarbij opgemerkt moet worden dat in vreemdelingenbajessen de bewakers nog veel meer macht kunnen uitoefenen dan in reguliere detentie.

Dat afdelingshoofd, met zijn softe gezever in het jaarverslag van de DJI van 2005 – alsof het bijna gezellig is in het centrum..

Gelukkig hebben wij een kijkje in de keuken kunnen krijgen."

Geestelijke verzorging in de hel

Uitzetcentrumtucht:
Bewakers met knuppels en stroomstootstokken.
Rapporten en isolatiecellen.

Door in de hel te werken en niet te protesteren
sanctioneer je het systeem.
Houd je het lijden in stand,
bestrijd je de symptomen maar niet de ziekte.
Je kunt bidden zoveel je wilt
maar dat zal het systeem niet veranderen.
Je kunt nog zoveel vragen om vrede
Maar het zal oorlog zijn in de hoofden van de gevangenen.

Door je mond te houden over hoe
de Staat der Nederlanden onschuldige mensen
veroordeelt tot deze hel
ben je zelf een deel van de hel geworden.
Voor de anderen.
En voor jezelf.

Janneke, Juni/Juli 2007.





Foto: blokkade actie Uitzetcentrum Zestienhoven, 26 oktober 2007, twee jaar na de Schipholbrand.