Zwartboek Uitzetcentrum Zestienhoven - december 2006

zaterdag 2 december 2006

Wist je dat de medische dienst in Zestienhoven in z'n geheel wordt ingekocht? Naar de goedkoopste leverancier uiteraard, en dat betekent dus dat de hele boel onder de maat is. Bovendien is het een doorlopende concurrentieslag, en als jouw maatschap bijvoorbeeld goedkoper kan leveren dan degene die nu levert, wordt jouw groepje mensen aangenomen en die er nu zitten worden er uit gegooid.

Nu begrijp ik eindelijk de klacht dat mensen zo vaak andere artsen zien. Ook kan psychologische en psychiatrische hulp niet continu geleverd worden, dus daarom geven ze maar pillen, en sterkere pillen, enz.


maandag 4 december 2006

Gisteren hadden we onze maandelijkse wake.

Er was een meisje uit Engeland dat vertelde dat de publieke opinie aldaar langzaam aan het veranderen is, mede doordat actiegroepen besloten hebben zich af te keren van versluierend justitieel taalgebruik.

Zo noemen ze mensen die worden opgepakt 'disappearings', analoog aan de praktijken van de junta destijds.

dinsdag 5 december 2006

Ik was vanmorgen even in Zestienhoven om kleding te brengen voor de Libanese jongen. De bewakers/portiers deden bijzonder bot tegen me, kun je nagaan hoe ze tegen de mensen binnen doen. Ik was ze nog behulpzaam door het nummer van de afdeling te zeggen waar hij zit (scheelde in het opzoeken), en toen zeiden ze: "U weet meer dan wij". Was dat maar waar.


Verslag kerkdienst donderdag 7 december 2006

Het was me het bezoekje wel vandaag! Een aantal leden van de bezoekgroep, waaronder ik, had een ‘gezellig’ gesprek naast het detectiepoortje in het halletje beneden.

We moesten lang wachten om te kunnen inchecken, omdat er een grote groep mensen naar binnen ging. Mensen van zo te zien universitair niveau, onder andere van de GGD Nederland, die kwamen vanwege een inspectierapport. (Daar horen we vast nog wel meer van).

Een deel van die groep kwam na ons binnen en wilde ons hoffelijk laten voorgaan, maar dat mocht niet: een groep moet bij elkaar blijven - dat heb je in de Efteling ook.

We zeiden tegen iemand van de groep dat er maar eens kritisch rondgekeken moest worden.
"O ja, deugt er dan iets niet?" vroeg die verbaasd.
Nee, er deugt van alles niet! (Bij nader inzien vraag ik me af hoe kritisch dat rapport zal zijn).

Daarna deed de dikke portier moeilijk omdat ik vroeg of ik twee tampons in een plastic tasje mee naar boven mocht nemen (dit omdat ik weet dat ze anders gaan zaniken: wat zit er in dat tasje - tasje moet in de kluis, dat weet u toch inmiddels allang).

De portier zei dat je helemaal niks mocht invoeren, dus ik was genoodzaakt hem te vertellen dat de tampons voor eigen gebruik waren (invoeren bij mezelf). Dat vond hij alsnog geen reden, dus moest ik in details te treden. Toen mocht het, want: "Wij zijn ook de rotste niet". (nou....).

Door het detectiepoortje met mijn tasje met inhoud. Daar wachtte ons een verrassing, want twee afdelingshoofden stonden ons op te wachten. Ons eigen afdelingshoofd en een andere met een roze trui. Van de man in de roze trui moest dat zakje (hé!) in de kluis, dus toen moest ik het hele verhaal opnieuw afsteken.
Daar was ik behoorlijk door geïrriteerd geraakt, en dat mocht weer níet, want de man met de roze trui vond dat mijn toon niet deugde, waarop ik zei dat ik dit soort dingen ook liever niet met mannen besprak, en zeker niet tot twee keer toe. Dit leek hij te begrijpen, maar hij kon het toch niet nalaten om het laatste woord te hebben door te zeggen dat ik nu toch al doorgelekt was. Oh nee, mijn broek was gewoon nat.

Wij heten in Zestienhoven ‘te gast’ te zijn. Maar ja, dat geldt ook voor de ‘bewoners’, en kijk eens hoe ze die bejegenen.....

Het gesprek kwam op koekjes en chocolade. We mochten al blij zijn dat we überhaupt koekjes mochten meenemen, en als het gedoe om chocolade(letters) nog vaker voorkwam, zou ook dat niet meer mogen.

Ook praatten we over kleding: de heren vertelden dat buiten op het parkeerterrein een grote zeecontainer staat, waar húúr voor betaald wordt, tjokvol met kleding. De mensen hoeven maar te kikken, en ze krijgen dingen daaruit, en helemaal gratis bovendien. Het centrum verkoopt zelfs slippers ónder de kostprijs!

Dus het is helemaal niet nodig dat mensen op blote voeten lopen. Of wekenlang met dezelfde kleding. Het kan best zijn dat ze niks willen aannemen van de 'goedwillende' bewakers en dat ze dan bij de bezoekgroep 'zielige verhaaltjes' gaan ophangen - natuurlijk vertellen ze opstandige verhaaltjes, maar dat is allemaal afreageren, en kletspraat, ook wel leugens genoemd. Er wordt namelijk "héél goed voor de mensen gezorgd"!

En de ‘bewoners’ zitten hier trouwens niet voor niets. Ze hebben gelegenheid genoeg gehad om vrijwillig ons land te verlaten. Dat hebben ze niet gedaan, en daarom zitten ze nu hier.

Chocolade kunnen ze overigens gewoon kópen in de vorm van snoep uit de automaat oftewel in het ‘winkeltje’; wij (bezoekers) en hij (roze trui) kregen toch ook niks gratis bij de winkel? "Wij hebben wel een groter budget", zeiden wij, maar dat was maar onzin, vond de meneer in de roze trui.

Iemand van ons uitte wat kritische taal ("u zou toch ook niet uitgezet willen worden naar Irak of Somalië?"), waaruit de meneer met de roze trui concludeerde dat we dus allemaal tegen het uitzetbeleid zijn. Snel zei degene met de kritiek dat hij alleen zijn persoonlijke mening had gegeven en hij kwam nu voor de mensen binnen.

De afdelingshoofden deelden ons mede dat we vanaf heden gemeden worden uit overlegsituaties: alles moet voortaan via de geestelijke verzorger lopen, die onze mogelijke klachten dan met hen zal communiceren. Wij zeiden dat we de indruk kregen dat de geestelijke verzorger het al druk genoeg had, maar dat vond de meneer met de roze trui niet: de geestelijke verzorger heeft tijd genoeg, zoveel heeft hij niet te doen, met die ene kerkdienst per week.

Wat mij ontzettend stoort is dat dit soort machthebbers ons met een stalen gezicht standaard-lulkoek staan te verkopen; zij weten dat wij dat weten, en zij weten ook dat wij niet teveel terug gaan zeggen, omdat we anders niet meer ‘welkom’ zijn.

Wat me ook stoort is dat zij zich indekken tegen kritiek die via ons de buitenwereld zou kunnen bereiken, door gewoon te zeggen dat 'bewoners' staan te liegen. Dat die ons maar zielige verhaaltjes staan te vertellen. (Terwijl, wie staan hier nou eigenlijk zielige verhaaltjes te vertellen...).

Boven: veel bekende gezichten. Ik had eergisteren kleding ingecheckt voor de Libanese jongen, en dat hadden ze hem zowaar gemeld. Hij vulde een briefje in, maar kreeg dat de volgende dag weer retour: niet netjes ingevuld. Vandaag heeft hij het maar door een bewaker laten invullen.

Er was een minderjarige asielzoeker (ama) van veertien jaar die wordt uitgezet, naar Duitsland in eerste instantie. Daarna naar Congo. Hij woonde in een ama-centrum in Dokkum. Niemand schijnt nu iets voor hem te kunnen of te willen doen, en ik kon ook niks meer doen, een dag voor zijn uitzetting.

Ook sprak ik met een vrouw van vierentwintig die moet worden uitgezet naar Ghana, maar die vastbesloten is te blijven. Ze kent daar niemand...

Er was een Roemeense man die al twee maanden met dezelfde kleding rondloopt. Die ook geen briefjes kan invullen, omdat hij analfabeet is. En hij spreekt geen Nederlands, alleen Roemeens en Frans, en dat hoor ik de bewakers nog niet doen.

Het was op een bepaalde manier best gezellig, er was veel strijdbaarheid. “We are not afraid!”, zongen drie Afrikaanse vrouwen tegenover me keihard tijdens een couplet van ‘We shall overcome’.

Een jongen uit Kirgizië en een jongen uit Iran hadden dikke vriendschap gesloten. Ze vertelden me dat hun afdeling vanaf vanmorgen voor wat betreft de koffie en thee op rantsoen is gezet. Orders van de directie. Dat moet de directie maar goed doen, afknijpen, dat kweekt voornamelijk solidariteitsgevoelens onder de gevangenen!

Ik heb na afloop van de dienst verteld van het verhaal dat we beneden hebben moeten aanhoren over die kleding.

"Het is jullie recht, dus vraag het zoveel mogelijk aan de bewakers. Zorg dat die container leeg raakt!" Natuurlijk zeiden ze dat het leugens waren, wat de afdelingshoofden ons hadden verteld. En ze konden het bewijzen ook, doordat ze namelijk de hele tijd in dezelfde kleding rondliepen. Kijk, op deze manier blijft die container vol!

Trouwens, die container staat er volgens mij pas sinds vandaag - ik denk dat die daar speciaal is neergezet om goede sier te maken tegenover die groep, vanwege dat inspectierapport. De mensen mochten ook heel lang in de kerkdienstruimte blijven, en er waren maar twee bewakers op de gang (normaal zeker een stuk of vijf). Het kan natuurlijk ook niet dat de inspectie een groep gevangenen over de gangen zou zien lopen, dat staat zo slordig!

Het raam van de deur naar de wc is sinds vandaag omgetoverd in een one-way screen. Dat wil zeggen: van onze kant uit gezien zie je een spiegel, van de wc-kant uit gezien kun je ongezien naar ons kijken. Resultaat: we kunnen bespied worden zonder dat we dat zelf merken. Ik heb een aantal keren de deur opengedaan om te kijken of er iemand achter stond, maar nee. En toch bevalt me het niet.

Een van de leden van de bezoekgroep ziet er Arabisch uit. Die wilden de bewakers dus gelijk meenemen. Hij heeft zich bekend gemaakt als lid van de bezoekgroep, maar achteraf had hij een beetje spijt: dé manier om de boel eens van binnen te bekijken! Mij nemen ze niet mee, ik zie er te Hollands uit.


maandag 18 december 2006

Wij op Zestienhoven willen graag iets leuks voor de kerst doen voor onze christelijke vrienden, maar wij mogen niets invoeren en durven niets meer te vragen, want dat wordt geïnterpreteerd als zeiken, en dan wordt de portier en het afdelingshoofd boos (en wij ook). Maar ja, zij trekken aan het langste eind.

Als bezoekgroep-voor-de-christenen is het (om in stijl te blijven) godsonmogelijk om iets structureels te veranderen. Ga maar na, na al die maanden proberen zijn we minder ver dan ooit: zelfs dat akkoord over koekjes staat in de praktijk doorlopend onder vuur. Als je vindt dat een menstruerende bezoekster eigenlijk niet eens twee tampons mee naar binnen mag nemen, ben je als afdelingshoofd toch wel heel erg zielig bezig. En het doet het ergste vrezen voor de vrouwen in detentie. Zouden die wel iets krijgen?


Verslag kerdienst donderdag 21 december 2006

Mijn entree was veelbelovend: de deur ging van het slot zonder dat ik hoefde te bellen. Ik dacht nog: “Hé! Ik ben van harte welkom vandaag!”

Helaas. De drie aanwezige portiers zaten aan de andere kant van hun aquarium, draaiden zich in hun stoel om naar mij en bleven vanuit die positie gezellig zwijgend naar mij kijken. Ik voelde niet echt de behoefte om “Goedemiddag heren!” te zeggen. Zij hadden op hun beurt ook niet de geringste behoefte om mij aan te spreken. Want een ander, op de gang staand personeelslid deed mijn incheck. Zwijgend. Maar goed dat ik zoveel ervaring heb opgebouwd met piepende detectiepoortjes. En kluisjes (!).

Als ík al op zo’n licht intimiderende manier behandeld word, dan hoop ik voor de mensen binnen dat die op z’n hoogst zó behandeld worden, maar liever beter.

Er waren veel mensen in de dienst, enkele bekenden, zoals de jongen uit Libanon, nu zowaar eindelijk met andere kleding.

Ik sprak met een man uit Ghana. Hij was hier al tien jaar, en hij wilde graag terug. Hij was Nederland zat. Had een tijd in Tilburg in een P.I. gezeten. Hier was het slechter, zei hij. Slechte behandeling. Maar hij was toch nog blij dat hij niet op de boten zat.

Verder nieuws:

Mike is vrij en zit nu in Amsterdam met de kerst, in een soort opvanghuis met drugsverslaafden. Hij belde mij en zei dat hij bang was. Woensdag aanstaande hoopt hij dat een instantie in Amsterdam hem verder gaat helpen..

Ik was aanwezig op de wake bij de bajesboten. Indrukwekkend! De mensen aan de kade hadden zaklampen meegenomen, die ze aan en uit, aan en uit deden. De mannen in de boten deden hetzelfde met het licht in hun cel. Zo zag je dat er contact was, een enorm goed gevoel. Veel mensen konden hun emoties dan ook niet bedwingen en huilden. Jammer dat ‘onze’ wake niet een dergelijke impact heeft.


Verslag kerkdienst donderdag 28 december 2006

Wij moesten vandaag meerdere keren bellen voordat de portier zich verwaardige te melden dat we geduld moesten hebben: er was een calamiteit. Ik dacht al: “We mogen er niet in deze keer”, maar dat viel mee.

De geestelijke verzorger had via zijn portofoon overigens niets gehoord van enige calamiteit. Wel ging er een wasmachine van kringloopwinkelkwaliteit naar binnen. Zodat er binnenkort mogelijk een calamiteit kómt, in de vorm van wateroverlast.

Er was een recordaantal mensen aanwezig, wel meer dan dertig. Het is volgens de geestelijke verzorger een af- en aanrijden van transportbusjes.

Tijdens de dienst was er nogal wat lawaai van een opstijgend vliegtuig, en ik realiseerde me dat de mensen zo de hele tijd geconfronteerd worden met hun eigen aanstaande vlucht:

zou het volgende vliegtuig voor mij zijn?

Ik sprak met een man uit Afrika, die baalde van de hele tijd brood als maaltijd.
“Dat is typisch Nederlands”, legde ik uit.
“Eet jij ook twee keer per dag brood?” vroeg de man verbaasd.
Ik moest toegeven van wel. Dat is nou zoiets waarmee rekening gehouden zou moeten kunnen worden, als je met zoveel nationaliteiten te maken hebt. Je kunt natuurlijk minstens variëren. Maar ja, het is hier geen hotel, ik hoor het ze al zeggen.

Ik ontdek dat ik er niet meer van sta te kijken wat men vertelt. Een Surinaamse vrouw die opgepakt is toen ze bij de IND moest komen om haar verblijfsvergunning te verlengen: het begint zo langzamerhand gewoon te worden. Slecht behandeld? Dat haal je de koekoek. Als je al ziet hoe ze ons behandelen. Dreiging met uitzetting en toch nog in een procedure met de advocaat? Dat is standaard. Enzovoorts. Ik voel me machteloos en moedeloos.

Wat nog wel leuk is om te vertellen: Securicor heeft een nieuwe kledinglijn! Eerst dacht ik dat zich een nieuw uitzendbureau op de beveiligingsbranche had gestort, en misschien Securicor er wel had uitgewerkt, maar nee. Het was Securicor nog steeds, maar in een andere verpakking.

Wit overhemd, blauwe trui, stropdas rood-wit-blauw (ook weer zo Nederlands). Op de trui en het overhemd staan letters: G4S. Go for Securicor! Enorme blunder: van een afstand herken je die 4 niet als cijfer, dus lees je: GAS. En dat in zo’n uitzetcentrum…..

Tot slot: een goede jaarwisseling en een heel gelukkig 2007 toegewenst. Laten we kritisch blijven! Om de tekst van de posters op de muren van het uitzetcentrum aan te halen:

Check check doublecheck – SCHERP KRIJGEN, SCHERP STAAN, SCHERP HOUDEN!


Janneke, December 2006.