Zwartboek Uitzetcentrum Zestienhoven - augustus/september 2006

woensdag 2 augustus 2006

Ik kreeg gisteren een telefoontje van Mike uit Liberia; hij komt terug. Zo zie je maar dat uitzetting ook niet werkt. Ze zullen wat anders moeten verzinnen om Nederland 'van vreemde smetten vrij' te maken.


Verslag kerkdienst donderdag 10 augustus 2006

Vandaag waren er niet zo veel mensen, totaal ‘maar’ negenentwintig. De laatste kerkdienst van de oude geestelijke verzorger trouwens.

Ik sprak na afloop met een man uit Kaapverdië, die in Nederland in de gevangenis gezeten heeft en nu wordt uitgezet, omdat hij inmiddels ongewenst is verklaard. Zijn vrouw en zes kinderen moeten met hem mee - die zijn dan zeker automatisch ook ongewenst..

Als je niet ongewenst bent, zoals een man uit voormalig Joegoslavië met wie ik praatte, dan gaat het ‘humaner’: hij zou vandaag worden uitgezet, en was in afwachting van zijn vrouw en kinderen, die ook uitgezet werden, maar niet in detentie zaten.

Maar hoe dan ook, vertrekken zullen ze, als het aan de overheid ligt.


donderdag 17 augustus 2006

Ik heb het volgende schandalige verhaal gehoord:

Er zit in Zestienhoven een man in een vergevorderd stadium van aids. Hij kan bijna niet meer lopen, hij is een soort strompelend geraamte.

Hij zou bezoek krijgen, maar werd maar niet gehaald.
Navragen, en "Nee, er was helemaal geen bezoek gekomen."
...Aldus de bewaking.
"Jawel", zei de man.
"Nee!", zeiden de bewakers.
Toen vroeg de man of ze het even wilden nakijken.
Reactie: "Als je nou nog meer zeurt, stoppen we je in de iso!"

Dit soort walgelijk machtsmisbruik - hoe durven ze!

Trouwens, de vrouw uit Leiden die hem wel degelijk kwam bezoeken, werd dus ook teruggestuurd, omdat er geen bezoek zou zijn aangevraagd.... Hebben die bewakers natuurlijk gewoon vergeten iets op te schrijven of zo. Of het is puur pesterij, dat kan ook.

De man krijgt van de medische dienst in Zestienhoven zijn eigen aidsmedicijnen niet, want die zijn te duur. Hij krijgt iets anders, dat niet goed helpt. Nu gaat iemand van Humanitas proberen de juiste medicijnen voor hem te regelen.
De betreffende man wil dit verhaal niet in de publiciteit hebben, bang als hij is voor represailles.


Verslag kerkdienst donderdag 24 augustus 2006

Ik ben boos, want ik ben vandaag niet bepaald als ‘gast’ behandeld in Zestienhoven.

Verhaal:

De bezoekgroep had inmiddels van het afdelingshoofd bevestigd gekregen dat er weer koekjes mochten worden meegenomen, en ook dingen als cadeautjes voor een jarig kind. Dankjewel, fijn dat het weer mag, zodat wij dan misschien denken dat het regime wat milder wordt. Maar nee!

Gisteren had ik dus koekjes bij me, maar op een uiterst botte manier werd ons verordonneerd dat koekjes absoluut niet mochten. Regels zijn regels, alle tassen gaan in de kluis.

"Ja maar", brachten wij in, "dat is afgesproken met het afdelingshoofd!"
De portier zei van niets te weten en het afdelingshoofd is op vakantie.
Nog eens aandringen.
Antwoord: "U heeft hier niets in te brengen!".
Ik: "Dit was toch de afspraak..."
Waarop de dikke portier zijn minachting liet blijken door te roepen: "Nog brutaal ook!"

Ik zou eigenlijk een klacht moeten indienen. Wat denkt die man wel!
Ik hoop niet, dat mensen die portier zijn, ook af en toe bewaker zijn, want berg je dan maar als gevangene. Als hij al zo tegen mij doet!

Eergisteren ben ik op bezoek geweest bij Mike. Die is namelijk weer terug! Zijn bagage is bij zijn retourvlucht naar ons gastvrije Nederland op Schiphol kwijtgeraakt. Hij zit nu dus in Zestienhoven zonder schone kleren.

Afgelopen zaterdag heeft hij een formulier ingevuld met de aanvraag voor nieuwe (tweedehands) kleren, maar weinig verbazingwekkend: gisteren tijdens de kerkdienst had hij nog steeds hetzelfde overhemd aan. Terwijl het afdelingshoofd ons met de hand op het hart had verzekerd dat wij de door ons ingezamelde kleding niet meer mee hoefden te brengen, want dat gevangenen na invulling van een formulier alle kleding die ze nodig hebben, zouden krijgen van de instelling.

Als dat niet zo was, zouden we kunnen klagen. Nou gaan we dat ook wel doen, maar het afdelingshoofd is dus op vakantie en we weten niet wanneer hij terugkomt. Intussen zit Mike wie weet hoe lang nog met die vieze sokken aan.

Na mijn bezoek van afgelopen dinsdag had ik bij diverse mensen en bij de kringloopwinkel wat schone spullen voor Mike geregeld, en dat allemaal meegenomen in een plastic tas. Volgens instructie van een bewaakster (die op de hoogte is van het feit dat Mike niks schoons heeft) zou ik die tas dan kunnen invoeren. Die tas werd, zoals je wel begrijpt, natuurlijk niet geaccepteerd door de dikke portier en moest samen met mijn mobiel in de kluis.

Na afloop van de kerkdienst ging ik aan een bewaakster vragen hoe dat nou zat met de kledingverstrekking, en ze zei:

- dat het kan dat het allemaal lang duurt.
- dat het kan dat ze niets in zijn maat hebben (Mike heeft L, toch een tamelijk gangbare maat zou je zo zeggen).
- dat hij niet de enige is.
- dat hij zijn kleren kan wassen en in de tussentijd een scheurpak kan dragen.
- dat ik mijn meegebrachte kleding kan afgeven, dat hij dan een formulier moet invullen en dat het dan allemaal bij hem komt, ......als hij het normaal vraagt.

Op je knieën voor je rechten dus. Ik ben benieuwd wanneer en of hij een schone onderbroek zal kunnen aandoen.


16 september 2006

Dit is mijn verslag van het laatste bezoek dat ik aflegde bij Mike. Niet dat je niet weet hoe het daar is, of hoe de mensen het ervaren, maar het bevestigt weer eens hoe walgelijk Nederland met zijn (gevangenen) vluchtelingen omspringt.

Ik las trouwens vanmorgen op de Belgische teletekst dat het in België zo mogelijk nog erger is: in Brugge laten ze vrouwelijke gevangenen met handboeien om bevallen! Onvoorstelbare shit.

Afgelopen donderdag heb ik dus Mike bezocht in Zestienhoven. Tot nog toe ging het altijd wel redelijk met hem, we konden samen wat grappen maken en hij had goede hoop. Nu is hij langzaam aan het stuk gaan, lijkt het.

Hij klaagde over het feit dat de douche niet te mengen was en er alleen gloeiend heet water uit komt. Over het feit dat allerlei dingen die de mensen vragen en waarvoor ze afhankelijk zijn van de bewakers, niet gebeuren, of pas heel laat.
Brieven die niet gepost worden, fotokopieën die niet gemaakt worden, faxen die niet verstuurd worden.

Zijn celgenoot was inmiddels bij hem weggehaald. Die had toevallig ook bezoek, zodat ik met eigen ogen kon zien dat de man bepaald niet gezond was; zowel lichamelijk als geestelijk was hij er niet zo best aan toe.

Hij kon zijn aandacht niet erg bij zijn bezoek houden (vrouw & kind), en strompelde af en toe een beetje rond. Volgens Mike heeft hij verkeerde medicijnen op verkeerde tijden gekregen.

Mike zelf heeft zijn situatie nog ingewikkelder gemaakt door in Liberia te zeggen dat hij uit Zambia afkomstig was, wat voor de Liberiaanse douane reden was hem te weigeren, maar voor de IND om de hele procedure opnieuw te starten met Zambia als vermeend land van herkomst.

De IND is de afgelopen twee dagen twee keer bij hem geweest om hem te ondervragen, en hij weet niet meer wat hij moet zeggen, voelt zich machteloos. Hij heeft het gevoel dat ze kunnen doen wat ze willen.

Wat hem vooral frustreert is het uitzichtloze, de onmogelijkheid om je eigen situatie op wat voor gebied dan ook onder controle te krijgen. Hij zegt dat de omstandigheden in Zestienhoven expres zo zijn als ze zijn, om de mensen murw te maken, waardoor ze uiteindelijk wel gaan meewerken met hun uitzetting.

Zijn advocaat heeft hem verteld dat mensen maar achtentwintig dagen in Zestienhoven mochten zitten. Daar moest ik hem helaas over teleurstellen. Waar die advocaat dat nou weer vandaan heeft?

Verder was het al de derde keer dat ik op bezoek ging, maar de eerste keer dat ik tot twee keer toe instructies kreeg dat ik niet naast de gevangene mocht zitten, maar recht tegenover hem.

Mike moest een aantal keren bijna huilen, en zoiets heb ik bij hem nog niet eerder gezien. Die vervelende zak van een portier was er ook, zag mij en begon gelijk samen met een andere man stom te lachen. Geen idee waarover, maar er wordt kennelijk over me geroddeld. Ik denk er over om een klacht in te dienen.


Verslag kerkdienst 21 september 2006

Allereerst: koekjes mogen weer, maar het afdelingshoofd had helaas verzuimd een notitie achter te laten bij de portiers, dus in eerste instantie mocht het toch weer niet. Gelukkig was de dienstdoende portier zo vriendelijk om even naar boven te bellen, en het godswonder geschiedde: we konden naar boven mét koek.

Er waren helaas weer twee kinderen in het centrum, zij het niet in de kerkdienst, die in het teken van de Schipholbrand stond.

Ik sprak met een man die terug moest naar Angola. Hij heeft hier een vriendin en een kind van een jaar. Omdat hij niet getrouwd is, kan hij niet blijven, maar het is volgens hem ook geen optie voor zijn vriendin om mee te gaan naar Angola. “In Angola is het geen leven voor ze”.

Eerder die ochtend had ik een vrouw uit Kameroen bezocht. Zij was gevlucht omdat ze door haar stam verplicht werd gesteld een van de vrouwen van de chief te worden - wat ze niet wilde. Na wat omzwervingen kwam ze in Berlijn, waar ze misbruikt werd door twee mannen, die ook nog eens haar papieren afpakten. Nu is ze dus in Zestienhoven, maar mogelijk, als ze niet naar Kameroen teruggaat, moet ze naar Kamp Zeist.

Ze heeft een hernia, waarvoor ze door de dokter behandeld wordt, maar de medicijnen helpen niet, waardoor ze niet kan slapen. Ze heeft wel slaapmiddelen voorgeschreven gekregen, maar die wil ze niet nemen, want ze is bang dat ze daaraan verslaafd raakt.

Er zijn meerdere dokters in Zestienhoven blijkbaar, want de ene dag zegt er iemand: “Je moet naar een specialist in Zeist”, en de volgende dag wil een andere dokter een afspraak maken bij het Sint Franciscus Gasthuis alhier. Waaruit zij dan de ene dag concludeert dat ze verkast wordt, en de volgende dag dus weer niet (aangenomen dat de dokters beter op de hoogte zijn van haar 'bestemming' dan zijzelf). Wat een verwarrende toestand!

Afgelopen dinsdag was ik weer eens bij Mike op bezoek en sprak vooraf, tijdens het wachten totdat we naar binnen mochten, met een vrouw die getrouwd was met een Pakistaan. Omdat ze getrouwd waren, zou hij niet uitgezet mogen worden, maar administratieve fouten maakten dat hij nu hier zit. Zij vertelden dat het regime nog erger kan dan in Zestienhoven en op de boten - in vertrekcentrum Vught hebben ze niet eens een televisie!

Mijn favoriete portier was er die dinsdag ook weer en schoffeerde er zoals te doen gebruikelijk vrolijk op los. De mensen die na mij kwamen waren voor niks gekomen, want hun bezoektijd was omgegooid zonder dat ze dat wisten. Ze konden linea recta terug naar Utrecht. De manier waarop ze dat verteld werd! Die man, wat zal die genieten van zijn baantje...


Janneke, Augustus / September 2006.