Zwartboek Uitzetcentrum Zestienhoven - juni/juli 2006

Verslag kerkdienst donderdag 8 juni 2006

Vandaag was het behoorlijk druk in de dienst en ook nogal rumoerig. Dat kwam misschien mede doordat de geestelijke verzorger gordelroos had, dus een beetje ziek en duizelig/misselijk van de medicijnen.

Er waren wel veertig mensen, veelal afkomstig uit Roemenië en Bulgarije. Het lijkt alsof mensen van een bepaalde nationaliteit hier tegelijk komen om dan waarschijnlijk ook allemaal tegelijk uitgezet te worden.

Ik maakte vandaag nader kennis met oude ‘vrienden’ van bezoekgroepleden die al langer binnenkomen: het Russische echtpaar. Ik weet nu hoe ze heten: Irina en Vladimir. Vladimir is de sterke bink en de prater, Irina is nogal verlegen.

Ik hoorde dat er deze week 120 tot 140 nieuwe mensen in het centrum waren gekomen, en evenzoveel mensen ook waren vertrokken. Sommige mensen worden uitgezet, sommige overgeplaatst naar een ander detentiecentrum, en andere op straat gezet, wat in vaktermen ‘geklinkerd’ heet. Het is dus niet waar wat gezegd wordt, dat alle ‘bewoners’ op het vliegtuig gezet worden....

Positief was, dat de controle beneden nogal meeviel. De bezoekgroep wil namelijk de gevangenen trakteren op een koekje bij de koffie na afloop, maar de portiers doen moeilijk over het invoeren daarvan. Deze keer kon ik gelukkig zonder gezeur de koekjes mee naar boven nemen en had ik zelfs foto's kunnen maken van de 'kerkruimte' met mijn mp3 of mobiel, zij het dan dat mijn spullen zo geavanceerd niet zijn, helaas.

Nog iets positiefs: er was geen bewaking tijdens de dienst. En er waren geen kinderen deze keer (maar ze zijn er wel volgens de geestelijke verzorger, zo'n twintig als ik het me goed herinner).

Ik heb gesproken met een man uit Rwanda, die al een tijd in het centrum zat. Hem heb ik een telefoonkaart gegeven, die ik had gekregen van een pastoraal werker uit de Schie (spijt, het was een collectors item, want er stonden streepjes op bij wijze van tralies).

Verder hebben we Vladimir en Irina financieel gesteund, door hen stiekem wat geld toe te stoppen.


Verslag kerkdienst donderdag 15 juni 2006

Bij aankomst wachtte me een teleurstelling, want mijn wafeltjes mochten niet mee naar boven.

Portier: “Koekjes? Nee, daar mogen wij geen toestemming voor geven. Legt u ze maar in de kluis”.

Hij gaf me de sleutel van een kluisje, maar hé: daar lagen al dingen in, waaronder een roze mobiele telefoon. Die had ik dus zo mee kunnen nemen! Lekker onzorgvuldig van die portier...

De dienst begon vroeg, want de bewakers kwamen al twintig minuten voor aanvang de eerste mensen afleveren. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om even een praatje te maken met Irina en Vladimir.

Ze vertelden dat ze drie zoons hebben: één die morgen zijn tiende verjaardag viert en een tweeling van vierentwintig, waarvan één hier in het centrum zit en de ander op straat zwerft. Vladimir zei dat hij last van zijn hart heeft en dat het erger wordt als het zo warm is als de afgelopen dagen. Hij had speciale medicijnen gevraagd aan de dokter, maar andere gekregen, die niet hielpen. Ze zitten inmiddels al bijna vier maanden in Zestienhoven.

Ook was er een gedeelte van de Chinese familie: deze keer de vader met twee kinderen – het andere kind was bij mamma. De vader vertelde vol trots dat er een nieuw kind onderweg was. Mijn eerste reactie was er een van: ach, wat een drama. Gelukkig heb ik me hersteld en “Van harte gefeliciteerd” gezegd.

Even wat getallen: vandaag zaten er 13 kinderen in het centrum. Vorige week werden er 139 mensen ingeschreven en 154 mensen uitgeschreven. Die zaten er gemiddeld 9 dagen.

Deze keer geen bewakers tijdens de kerkdienst, een onderonsje dus. Misschien was het daarom dat een Afrikaanse man spontaan begon te zingen.. Hij zei voordat hij begon: “I’m happy to meet you – well, not under these circumstances”. Hij zong een lied met de titel: ‘Have no fear’. Boodschap: na de nacht komt altijd weer de ochtend. Daarna zong hij ‘Amazing Grace’ , waarbij veel mensen meezongen. Er werd ook gehuild.

Na afloop heb ik gesproken met twee Surinaamse mannen. Die zouden over een paar dagen uitgezet worden, omdat ze crimineel hadden gehandeld. Ter informatie: voor bolletjes slikken krijg je zo’n vijf maanden gevangenisstraf en daarna moet je terug naar Suriname, waarna je dan twee of drie jaar Nederland niet meer in mag. Weer wat geleerd.

Ook werd ik aangeklampt door Mike uit Liberia. Hij wilde een heleboel vertellen, maar daar was helaas geen tijd voor. Ik gaf hem mijn naam, geboortedatum en telefoonnummer, zodat hij mij kan bellen en me op de lijst zetten voor individueel bezoek.

De geestelijke verzorger vertelde na afloop dat zijn email wordt gecontroleerd, in elk geval díe email die hij vanuit Zestienhoven stuurt aan verschillende mensen tegelijk. Justitie schijnt dat dan te lezen. Waarschijnlijk houden ze een dossier bij.

Ook gewone post ontvangen is voor de geestelijke verzorger een probleem. Soms gaan brieven voor hem retour afzender. Hij denkt dat dat komt omdat er telkens weer andere Securicorportiers werken, die dan niet weten hoe hij heet, of wat DGV betekent (Dienst Geestelijke Verzorging).

De geestelijke verzorger vertelde het volgende: personeel van Securicor bewaakt strenger dan bewakers van justitie in normale gevangenissen. Dat komt misschien omdat Securicor graag zoveel mogelijk orders wil binnenhalen, en om dat te bereiken mag hun personeel natuurlijk zo min mogelijk fouten maken. Dus liever te streng dan te soepel.

Om een voorbeeld te geven: de isolatiecel.

In ‘normale’ gevangenissen, vertelde de geestelijke verzorger, krijgen gevangenen die ‘een grote mond’ hebben tegen de bewakers een soort waarschuwing, zoals een dag alleen op cel, en voorwaardelijke straffen. In geval van geweld tegen bewakers, nog steeds volgens de geestelijke verzorger, wordt dat ook gedeeltelijk voorwaardelijk bestraft; bij goed gedrag mogen mensen er weer uit. De geestelijke verzorger vergeleek het met een soort opvoedingsmethode.

Bij de bajesboten en op Zestienhoven werkt het isoleersysteem anders. Het is, aldus de geestelijke verzorger, voornamelijk bedoeld om mensen die zichzelf iets willen aandoen, tegen zichzelf te beschermen. Sluit ze op in een cel met niks erin, dan kunnen ze geen kwaad, is de achterliggende gedachte. Walgelijk!


Verslag kerkdienst donderdag 29 juni

Ik was twee weken geleden voor het laatst geweest, en in die tijd is er van hogerhand besloten dat de bezoekgroep geen kleding of andere dingen meer mee mag nemen. Het enige wat nog toegestaan is, zijn koekjes voor bij de koffie. Dat scheelt wel in het werk...

Wegens grote drukte waren er vandaag twee kerkdiensten. Bij de eerste waren zestien mensen, waaronder de man uit Rwanda. Die vertelde dat het eten uitermate vies is, en ook niet teveel. Irina was er ook, alleen: Vladimir is inmiddels afgeknapt. De rollen zijn omgedraaid, eerst was Vladimir de sterkste van de twee, nu is zij degene die het allemaal nog net kan volhouden.

Ik had inmiddels afgesproken met Mike uit Liberia dat ik hem individueel zou komen bezoeken. Officieel, een uur lang dus. Nu is het in Zestienhoven zo geregeld, dat er twee ingangen voor bezoek zijn. Een voor familie en vrienden, die de gevangenen in de bezoekzaal komen opzoeken; en de ingang die wij altijd nemen, die bedoeld is voor personeel, advocaten, leveranciers en anderen.

Nadat de eerste dienst was afgelopen had ik maar vijf minuten over om uit te checken, buitenom naar de andere ingangsdeur te gaan, en daar weer in te checken. Als ‘gewoon’ bezoek móet je op tijd zijn, anders kun je gelijk naar huis. Op tijd zijn is overigens nog geen garantie dat de portier je er ook op tijd in laat (“één tegelijk!”). En als jijzelf te laat komt, is de portier onverbiddelijk: “U komt er niet meer in, had u maar op tijd moeten komen!”

Dus rende ik naar beneden, haalde mijn spullen uit de kluis, en sloot buiten in de bezoekrij aan. Ik stond achter scheldende en tierende mensen, die wel op tijd waren maar, vanwege de rij die nog moest worden afgewerkt, voorzagen dat het bezoekuur korter en korter voor ze zou worden.

Intussen had ik tijd om mijn mobiel af te luisteren, met daarop een boodschap van Mike, dat hij mijn bezoek cancelde, want hij had gehoord dat zijn afdeling naar de tweede kerkdienst zou gaan. Daar wilde hij liever naar toe dan naar mij, zoals het een goed christen betaamt.

Ik bleef toch nog op mijn beurt wachten, om te zeggen dat het bezoek niet doorging. Daarna wilde ik weer naar binnen door 'onze' deur, om alsnog de tweede kerkdienst te kunnen bijwonen (zou ik Mike trouwens toch nog zien - hoihoi).

De dienstdoende portier bij Zestienhoven liet zich van zijn hufterige kant zien, want toen ik dus aan de andere kant weer dacht in te checken wilde hij me er bijna niet meer inlaten. "Ja, we zijn geen jojo!" riep hij geërgerd.

Ook meldde hij nog dat ‘ze nog denken dat ze rechten hebben ook’. Of dat nou op de bezoekgroep sloeg of op de man uit Liberia die zijn bezoek had gecanceld, weet ik niet.

Ik denk dat het personeel er op kickt ons dwars te zitten.

Ze zijn ook zo onsympathiek aan de telefoon: laatst vroeg ik of ik iemand van de gedetineerden kon spreken (oké, naïef) en de portier zei: "Wat dacht u zelf!" Kijk, dat is toch geen antwoord! Kun je nagaan hoe ze die mensen binnen behandelen als ze de pest in hebben...

Inderdaad zat Mike uit Liberia in de kerkdienst, hij vertelde dat hij nieuws had en gaf me een brief. Hierover later meer.

We hebben intussen een nieuwe geestelijke verzorger. Die deed nu voor de eerste keer de dienst. Hij houdt van zingen, dus spiritual na spiritual vulde de kerkzaal. Er waren totaal achttien mensen in de kerkdienst, waaronder Vladimir (herrezen) en Irina, een Russische moeder met haar tweelingdochters van veertien en een doorlopend huilende Russische moeder met een zoon van veertien. Wat moet dat traumatisch zijn voor zo'n jongen!

Nu over de brief van Mike: ik heb hem voor de leesbaarheid wat gecorrigeerd, zonder de inhoud geweld aan te doen. De namen heb ik geanonimiseerd.

De inhoud is ronduit shocking!


Drama and assault in Zestienhoven uitzetting centrum: a Nigerian beaten.

“In the night of 27th june 2006 in afdeling B0 room 10, 8 police or security personnel have beaten an inmate, mr X, a Nigerian. He collapsed with lots of blood in his room no 10.

We believed he's dead, so we need to know why he was beaten so severely until he collapsed. And his room number 10 in afdeling B0 was so much filled with blood, then his roommate mr. Z, a Brazilian, and all of us - the inmates- were prime witness.

We want a committee to let what happened to the Nigerian be known.”


Update 28 juni 2008: Naar deze mishandeling is door Amnesty International onderzoek gedaan. Amnesty heeft een rapport uitgebracht: "THE NETHERLANDS: THE DETENTION OF IRREGULAR MIGRANTS AND ASYLUM-SEEKERS - juni 2008"

Citaat:

The organization is concerned by the findings of the CPT regarding three cases in Noordsingel remand prison (2004), in the Rotterdam Expulsion Centre (2006) and on the detention boat Stockholm (2006) of alleged ill-treatment.
One of the three cases (in the Rotterdam Expulsion Centre) has also been researched by Amnesty International, and raises serious concerns about the current complaints procedure for dealing with allegations of ill-treatment and excessive use of force.
The organization urges the Dutch government when creating a regime specifically for immigration detention to introduce a complaint procedure as a matter of urgency, that ensures for any allegation of ill-treatment or excessive use of force to be investigated promptly, thoroughly and independently.

Ill-treatment in Expulsion Centre Zestienhoven

On the morning of 27 June 2006, 40-year-old Simon was informed of his imminent expulsion to Nigeria. When he indicated that he did not want to return to his country and resisted, members of the Transport and Support Service (Dienst Vervoer & Ondersteuning, DV&O) and personnel of the Expulsion Centre with an IAT background used force to transfer Simon to his plane.

Reports received by Amnesty International indicate that the team, which is reported to consist of six people, used disproportionate force to restrain Simon. He was reportedly pushed against a wall and, when he fell, he was beaten and kicked in his throat and back during the ensuing struggle. As a result of the struggle, all parties reported injuries. Witnesses heard him crying for help and calling out: “Don’t kill me, don’t kill me!” before he fell silent for a short time. Later that day he was expelled to his country of origin.

The responsible Supervisory Commission of the detention facility confirmed that a complaint of disproportionate force had been made and informed Amnesty International that the investigations conducted by the Integrity and Safety Bureau of the National Agency for Correctional Institutions finally published its conclusions in December 2007.

The delay was caused by an earlier internal investigative report being considered inadequate. The Integrity and Safety Bureau interviewed seven witnesses; three DV&O staff, three Expulsion Centre staff, and one cell-mate. The three members of the Expulsion Centre staff testified that Simon had been kicked in the throat and beaten. However, the three DV&O staff denied this and therefore the Integrity and Safety Bureau came to the conclusion that it was difficult to assess whether disproportionate force had been used.

Amnesty International managed to contact Simon; he not only confirmed many of the allegations, but also showed medical documentation, which has since been authenticated by Amnesty International, that he spent two weeks in hospital upon arrival in his country.

Simon states: “I was surprised by the sudden announcement of my expulsion; my lawyer was even supposed to visit me later that day! Therefore I refused to cooperate and resisted my expulsion. Then six men entered the room in blue uniforms and shields. They pushed me and I fell to the ground against a heater. They began beating me violently all over my body. I was bleeding from various parts on my body, at my wrists and legs and from my nose.”

At the airport Simon was handed over to a team of the Royal Dutch Constabulary, who took him “chained and roped as a cow” to his country. “The team also used force and in the aeroplane passengers reacted with outrage to the way I was treated, although it was less violent than by the first team.”


In response to questions from Amnesty International, the investigator of the Integrity and Safety Bureau confirmed that no effort was made to find Simon or to contact his lawyer about the incident.
Parts of the investigative reports, which were provided for Amnesty International, make it clear that several versions of the incident were reported and that the first report to the alleged abuse was extremely poor, lacked precise dates, and failed to take the Use of Force Instruction as the principal reference. Neither of the reports seems to have investigated the different and at times contradictory statements.

Finally, Amnesty International is still awaiting a response regarding the further follow up by the Supervisory Commission of the Expulsion Centre to this complaint.

In response to questions posed by Amnesty International regarding the number of complaints of ill-treatment, the use of isolation cells and the deployment of the IAT, the director of the Directorate for Special Facilities responded that the various data requested could not easily be gathered; he reported that it was currently not registered as management information, which means that, although files of individual complaints are kept, a comprehensive overview is lacking. This included, among other things, the nature of the complaints by. The National Agency of Correctional Institution (NACI) merely registers the number of complaints and whether they were finalized.

In an interview with the director of the Directorate for Special Facilities, Amnesty International was informed that both the directors of the detention facilities and the Supervisory Commissions reported separately to the Directorate for Special Facilities. However, the data provided by both parties showed discrepancies which remain unchallenged. In addition, while the reports of the Supervisory Commissions contained data in a form in which the most pressing complaints could easily be identified, the statistical data provided by the director of the detention facility was sparse, but explained that developments to improve the quality of management data were underway.
The lack of reliable statistical information on the use of force, the use of isolation cells and complaints received make it hard to identify the systemic nature of the problems.

As it is, many problems that are structural are dismissed as individual incidents.

Amnesty International is concerned by the fact that there is no reporting obligation on directors regarding the deployment of IATs, and therefore there is no clear mandate to review complaints of excessive use of force and ill-treatment.
Complaints Commissions at different locations differ in opinion as to whether they are mandated to review such complaints. Amnesty International considers this to be a serious flaw in the obligation to provide an effective remedy for detainees against whom force is used. The absence of such an effective remedy creates an environment in which excessive force can be used with impunity.

All complaints and reports of ill-treatment, excessive use of force, racism or any other abuses in immigration detention should be investigated promptly, thoroughly and impartially by an independent body. The methods and findings of such investigations should be made public.

When there are indications of a criminal offence, the director of the facility should refer the case to the Public Prosecution Service (Openbaar Ministerie) without delay. If the director of the facility fails to refer the case, the Supervisory Committee should refer the case directly to Public Prosecution Service.

Officials suspected of committing illtreatment should be suspended from active duty during the investigation. Those suspected of being responsible for ill-treatment and other serious human rights violations should be prosecuted according to international standards of fair trial. Victims should be accorded appropriate compensation.

(Citaat uit rapport blz. 41-43)

Download rapport THE NETHERLANDS: THE DETENTION OF IRREGULAR MIGRANTS AND ASYLUM-SEEKERS - juni 2008.


dinsdag 11 juli 2006

Ik was vandaag bij Mike uit Liberia op bezoek. Tijdens het normale bezoekuur, dus hadden we een uur de tijd om te praten.

Mike is nog niet uitgeprocedeerd, maar al wel een keer op het vliegtuig naar Liberia gezet, met handboeien om, want hij werkte niet mee. Eenmaal daar aangekomen heeft hij gezegd dat hij eigenlijk helemaal niet uit Liberia kwam, maar uit een buurland,. Dat was niet waar, hij zei dat maar, omdat hij bang was dat ze hem daar gelijk in de gevangenis zouden stoppen. Hij zat vroeger namelijk in het leger van Charles Taylor, degene die nu in Den Haag voor het tribunaal moet verschijnen. Jeugdzonde, zegt hij zelf.

Hoe dan ook, ze hebben hem teruggestuurd. Al met al heeft hij zes en een halve maand op de bajesboten gezeten, een week in Zeist en nu al weer een paar weken in Zestienhoven. Telkens proberen ze hem op het vliegtuig te zetten, maar zijn ambassade in Brussel geeft geen laissez-passer. Dus hij zit en wacht af.

Hij vertelde dat mensen 's nachts in de cel van hun bed gelicht worden om op het vliegtuig gezet te worden naar hun land van herkomst. Met zo'n acht, negen mensen worden ze dan ‘opgehaald’. Als die gevangenen dan nog niet uitgeprocedeerd zijn, willen ze uiteraard niet mee, en dus komt het voor dat ze in elkaar geslagen worden, getuige de brief.

Hij en zijn medegevangenen maken zich ernstig zorgen over degene over wie ik eerder schreef, ze dachten dat de man dood was.

"Ja maar, dat zouden we toch gehoord hebben?", zei ik.

Maar is dat wel zo, vraag ik me nu af.


Verder zei hij dat hij niet kan slapen en graag een psycholoog wil spreken, maar dat is blijkbaar zo gemakkelijk niet. De arts zei tegen hem dat hij maar een psycholoog van buiten moest vragen, iemand die onpartijdig is.

Het eten is smerig, dat had ik trouwens al vaker gehoord, vooral de aardappelen schijnen niet te vreten te zijn, zo hard. Er is ook niet al teveel brood.

Tot slot, de kooien zijn daar veel te klein om in te voetballen, want ze zijn verdeeld in segmenten. Mensen lopen heen en weer en praten.

Het was triest, dat bezoekuur, sommige mannen hadden hun vrouw op bezoek, en konden op het laatst maar moeilijk afscheid nemen.

Het zou fijn zijn als er voor meer mensen bezoek te regelen zou zijn buiten de kerkdiensten om. Na de dienst er is vrijwel geen tijd om met de mensen te praten, en je moet je aandacht nog verdelen over meerdere mensen ook. Die trouwens soms denken dat je 'erbij ' hoort, en dan moet je ineens rozenkransen en bijbels in alle mogelijke talen gaan regelen.

Ook spijtig is dat je als bezoekgroep, aanhakende bij de kerkdienst, alleen het christelijke deel van de mensen in Zestienhoven bereikt. Volgens de geestelijke verzorging is iedereen daarbinnen gelovig, niet-gelovigen heb je niet in vreemdelingendetentie. Zou dat echt zo zijn?


Verslag kerkdienst donderdag 13 juli 2006

Ik was alleen vandaag, waardoor ik mijn aandacht moest versnipperen. Daardoor kwam iedereen, zelfs de bekenden, er bekaaid vanaf. Zo had ik haast geen tijd om Irina te spreken, die nog wel groot nieuws had, namelijk dat zij en haar familie vierentwintig juli op het vliegtuig gezet zullen worden.

De geestelijke verzorger vertelde later dat ze vannacht al dreigden te worden uitgezet. Dat is namelijk zo de policy in uitzetcentra: ’s nachts de cel binnenkomen met een mannetje of acht, zonder voorafgaande waarschuwing. Spullen pakken en nu meekomen. Op die manier hoopt de leiding van het centrum waarschijnlijk onrust onder de gevangenen te voorkomen. Maar het lijkt me wel traumatisch voor degene die zo abrupt worden uitgezet...

In totaal waren er tweeëntwintig mensen, waaronder een moeder met een ondernemende kind van ongeveer een jaar, de nog immer huilende Russische moeder met haar veertienjarige zoon, en zo nog wat bekenden en onbekenden.

Een Surinaamse vrouw, die het allemaal niet begreep. Waarom moest ze weg? Ze studeerde hier nog wel, economie, en had bijna een examen afgerond, maar kon dat niet afmaken omdat ze hier vast zat. Ze vroeg of de bezoekgroep dit eens zou gaan vertellen aan die en gene, want niemand schijnt te weten wat zich in Nederland afspeelt.

Over dat drukke kind: ik heb aan de geestelijke verzorger gevraagd of hij kan regelen of het goed is dat wij wat babyspulletjes meenemen. Iets wat de kindertjes even afleidt, waardoor de mensen zich op de geestelijke verzorger kunnen concentreren in plaats van angstig te kijken of de kleine in staat zal zijn de zware kandelaar om te trekken en bovenop zich te krijgen...


Verslag kerkdienst donderdag 20 juli 2006

Zonder problemen kreeg ik mijn meegenomen babyspullen door de controle. Er zijn nu voor de jongere bezoeker aan de kerkdienst een heleboel spulletjes om hem/haar even af te leiden. Te vinden in de kast in een rode plastic bak die lijkt op een dobbelsteen.

Tijdens de kerkdienst waren er een stel Oost-Europese mensen die luid zaten te praten. Dat had me de afgelopen weken ook al gestoord: zelfs als atheïst vind ik het tamelijk respectloos ten opzichte van de mensen die komen om te luisteren en te bidden en wat al niet. Een vrouw vroeg me er iets van te zeggen, en dus deed ik dat. Of ze in de kamer ernaast wilden gaan zitten. Helaas gingen ze daar nog steeds hard zitten praten. Zodat ik er nogmaals heen ging en ontdekt dat het tevens vrijkamer was geworden voor 1 man en 1 vrouw + 1 toeschouwer. Ga gerust je gang, zolang je ons maar niet stoort!

Een Surinaamse mevrouw zit al meerdere weken in Zestienhoven. Ze is inmiddels al haar klantjes van de thuiszorg kwijtgeraakt en denkt na over schadevergoedingsclaims via haar advocaat. Die advocaat had ze al voordat ze op Zestienhoven terechtkwam, en ze heeft nu geen geld meer om hem te betalen.

Mike is waarschijnlijk in Liberia, in elk geval uitgeschreven op Zestienhoven.

Ik vertelde de geestelijke verzorger wat ik in Mike’s brief had gelezen. Hij zei dat het vaker voorkwam dat mensen die bezwaar maken tegen hun uitzetting, met geweld en grote overmacht toch worden gedwongen. Nigerianen schijnen berucht te zijn, want grote sterke mannen.

Verder klaagde iedereen over de warmte, veel te heet in die cellen en ook niet te doen in de luchtkooien. Trouwens, ik las vanmorgen (zaterdag) in het AD een stukje over de hitte op de bajesboten. Een advocate had daarover geklaagd. En wat denk je? Airconditioning is niet verplicht volgens de wet, dus dat gingen ze niet overwegen ook!


woensdag 26 juli 2006

Ik hoorde vandaag van iemand van de stichting Blinn, die zich bezighoudt met vrouwen die slachtoffer zijn van vrouwenhandel, dat de terugkeerfunctionaris van Zestienhoven vreest dat meerdere vrouwen op Zestienhoven met vrouwenhandel te maken hebben gehad. Die terugkeerfunctionaris maakt zich daarover ernstige zorgen.

Ons bezoek aan de kerkdienst gaat deze week gaat niet door, want de geestelijke verzorger heeft zijn enkel gebroken.


Janneke, Juni / Juli 2006.