Zwartboek Uitzetcentrum Zestienhoven - mei 2007

Verslag kerkdienst donderdag 3 mei 2007

Er is nieuws: de bajesboot in Dordrecht heeft sinds 2 mei voor maximaal 496 mannen zijn poorten geopend. De ‘doelgroep’ zal bestaan uit `vreemdelingen die geen verblijfsrecht (meer) hebben in Nederland en daarom het land moeten verlaten`; althans volgens justitie.

Er werd op 1 mei gedemonstreerd tegen die boot. Er was een picketline, er waren spandoeken, er waren borden met ´Geen gekloot, weg met die boot´ en de toegangspoort werd symbolisch met wit-en-rood afzetband gesloten.

Helaas, de boot is toch geopend… Dientengevolge heeft de geestelijke verzorger uit Kongo nu dan eindelijk zijn eigen werkplek, dientengevolge hebben wij nu een nieuwe geestelijke verzorger: een dominee. Hij is voor driekwart verbonden aan de bajesboten in Rotterdam, en nu dus voor het restant bij ons op Zestienhoven. Hij gaat om en om met de oude geestelijke verzorger de diensten draaien.

Er waren weinig mensen in de dienst. Zou dat komen omdat Dordrecht nu open is? Het lied: ‘He’s got the whole world in his hand’ was vandaag populair, de mensen konden er maar geen genoeg van krijgen en zongen het nog toen ze al weggeleid werden naar hun afdelingen.

Het was behoorlijk warm en uiteraard kon er geen raam open.

Over die warmte werd ook geklaagd door de Nigeriaanse man naast mij. De gemoederen lopen hoog op als iedereen het niet meer uithoudt van de hitte en er geen greintje ventilatie mogelijk is. Ook in de luchtkooien is geen afdakje, zodat mensen zelfs buiten geen verkoeling kunnen vinden.

De man uit Nigeria krijgt veel te weinig te eten. Er is één warme magnetronmaaltijd per dag, om 16.30 uur krijgen de mensen brood voor ’s avonds en ’s morgens tegelijk. Dat zal wel lekker uitgedroogd zijn ’s ochtends.

Mensen worden al om 16.30 uur ingesloten voor de nacht. Let wel, dat is dus tot de volgende morgen na 8.00 uur. Dat is dus ruim vijftien en een half uur, zonder enig programma behalve tv-programma’s.

Nog een klacht: hij zit al een tijd samen met een man die rookt in de cel, terwijl hij dus niet rookt. Klachtenbriefjes hebben nog niets opgeleverd. De personeelsleden liegen toch altijd dat ze barsten over de regels! Ik zou het afdelingshoofd er wel eens mee willen confronteren!

Ik vroeg de man uit Nigeria of hij een goede advocaat heeft. "God is de beste advocaat," zei hij. Oké...

Sinds een paar weken zie ik een jongen met een rode hoofddoek in de kerkdienst. Ik heb iedere keer geprobeerd hem aan te spreken, maar het is me niet gelukt om contact met hem te leggen. Ik heb het gevoel dat hij me niet vertrouwt.
Vandaag merkte ik dat hij aan het doordraaien is. Terwijl ik aan het praten was met een man uit Kongo, kwam de jongen met de rode hoofddoek ertussen, ging ruzie maken en dreigen. Dat krijg je dus als mensen lang in vreemdelingenbewaring zitten...

Ik sprak ook nog met een man uit Suriname die was opgepakt omdat hij zonder licht en zonder de ‘juiste’ papieren fietste. Toen kwamen er oude boetes uitrollen, die hij eerst uitzat in Tilburg, waarna hij tot ongewenst vreemdeling is verklaard. Daarom zit hij nu in Zestienhoven.

Een oudere vrouw uit Indonesië vroeg een verzoeknummer aan, omdat haar tante was overleden. Ik vond het triest, temeer daar ze niet in de gelegenheid gesteld werd naar de begrafenis te gaan….

De nieuwe dominee was vandaag komen kennismaken. Het leek alsof hij op screenings-missie was, want hij dook boven op me om uit te vinden wat ik zoal doe als bezoeker.

Ik voel het al aankomen: dit is zo’n man die wil dat bezoekgroepleden louter en alleen functioneren als verlengstuk van de geestelijke verzorging. Bemoei je nergens mee, bespreek alles met ons. Dat kan nog leuk worden! Over twee weken is hij er weer.

Hij was stiekem aan het meeluisteren naar wat ik zei tegen de gevangenen. Ongetwijfeld heeft hij me opruiende taal horen uitslaan, zo van: “Er was een actie!”, en: “Het is een schande zoals jullie behandeld worden”. Dat is niet bepaald volgens de regels van de geestelijke verzorging op de bajesboten, maar als ik alleen maar mag roepen: “Wat fantastisch dat ik dit mag delen met deze prachtige mensen!” houd ik er acuut mee op.

De ruimte waar de dienst wordt gehouden heeft nog een zijkamertje (met onder andere een wc). Daar zit een deur in, waarop sinds enige tijd een spiegelraam geplakt is, waardoor je een one-way-screen-effect krijgt. Ik ontdekte halverwege de dienst dat die deur dicht was. Dat beviel me niet , dus ging ik hem openzetten.

Na afloop informeerde de dominee waarom ik dat deed:
“Had je het warm?”
“Nou, ook wel,” zei ik, “maar ik doe het vooral omdat het een one-way-screen is.”
“Wat is daar mis mee?” vroeg hij.
“Dat is niet zo privé.” legde ik uit.
“Nee, maar dat is voor de veiligheid.” vond de dominee nodig om uit te leggen.
Ik wou nog vragen: voor wiens veiligheid, maar ik hield me in.

De dominee wilde iedereen één kaakje geven. Ik ging gelijk nog een pak kaakjes openmaken en zei: “Ze mogen er best meer van mij”.
“Nee nee, we beginnen met één.” zei hij.

Kijk, iemand die zo begint, die gelijk zijn eigen regels wil opleggen en niet als een normaal mens even de boel aankijkt en zich aanpast, dat kan alleen maar ellende opleveren - althans met mij - althans voor mij, want daar zal het wel op uitdraaien.

Ik keek na afloop van de dienst uit het raam en zag de afdelingshoofden hun gebruikelijke lunchbezigheden uitvoeren op de parkeerplaats, namelijk zwamneuzen over auto’s en eraan sleutelen. Dat vertelde ik aan een ander lid van de bezoekgroep.
De dominee kwam er even later op terug met: “Zo, wat jou allemaal niet opvalt! Jij kijkt zeker vaak naar buiten!”.
Ik: "Ja, ik kijk altijd naar buiten. Als ik hier zou zitten zou ik dat ook doen." (De enige plek om mensen buiten het centrum te zien is nota bene vanuit die kerkdienstruimte!)

Elke eerste zondag van de maand wordt er een wake gehouden bij Zestienhoven. Wij van de bezoekgroep zijn daar meestal ook. De dominee wilde er wel eens wat meer van weten: “Waar worden de wakes gehouden?”
“Wanneer?”
“Doe jij ook mee?”
Ik wilde hem uitnodigen: “Komt u ook?”
Hij: “Nee, los van of ik het zou willen, het mag niet van mijn baas”. En dan neem ik aan dat die baas niet God is...

Bovendien vertelde de dominee mij nog dat ik te snel spreek en ik heb gelijk een verbod gekregen: ik mag niet met mensen over hun rechtszaak praten, want "daar heb ik geen verstand van."
“Nou,” zei ik, “ik doe dit werk al meer dan een jaar hoor”.
“En ik doe dit werk al meer dan twintig jaar”, antwoordde hij.
Toen waren we uitgepraat.


Donderdag 10 mei 2007

Vandaag had ik een gesprek met de secretaresse van de Commissie van Toezicht waar het uitzetcentrum onder valt.
Ik besprak het probleem dat bij het uitchecken mensen nogal eens (al dan niet waardevolle) spullen missen. De Commissie van Toezicht was zich bewust van het probleem, maar zij kenden in het centrum alleen gevallen van weggeraakte kleding en van gestolen waardevolle voorwerpen. De secretaresse deed het voorkomen alsof eigenlijk alleen gevangenen stelen, en dan ook nog eens van elkaar.

Wat moet je doen als je met minder spullen het centrum verlaat dan je er bent in gekomen?

1. niet tekenen voor ontvangst
2. je naam, adres en telefoonnummer achterlaten
3. officieel en binnen een week een klacht indienen
Punt 2 en 3 zijn natuurlijk voor bijna niemand die uitgezet wordt haalbaar, dus misschien is het daarom dat er zo weinig klachten binnenkomen bij de Commissie.
De secretaresse geloofde niet dat er wordt gesjoemeld met spullen die bij binnenkomst in een dichtgesealde envelop worden gedaan. Helaas is dat nou juist de klacht van bijvoorbeeld Yildiz.

De klachtenprocedure gaat als volgt:

Gevangenen kunnen de bij de commissie klachten indienen. De klachtenformulieren moeten in een brievenbus op de afdeling gedaan worden. De instelling leegt wekelijks de bus en faxt de briefjes naar de commissie, die er vervolgens, naar eigen zeggen, héél serieus op in gaat en de klachten onderzoekt.

Een lid van de commissie bezoekt eens per week het centrum. Hij of zij gaat dan de afdelingen af en kijkt bijvoorbeeld of "mensen in de iso het wel naar hun zin hebben.", zoals de secretaresse het uitdrukte.
“Hoezo, naar hun zin?” vroeg ik verbijsterd. ”Dat kan toch helemaal niet?”

Het blijkt dat mensen in de iso naast bijbel of koran ook tijdschriften en boeken te lezen moeten krijgen. Dat is de eerste keer dat ik dat hoorde! Ik was afgelopen zaterdag tijdens de open dag van justitie op bezoek geweest in een PI ergens in het land, en daar moesten de geïsoleerden bijbel, koran en tijdschriften verdienen, door zo weinig mogelijk de aandacht van het personeel te trekken.

Verder vertelde ze dat er bij de commissie een vraag was neergelegd door een groep mensen van buiten, die graag naast onze bezoekgroep bezoeken wilde gaan afleggen. De directeur heeft daarop geïnventariseerd of er daarvoor belangstelling bestond bij de gevangenen, maar dat bleek niet het geval (Tsss!). Meer bijzonderheden heb ik niet gekregen.


Verslag kerkdienst donderdag 17 mei 2007

Ik hoorde vandaag dat mensen die hun uitzetting frustreren naar Schiphol-Oost worden gebracht. Daar wacht hen een speciale afdeling vol met isolatiecellen waar ze net zo lang in blijven tot ze zo murw geworden zijn dat ze meewerken.

De vrouw uit Mongolië is weer terug. Ze is een paar maanden in Kamp Zeist geweest. Daar heeft ze het heel slecht gehad. Ze sliep in een cel met zes vrouwen, waarvan een die nogal eens sloeg en stompte. Het enige alternatief was een cel met rokers, terwijl zij zelf niet rookt.
Ze heeft nog steeds bloedingen, de dokters doen er niet veel aan. Ze weet niet hoe haar zaak er nu precies voorstaat. Ik heb beloofd haar advocaat te bellen.

Ze vertelde me dat ze absoluut niet uitgezet wil worden, ze heeft veel te veel geld, tijd en energie in Nederland gestopt. Ze wil best wel naar een ander Europees land, maar ja, zo doen we dat niet bij de IND natuurlijk. Zal ik haar wel of niet vertellen over de cellen in Schiphol-Oost? Wat een dilemma! Ik durf het haar niet te zeggen.

Wilson is een van de slachtoffers die de Schipholbrand overleefd hebben. Ik zag hem op de valreep en had net tijd genoeg om mijn telefoonnummer te geven. Later vandaag belde bij me om te vertellen dat hij de hele tijd nachtmerries heeft, waarin hij denkt dat hij stikt.

Onze vriend met het hoofddoekje (nu zonder hoofddoekje) was leuk aan het rappen, zo van:

alle Nederlanders zijn gek
ze hebben geen respect.

‘Alle Nederlanders’ is overdreven, maar vanuit zijn perspectief bekeken kan ik me het voostellen.
‘Geen respect’ gaat in elk geval op voor sommige bewakers - en dan kan de geestelijke verzorger tijdens het gebed wel vragen om een respectvolle behandeling van de bewakers, maar dat gebed is mooi nog niet verhoord!

Het volgende voorbeeld illustreert dat: de jongen met/zonder hoofddoek en een Rus stonden vandaag in het zijkamertje te wachten tot de WC vrij kwam. De enige bewaakster op de gang zag dat en piepte haar collega’s. Waarom? Gevangenen mogen niet in dat zijkamertje zijn, ook niet om naar de WC te gaan.

Onmiddellijk dook de bewaker met de kale kop op en sleurde de Rus min of meer naar buiten. Ik wou mijn getuigenverklaring geven, dus ik ging ook naar de gang. Daar stonden inmiddels zeker vijf bewakers, die mijn lezing “Ik weet niet wat jullie denken , maar hij wilde alleen naar de WC” niet echt serieus namen.
Ik moest maar weer naar binnen, en "Maakt u zich maar geen zorgen mevrouw, het komt allemaal goed." Ik was natuurlijk onmiddellijk gerustgesteld. De geestelijke verzorger kwam er ook nog bijstaan, maar deed verder niets.

Diezelfde man met de kale kop greep een van ons bij zijn arm en beet hem toe: “Jij? Welke afdeling?"
Ik ga eens naar zijn naam vragen, kijken of ik een klacht over hem kan indienen.


Verslag gesprek met Wilson, dinsdag 22 mei 2007

Wilson, 31 jaar, afkomstig uit Nigeria, is een overlevende van de Schipholbrand. Hij vertelt me hoe hij de brand ervaren heeft:

Hij zit in Schiphol-Oost in afdeling J als hij wakker wordt van geloop, geschreeuw, geroep en gegil op de gang.

Het luikje van zijn celdeur gaat open en andere gevangenen roepen dat er brand is, roepen dat de deuren open moeten.
Hij vraagt de bewakers, twee in getal, onder de twintig, of ze zijn celdeur open willen maken.

Dat "kan niet" - in eerste instantie tenminste.
Pas nadat de rook al in zijn cel staat en hij flink veel kabaal maakt door tegen de deur te trappen, wordt zijn celdeur geopend.

De gevangenen willen naar buiten via de deur die naar de luchtkooien gaat. Dat wordt niet toegestaan. Ze mogen ook geen andere mensen uit hun cel halen – de bewakers geven hun sleutels niet uit handen.

Hierdoor duurt het lang voordat iedereen op de gang is. De marechaussee sluit iedereen op in de recreatieruimte. Er ontstaat paniek, waarop de marechaussee een wapen op hen richt, teneinde de gevangenen te dwingen te doen wat de marechaussee wil.
Uiteindelijk mogen de gevangenen van de afdeling af, per twee tegelijk. Ze krijgen handboeien om en worden afgevoerd naar een van de grotere luchtkooien.

Wilson wordt na deze nachtmerrie naar de bajesboten in Rotterdam gebracht, waar hij na twee maanden een rechtszaak krijgt en wordt vrijgelaten.

Helaas voor hem heeft hij een strafblad: een jaar gevangenisstraf in Zwaag. Hij had in hoger beroep mogelijk vrijspraak kunnen krijgen, maar hij is niet in hoger beroep gegaan. Een hoger beroepprocedure duurt lang, en hij zou al vrij zijn als zijn zaak voor zou komen. Hij besloot toen, achteraf dom, om de straf gewoon uit te zitten, met als resultaat dat de straf onherroepelijk is en hij geen verblijfsvergunning kan krijgen. Zijn advocaat ziet geen enkele mogelijkheid om uitzetting te voorkomen.

Hij is nu opgepakt bij een razzia van de politie in Amsterdam, bij een café naast een belwinkel. De politie vroeg om papieren, Wilson ging mee naar het bureau om zijn vingerafdrukken te laten afnemen en een aantal uren later werd hij al op transport gezet naar Zestienhoven.

Wilson heeft in Zestienhoven een cel voor zich alleen. Hij voelt zich na insluiting om 16.45 uur (tot 8.00 uur de volgende morgen) heel eenzaam. Na de broodmaaltijd valt hij in slaap, tot hij om een uur of elf, twaalf ’s avonds weer wakker wordt van voetstappen op de gang – ronde van de bewakers. Hij doet dan vervolgens de hele nacht geen oog meer dicht. Hij heeft nachtmerries, hoort geroep en gegil, hij denkt dat hij stikt.

Overdag is hij doorlopend buiten in de kooi. Hij is bang dat er binnen iets zal gebeuren en dat hij dan niet naar buiten kan.

Hij is bij de dokter geweest voor medicijnen, maar hij vertrouwt niet wat hij krijgt. Hij is bang voor medicijnen die hem drogeren. Ook voelt hij zich duizelig na het brood eten. Hij heeft medicijnen in zijn locker, maar daar mag hij niet bij.

Het ziet er naar uit dat Wilson onoplosbare problemen heeft (and more to come). Volgens zijn advocaat zal de IND hem niet laten blijven. Vreemdelingen met een strafblad worden gewoon uitgezet, punt uit. In zijn geval misschien naar Spanje, omdat hij daar al eerder schijnt te zijn geweest.


Verslag kerkdienst donderdag 24 mei 2007

Vandaag was de eerste keer dat we de nieuwe dominee solo mochten meemaken.

De kaarten bleken reeds geschud: de dominee is de baas en dat moet vanaf het begin duidelijk zijn. Niks kat uit de boom kijken, niks aanpassen - ja, wij aan hem.

De dominee probeerde ons gelijk af te richten als gehoorzame hulpjes/slaafjes.
Wij kregen diverse bevelen naar ons hoofd.
”Zet de stoelen neer!”
“Ruim de kerkzaal op!”
“Vouw de liturgieboekjes!” (ik deed het niet naar zijn zin, en hij zei: “poppoppop!” – de onbeschaamdheid!)
“Jullie gaan de teksten lezen!” droeg hij ons op. Ik zei dat ik geen Bijbelteksten wilde lezen. “Kán je soms niet lezen?” vroeg hij toen...
Dit belooft niet veel goeds!

De dominee is van mening dat de mensen hier op Zestienhoven zitten om uitgezet te worden en absoluut niet om geholpen te worden die uitzetting eventueel tegen te gaan. Hij toonde zich dan ook niet blij met onze telefoonkaarten-uitdelerij, onze hulp bij advocatenproblemen en andere gegevens die we soms uitwisselen met de gevangenen, zoals het geven en vragen van namen.
"Voor dit soort dingen," zo zei hij, "zijn er mensen die in het centrum werken." (Dat die dat soort dingen niet doen, vergat hij erbij te zeggen).
De dominee is voor de geestelijke verzorging. Wij zijn de ondergeschikten van de geestelijke verzorging.

Het thema van de preek was: ’olie’.
De dominee vindt dat christenen flexibel moeten zijn, als "door de olie gesmeerd." Citaat, opgetekend uit de mond van de dominee:

"We have to go with the flow. When the guards tell you to go upstairs, you obediently go. Because these things are not important - we (Christians) wait for the kingdom of God.”

Het is duidelijk wat voor vlees we in de kuip hebben met de dominee. Autoritair, paternalistisch en gezagsgetrouw.

Ik houd mijn hart vast!

Wat verder ter tafel kwam:

De vorige keer was er een vrouw in het centrum, die net een miskraam achter de rug had. Ze is nu veranderd in een zombie. Zou ze een beetje teveel medicijnen hebben gekregen misschien?

De twee mannen waarvoor ik vorige week in de bres probeerde te springen (de jongen met het hoofddoekje en een Rus) zijn op rapport gezet door de kale bewaker. Ze zijn nu in de iso.

De reden voor de maatregel: de bewaakster die op de gang zat, dacht dat ze probeerden uit te breken. Belachelijk! Ik denk dat je dat raam nog wel kapot kunt slaan met een stoel of een tafel, maar dan moet je nog wel naar beneden springen. Om dan (met twee gebroken enkels) terecht te komen pal voor het portiershokje. En hoe kom je daar dan ongezien weg in dat gebied? Mission impossible.

Winston heeft een zitting op 29 mei.

De vrouw uit Mongolië schijnt toch het land uit te moeten, ze heeft waarschijnlijk een laissez-passer gekregen van de Mongoolse autoriteiten. Mijn adviezen, doorgekregen van haar advocaat, begreep ze niet. Ik heb de geestelijke verzorger ingelicht en die gaat het nu (in zijn beste Engels) proberen.


Verslag kerkdienst donderdag 31 mei 2007

Na de problematische start met de dominee van afgelopen week kwam het niet als een enorme shock, maar toch wel als een onaangename verrassing, dat degene die ons vanmorgen aanmeldde bij de dominee van hem te horen kreeg dat een collega-bezoekgroepslid en ik niet langer welkom zijn tijdens zijn diensten. Wat fijn dat de dominee zo snel zijn oordeel klaar heeft – dat zal hem van pas komen in zijn werk!

Waarom wil hij ons niet meer zien?

Hij gaf de volgende uitleg: we gedragen ons als Amnesty International of als de Flying Dokters. We delen maar in het wilde weg telefoonkaarten uit, we bemoeien ons met advocaten, we gedragen ons veel te familiair met de gevangenen. We geven ze valse hoop, waardoor ze opstandig worden, vervolgens in de iso belanden en dat is dan ónze schuld. Right.

Maar omdat we nu eenmaal al aangemeld waren mochten we voor deze ene keer toch nog komen. Daar hadden we echt zin in!

Nadat we uit onszelf de stoelen hadden klaargezet, een klus die de dominee deze keer geheel en al voor ons had bewaard, werd ons gevraagd (nou, gevraagd...) of de kaarsjes al gecheckt waren.
“Moeten wij dat doen?” vroeg mijn collega.
Ja, dat is kennelijk een leuk en belangrijk werkje voor de bezoekgroep.
“Kunnen we even praten?” vroeg ik.
Even dan.

Het resultaat:

- Telefoonkaarten uitdelen mag niet. De dominee deelt de kaarten uit, hij beslist wie wel en niet krijgen.
- Druk doen mag niet. Er dient rúst te zijn voor en tijdens de kerkdienst.
- De dominee is verantwoordelijk voor ons doen en laten (tijdens onze aanwezigheid in het centrum).
- Ons hoofddoel dient het bijwonen van de kerkdienst te zijn.
- Wij mogen ons voortaan niet zomaar met advocaten bemoeien. Als dat nodig is, doet de dominee de intake, en bepaalt wie iets mag gaan betekenen voor de mensen binnen.

Eigenlijk heeft hij trouwens tijd genoeg om het allemaal zelf te doen.

“Waarom toch zo argwanend dominee, we doen toch niks?" vroeg ik onschuldig, “Ik mag toch wel met de mensen praten! Ik ken Winston al langer en sommige mensen zijn oude bekenden!"
Toen kwamen de mensen binnen - een heleboel overigens deze keer.

Wij gingen toch leuk handen geven, en ik omhelsde zelfs mijn 'goede vriend' Winston en kuste de Mongoolse vrouw. De dominee keek met argusogen toe….

Tijdens de dienst spoorde de dominee de mensen aan mee te zingen, maar wel graag zacht. Gelukkig kende niemand de liederen, dus dat was niet zo moeilijk. Er waren zelfs mensen die helemaal niet mee zongen - ook niet verwonderlijk, als je gezangen uit Wales uitkiest. De kans dat je Kelten in je dienst hebt in een uitzetcentrum is toch wel 0% namelijk.

Na afloop, nadat we de stoelen weer mochten opruimen voor hem, mochten we napraten in zijn kamer. Hij vertelde te houden van symbolen, hij vergeleek Jezus met het 'lam gods', dat gewillig op zijn slachting lag te wachten.
Komt die zienswijze even goed uit als je in een uitzetcentrum werkt!

Een Marokkaans meisje wilde graag dat de dominee ook iets in het Nederlands zou zeggen. Ze begon er even later over hoe erg het was dat mensen zonder papieren zomaar lang in detentie konden worden gehouden, waarop de dominee haar op beide opmerkingen tegelijk pakte door te zeggen: "Ik kan niet tegen moeilijke vragen."
En: "Als ik Robbie Williams opzet dan versta je ineens wél Engels."

Citaten uit de preek:

"Gevangenschap is moeilijk, maar vrijheid is net zo moeilijk."
"Wij zijn hier allemaal gelijk" (gevangenen, bewakers, geestelijke verzorging, vrijwilligers...)


Jaja, we hebben hier te maken met een dominee met een mindere mate aan invoelingsvermogen, die met dit soort opmerkingen verbijsterde blikken van de gevangenen naar elkaar oproept. Per slot van rekening, gevangenschap is toch écht moeilijker dan vrijheid, en een gevangenis is bij uitstek een plek van óngelijkheid!

Het resultaat van deze zinsneden is trouwens dat er een sfeer van ‘laat maar lullen’ ontstaat, waardoor veel mensen de behoefte gaan voelen tot ouderwets keten - zoals ondergetekende.
Ik heb me echter nogal ingehouden, omdat dat anders zou worden uitgelegd als opruien, wat natuurlijk fataal zou zijn voor mijn lidmaatschap aan deze fantastische bezoekgroep.

Humor van gevangenen onderling in Zestienhoven:
Als je dit of dat niet doet, dan: "Go back to your own country!"

Na afloop heb ik even gepraat met het interpellerende meisje, Fatima, uit Marokko. Ze heeft net een half jaar in Noorderzand in Heerhugowaard (voor vrouwen en kleine kinderen) gezeten. Daar was het een paradijs vergeleken met hier bei Uns. Daar kunnen ze zelf koken, ze kunnen meer naar buiten, er is meer te doen...

Winston had ik eerder vandaag apart gesproken, Hij vertelde dat hij nog geen geld had gekregen.
Dat gaat dan zo: maandag (uitbetaaldag) was 2e pinksterdag, dinsdag was Winston op transport, woensdag werkt de man met het geld niet, zodat hij zijn 7,50 uiteindelijk pas donderdag kreeg. Dat is best rampzalig als je het met 7,50 moet doen.

Ook had hij een aantal dagen alleen vegetarisch eten gekregen, terwijl op zijn celdeur toch echt staat dat hij vlees eet. Dat lijkt een beetje gezeur, maar als je gevangen zit is eten ongeveer het belangrijkste wat er op zo’n dag gebeurt. Daar wordt naar uitgekeken.

Ik had vrijdag jl. voor hem geshopt bij de Zeeman, want hij was zo van de straat opgepakt en heeft dus niet meer kleren in Zestienhoven dan hij aanhad. Ik had de kleding gelijk dezelfde middag gebracht, en hoewel ze zeiden dat ze het direct gingen brengen, heeft hij tot woensdagmiddag moeten wachten tot hij een schone onderbroek aan kon doen. Dat soort dingen!

Winston ging bij binnenkomst met veel mensen handen schudden.
“Waar ken je al die mensen van?” vroeg ik.
Hij kende ze nog van Schiphol-Oost en de bajesboten. Het is dus heel belangrijk je te realiseren dat de kerkdienst zeker een sociale functie heeft, anders zien mensen alleen diegenen die op hun afdeling zitten.

Toen we naar huis gingen heeft de dominee niet gezegd dat we nu nooit meer mogen komen, dus ik neem aan dat we een laatste kans hebben gekregen.


Janneke, Mei 2007.