Nebahat A. zoekt personeel

'Ont'soberen met Nebahat A.?

Beloftes van Albayrak blijken wassen neus....

In Zaandam zou het gaan gebeuren: de gevangenen op de detentiepontons werden een maandje geleden verrast met de mededeling dat hun dagprogramma zou worden uitgebreid. Het zou nog leuk worden achter de tralies!

Of eigenlijk: NOG leuker, want er heerste op de boten al zo’n bijzondere sfeer! Dat beweert althans Jantien L., plaatsvervangend locatiedirecteur, in ‘Migratie info’ een uitgave van het IOM. "We praten niet over gedetineerden maar over bewoners. We proberen humaan te zijn. Het is niet prettig om in detentie te worden geplaatst. We zijn verantwoordelijk voor rust en veiligheid voor zowel de bewoners als het personeel en daarom is het een vrij humane inrichting. Het is een bijzondere doelgroep die aan onze zorg is toevertrouwd. Die zorg proberen we zo goed mogelijk te geven en rekening te houden met iedereen, en de achtergronden. Het klinkt gek, het is vaak heel gezellig, mensen sporten of koken samen en hebben ook veel steun aan elkaar."


Gezellig met Jantien L. in de boot?

Maar nu zou het dus nóg gezelliger worden, nóg humaner, met nóg meer warme zorg! Nu zouden de bewoners élke dag naar de bibliotheek kunnen! Élke dag sporten! Vaker bezoek! De celdeuren tot 20.00 open! Het zou bijna lijken op vrijheid…..

Maar wat een teleurstelling wachtte de bewoners. Het nieuwe dagprogramma, op papier zo veelbelovend, blijkt een wassen neus.

Wat is het geval: Albayrak kan dan wel beloven dat het allemaal beter wordt in vreemdelingendetentie, dat het ‘sober regime’ zal worden ‘ont’soberd, maar ja, daar moet dan wel extra personeel voor worden aangetrokken – en dat is er niet. Dus gaat het mooie nieuwe dagprogramma niet door en blijft alles bij het oude.

Het is eigenlijk vreemd, dat er geen personeel te vinden is voor deze fantastische functie. Bij G4S kun je zó aan de slag – vandaag nog! Je gaat ook goed verdienen, wel 9,90 per uur bruto!
Dus aarzel niet en meld je aan! Help mee de sfeer op de boten nog gezelliger te maken en maak van de bewoners van de boten extra blije bewoners!

“ Heb jij een uiterst scherp oog voor detail, gaat het bewaren van orde en rust je van nature goed af en heb je een passie voor mensen en beveiliging? Sta je daarnaast open voor een uitdaging binnen het gevangeniswezen?
Als detentietoezichthouder ben je samen met collega’s bezig met bewaring, beveiliging, verzorging en het transport van personen die in een detentiecentrum zijn geplaatst. Deze personen verblijven illegaal in Nederland en wachten op uitzetting naar het land van herkomst. Er komen hierdoor spanningen voor en het is dan ook erg belangrijk dat je stressbestendig bent en goed kan omgaan met agressie.
Wij verwachten van jou:
flexibele inzetbaarheid (dag-, avond-, nacht- en weekenddiensten)
goede sociale eigenschappen (o.a. mensen op een prettige manier op regels kunt wijzen)
dat je van onbesproken gedrag bent (niet in aanraking met justitie bent geweest)
vmbo/mbo werk- en denkniveau
dat je goed Nederlands spreekt
dat je beschikt over eigen vervoer zodat je het detentiecentrum dag en nacht kan bereiken”

Nou, lijkt je dát niet leuk? Zo’n baan zouden we toch eigenlijk allemáál stiekem wel willen hebben?

Ik moet je alleen nog even waarschuwen voor mogelijke calamiteiten, die je heel misschien het hoofd zal moeten bieden. G4S zwijgt erover in de vacature, maar….. als bezoeker krijg je bij binnenkomst een key koord mee. Daaraan hangt een kaartje met informatie: bezoekers dienen de instructies van het personeel stipt op te volgen in geval van:
brand
bommelding
gijzeling (niet in dezelfde ruimte komen als waar de gijzeling plaatsvindt)
ongeval
opstand
suïcide
ontvluchting

In Zaandam zijn ze op alles voorbereid – nu alleen het personeel nog.

Kom JIJ Nebahat A. helpen haar nieuwe plannetjes te verwezenlijken?

Janneke van Beek,
22 oktober 2008

Update:

Op alles voorbereid? Dat dachten ze maar! Op 25 oktober 2008 werd het personeel van de Zaanse schuiten onaangenaam verrast door een groep actievoerders die in alle vroegte de transportkooi beklommen en contact maakten met de gevangen.

Actiegroep bezet kooi zaanse bajesboten

Misbruik van bevoegdheden

In de trein met de voeten op de bank, met krantje als onderlegger. Mag dat? Volgens de conducteur die Janneke van Beek trof overduidelijk niet. Het pietluttige voorval leidde zelfs tot aanhouding. NS, waar zijn we mee bezig?
door Janneke van Beek

Sneltrein 2228 vertrekt om 10.41 uur uit Rotterdam richting Amsterdam. Nog voor Delft komt de hoofdconducteur voor de tweede keer langs - na de kaartjescontrole. Hij ziet me zitten op de bank, met mijn voeten op de bank tegenover me - met een krantje eronder. Ik ben alleen, er zit niemand naast of tegenover mij. 

Hij beveelt me mijn voeten van de bank te halen. "Ik heb er een krantje onder!", antwoord ik. Hij eist dat ik ze toch weg moet halen. Ik zeg dat ik dat raar vind, want ik heb er immers een krantje onder en bovendien, alle andere collega's van hem die ik ooit heb meegemaakt, zeggen altijd tegen mensen die hun voeten op de bank hebben zonder krantje, dat ze er 'gewoon even een krantje onder moeten leggen’ - dan is het goed. 

Deze dienstklopper herhaalt echter zijn bevel en dreigt nu met een boete. Ik herhaal mijn lezing. Daarop vraagt hij mij mee te gaan naar het halletje in de wagon waar een bord hangt met een opsomming van allerlei dingen die verboden zijn in de trein. Hij wijst me op het 'verboden te roken' teken en zegt: "Dit betekent: verboden te roken. Betekent dat dan dat je ‘een beetje’ mag roken?' Nou, nou? Betekent dat dan dat je ‘een beetje’ mag roken?"

Ik voel natuurlijk wel aan waar hij heen wil, maar zijn toon staat me niet aan, ik wens niet als een klein kind toegesproken te worden. Ik zeg hem dat en ga terug naar mijn plek. Ik neem weer plaats op de bank, voeten nu maar netjes op de grond. De hoofdconducteur heeft inmiddels versterking gekregen (via de portofoon opgeroepen) van een collega. 

ID-kaart

De hoofdconducteur vraagt nu om mijn ID-kaart. Ik antwoord dat ik die niet wil laten zien, omdat hij het recht niet heeft mij dit te vragen omdat ik immers niks verkeerds heb gedaan. Ik vraag hem om zijn naam, maar hij zegt dat me dat niet aangaat. Hij heeft wel een nummer, maar dat krijg ik ook niet. Hij meldt dat hij "buitengewoon opsporingsambtenaar" is, en als zodanig heeft hij alle recht om me dingen te verbieden die niet mogen, en om mijn ID te vragen. 

Want buitengewoon opsporingsambtenaren mogen dat, nee, moeten dat - voor de orde en veiligheid van ons allen. Met twee man sterk blijven ze bij me staan en de hoofdconducteur cq. buitengewoon opsporingsambtenaar maakt nu van nog meer van zijn bevoegdheden gebruik door me te sommeren de trein te verlaten. (De trein staat inmiddels stil bij station Delft). Ik weiger, herhaal dat ik niets strafbaars heb gedaan. "Alleen maar mijn voeten op een krantje gelegd!"

Inmiddels heeft hij al gedreigd met een opeenstapeling van boetes: voor mijn voeten op de bank, voor het niet willen tonen van mijn ID, en voor het niet willen verlaten van de trein. Hij komt met zijn volgende troef, weer zo'n bevoegdheid van de buitengewoon opsporingsambtenaar: hij gaat me nu overleveren aan de spoorwegpolitie van station Den Haag HS. Ik bel snel met een vriendin om door te geven dat ik word gearresteerd. Hiervoor vraag ik de mannen van de NS om even weg te gaan zodat ik privé kan bellen, maar dat willen ze niet.

Na mijn telefoontje probeer ik met de andere mensen in de coupé te communiceren. Ik vertel hen dat ik word gearresteerd voor het hebben van mijn voeten op een krantje, en wat ze daar nou wel van vinden? Dat dit een voorbeeld is waar speciale bevoegdheden in combinatie met macht naar kan leiden, namelijk tot arrestatie van onschuldige mensen.

Er wordt, zoals ik had verwacht, niet gereageerd; men staart mij aan alsof ze zitten te kijken naar een reality-soap op tv. "Vandaag ik, morgen jullie!" doe ik nog een poging. "Als niemand zich hiermee bemoeit, gaat dit van kwaad tot erger en wie weet wat er allemaal nog meer verboden wordt in de toekomst!” Het enige resultaat is dat de hoofdconducteur cq. buitengewoon opsporingsambtenaar me ook nog een boete wil geven voor stemmingmakerij, cq. opruiend gedrag.

Spoorwegpolitie

Bij de halte van Den Haag HS wordt er omgeroepen: "Dames en heren, als de trein stopt blijven de treindeuren nog even dicht - er wordt iemand overgedragen aan de politie. U hoeft niet bang te zijn." De deuren gaan natuurlijk wel voor mij en de conducteurs open. 

De spoorwegpolitie staat ons al op te wachten. Ze vragen de hoofdconducteur cq. buitengewoon opsporingsambtenaar naar de reden waarom hij mij aan hen overdraagt. "Vanwege het feit dat ze haar voeten op de bank had en weigerde ze op de grond te zetten, en omdat ze haar ID niet wilde tonen en haar naam niet wilde geven", verklaart hij. “Bovendien vertoont ze opruiend gedrag”.

De politie vraagt op haar beurt naar mijn ID. Ik zeg wederom dat ik die niet wil tonen omdat ik niks strafbaars heb gedaan, omdat ik "alleen maar met mijn voeten op de bank had gezeten met een krantje eronder." Vervolgens neemt de smeris me mee naar het politiebureautje op HS. (Aanhouding om 11.07). Daar doen ze erg hun best om mij te intimideren - ik krijg de hooliganbehandeling. Ze fouilleren me, ik moet mijn zakken leegmaken met daarin mijn portemonnee met mijn ID. Het ID zien ze niet onmiddellijk, ze sluiten me op in een wachtcel. 

Dat duurt zo'n drie kwartier, waarna een van de agenten een zak met mijn spullen komt brengen ter ondertekening, wat ik weiger. Ze hebben intussen mijn ID gevonden, het formulier dat hoort bij de fouillering staat op mijn naam, met onder de beschrijving van mijn waardevolle spullen het woord 'recalcitrant'. "Dat is een compliment!" roep ik uit. "Zo, vindt u?", smaalt een van de dienders. "Ik wel!", zeg ik trots.

Bureau Hoefkade

Hierna word ik door het station naar buiten geleid en in een politieauto naar bureau Hoefkade gebracht. Daar wacht de hulpofficier van justitie op me. De smeris van het spoorwegbureau vertelt dat ik met mijn voeten op de bank heb gezeten en geen ID heb willen tonen. "Wat heeft u hierover te verklaren?” vraagt de hulpofficier. "Nou, dit is niet het hele verhaal", begin ik, maar nadat hij er gelijk een sneer overheen gooit, vraag ik of dit gesprek wordt vastgelegd. "Ja", zegt hij, "alles wat u zegt wordt vastgelegd." 

Ik heb niets meer te verklaren. Hij geeft me een preek die waarschijnlijk wel indruk zou hebben gemaakt bij iemand van een jaar of acht, maar ik ben daaroverheen gegroeid. Hij werkt alleen op mijn lachspieren. Ik vraag hem naar zijn naam, maar die weigert hij te geven. (Nummer twee die geen naam wil geven, terwijl ze dat wel van mij eisen!). Ik krijg ook geen formulier mee, en mag vervolgens gaan. Geen lift terug naar Den Haag HS helaas.

De politie in het station heeft wel een geel briefje in mijn tas gestopt, een proces-verbaal. De overtreding betreft: 'niet tonen 'ID'. Bij het sanctiebedrag staat een kruisje. Dit is alles wat ik heb aan bewijs, verder heb ik geen formulieren meegekregen (wel gevraagd aan de hulpofficier van justitie, maar die zei dat ik niets meekreeg).

Voorspelbaar

Ik heb dit soort gedrag van conducteurs van de NS al lang zien aankomen. Sinds ze een klein jaar geleden meer bevoegdheden kregen, heb ik al meerdere malen aan ze gevraagd wanneer ze van die bevoegdheden gebruik zouden gaan maken. Dan antwoordden ze steevast dat het zou gaan om overlastgevende figuren, dronken in de trein, vernielers, en dat soort zaken. Ik zag echter hun houding veranderen.

Zie nu hoe snel 'meer bevoegdheden' kunnen leiden tot machtsmisbruik en het zonder zelf na te denken uitvoeren van andermans regels. De reden dat ik mijn ID niet wilde laten zien, is omdat ik tegen de ID-plicht ben. Bovendien zag ik dit soort gedrag van 'conducteurs met meer bevoegdheden' al aankomen, dus dit was een mooie gelegenheid voor een test.

Overigens had ik een afspraak met iemand die ik zou bezoeken in de bajesboot in Zaandam. Die is niet doorgegaan, want ik kon de afgesproken tijd allang niet meer halen.

Schadevergoeding van de NS? Bloemetje voor de schrik?
Het zal wel op een forse boete uitdraaien, ik schat zo'n 300 euro minimaal. Die weiger ik uiteraard te betalen, waarna ik de zaak voor laat komen. Mocht ik verliezen, dan stel ik me voor dat ik die zes dagen in een cel ergens in Nederland de hele dag met mijn voeten op het bed of op een andere stoel zal gaan zitten vreemd genoeg is het daar namelijk niet verboden!

Lees ook een opiniestuk in de Volkskrant over een selecte groep conducteurs met meer bevoegdheden.

Janneke van Beek,
16 oktober 2008

Ontwerpers van Fort Nederland

zaanse cel

Het ontwerpen van nieuwe bajessen voor mensen zonder papieren is een bloeiende industrie waar goed geld aan te verdienen valt, en prijzen…..

Willem van der Sluis, ontwerper van de sportkooien ‘de tieten van Justitia’ in Zaandam, maakt hiervoor kans op een ‘Dutch Design Award’. Zulks ondanks een constructiefout waardoor er bij en na regenval niet gesport kan worden vanwege uitglijdgevaar omdat het regenwater niet kan weglopen. Maar wat geeft het – als het maar fraai oogt!

Op zijn website www. customr.com geeft Willem blijk van oorspronkelijke twijfel: ‘How do you design a space for a user who do not want to be in here?’ De vraag had simpel beantwoord kunnen worden met: ‘You don’t’, maar niet door Willem. Hij liet zich inspireren door koepels van tempels, kerken en moskeeën, waarbij ‘het goddelijke en hemelse wordt verbeeld’. Of het fijn is te vertoeven in de justitiële tempels van racisme, weet Willem niet, want hij heeft nooit met een van de ‘gebruikers’ gepraat.

Als je er één hebt ontworpen, als je je bedenkingen opzij hebt gezet, ga je steeds een stapje verder. Willem heeft inmiddels een nieuwe opdracht binnengehaald: de bouw van nieuwe ‘tieten’ ten behoeve van de ‘terroristen’ in P.I. de Schie. Het ideale van Willems koepels, moet justitie gedacht hebben, is dat mensen die zich ín die koepels bevinden, niet zichtbaar zijn voor de buitenwereld. Dat is precies wat justitie voor ogen heeft: het onzichtbaar maken van bepaalde groepen mensen. Ze bestaan nog wel, maar ook weer niet, want als je ze niet kunt zien, bestaan ze dan nog wel echt? Ze zijn onzichtbaar voor iedereen ter wereld behalve voor een handjevol justitiepersoneel en wat bezoek. Afgezonderd van de samenleving – mede mogelijk gemaakt door de ‘tieten’ van Willem.


zaanse tiet

Ook EGM, inmiddels expert in het bouwen van detentiecentra, Nederlands’ paleizen van apartheid, ontwerpt er lustig op los. Eerst werden de boten van Zaandam op de tekentafel gelegd:.10 m2 per cel, waarin 2 m2 voor het sanitair; een woonkamer van 44 m2….Woonkamer! Wonen in de kerkers van Fort Nederland, in het ultieme resultaat van puur racisme en haatzaaierij, waarbij de schijn wordt gewekt van ‘humane opsluiting’. Alsof dat kan! Detentie is gelijk aan repressie, repressie is per definitie niet humaan, dus ‘humane detentie’ bestaat niet.
Vervolgens ontwierp EGM het masterplan voor de nieuwbouw van Kamp Zeist.

Nu staat de nieuwbouw van detentiecentrum Rotterdam Airport op EGM’s programma. Architect Erik Fokkema is de verantwoordelijke persoon. Na een doodligactie van de Werkgroep Stop Deportaties op 30 juni j.l. haastte EGM zich te verklaren dat ze alleen een verblijfsruimte voor uitgeprocedeerde moeders met kinderen gingen ontwerpen – ‘op dit moment verblijven deze moeders nog in deplorabele loodsen’. (Die EGM nota bene zelf ‘detentiegeschikt’ heeft gemaakt.). Een aperte leugen, want tijdens een vergadering op 7 mei j.l. bij de commissie voor welstand en monumenten in Rotterdam spreekt Fokkema over de gevangenismuur als ‘een concept van drie parallelle stroken van vrijwel gelijke hoogte die worden verbonden door lagere tussenstukken. De stroken worden uitgevoerd in zwarte baksteen, de tussenstukken in een witte baksteen en de muur in horizontaal geprofileerd beton.’ Mooi, zo’n traliemotief!
De commissie maakte zich vooral zorgen over het dak, zijnde ‘de entree van Rotterdam’ en had op 23 juli j.l. bedenkingen bij het voorstel van Fokkema, die patronen van zwarte tegelvlakken wilde leggen in velden van spoorweggrind. Spoorweggrind? Uitzetcentrum? Heeft Fokkema zich soms laten inspireren door Westerbork?

Fokkema is inmiddels bezig met de uitbreiding van jeugdgevangenis Teylingereind in Sassenheim. Lastige kinderen opsluiten! Nog zo’n groep die justitie uit het straatbeeld wil verwijderen.

Als het aan de overheid ligt, mag in Nederland alleen nog plaats zijn voor brave burgers ‘die niets te verbergen hebben’ . Als wel, dan wacht opsluiting, uitsluiting (en zo mogelijk uitzetting) in ‘mooie’ cellen met ‘mooie’ kooien. Ontwerpers van eigen bodem zijn de overheid hiertoe gaarne van dienst.


EGMbouw

Meer lezen over EGM?
Klik dan op EGM


Janneke van Beek, 6 oktober 2008

Raad van kerken Zeist: geen misstanden in Kamp Zeist, let’s picknick!

kom, gezellig picknicken bij Kamp Zeist!

Raad van kerken: Misstanden zoals geweld door bewakers, zoals onlangs in een NOVA-uitzending te zien was, komen hier volgens ons niet voor.”

Naar aanleiding van de actie van het AAGU, waarbij activisten doordrongen tot op het dak van Kamp Zeist en de mensen zonder papieren aldus hun solidariteit konden betuigen, gaf de raad van kerken die de wakes bij kamp Zeist organiseert, het volgende signaal af in AD/Utrechts Nieuwsblad:

Raad van Kerken – 'Wij houden ons verre van gewelddadige acties'
AD/Utrechts Nieuwsblad – 17 juni 2008

De Raad van Kerken van Zeist, die maandelijks een wake bij de hekken van het kamp houdt en elke week een 'bloemengroet' brengt, wil niks te maken hebben met de acties van de AAGU.
'Wij houden ons verre van gewelddadige acties. Daar zijn we heel erg tegen.”
Woordvoerder Stuurman van de Raad van Kerken deelt wel de mening van de AAGU, die stelt dat illegale vluchtelingen niet als criminelen moeten worden vastgezet.
“Ze hebben geen strafbaar feit gepleegd. Ze moeten beschikbaar zijn voor de overheid, maar dat kan ook door te eisen dat ze zich met enige regelmaat melden.”
De Raad van Kerken houdt maandelijks een wake bij de poort van het kamp met bloemen en kaarsen om de bewoners een hart onder de riem te steken. De dertig aangesloten kerken zorgen er daarnaast om de beurt voor dat er elke zaterdag bloemen bij de poort afgegeven worden, die de volgende dag tijdens de kerkdiensten in het kamp aan de gevangenen worden gegeven. “Die nemen ze mee hun cel in, dat waarderen ze zeer.”
AAGU rechtvaardigt het binnendringen van het kamp met als argument dat ze de omstandigheden waaronder de gedetineerden vastzitten, wil controleren.
De Raad van Kerken zegt dat dat ook op een andere manier kan. “Vrijwilligers van ons helpen bij de kerkdiensten in het kamp en we praten met de directeur en de geestelijk verzorgenden. Daaruit krijgen we indruk dat iedereen zijn best doet om de mensen die er zitten, het zoveel mogelijk naar de zin te maken. Misstanden zoals geweld door bewakers, zoals onlangs in een NOVA-uitzending te zien was, komen hier volgens ons niet voor.”


Het is duidelijk waar de raad van kerken zich bevindt: aan de kant van de directie van Kamp Zeist. Aan de kant van justitie, die niets anders doet dan alle misstanden die mensen naar buiten brengen, ontkennen. ‘Er zijn geen structurele misstanden’. Daar sluit de raad van kerken zich graag bij aan, en beroept zich hierbij zelfs op de ervaringen van vrijwilligers die bij de kerkdiensten zijn! Die vrijwilligers zijn kennelijk horende doof en ziende blind, anders zouden ze beter moeten weten.


gebedsboei

Als klap op de vuurpijl nodigen de wakers van Kamp Zeist mensen uit voor hun volgende wake annex picknick bij Kamp Zeist op 6 juli a.s. Zie:

"indymedia"


‘ Uitnodiging wake en picknick bij kamp Zeist 6 juli as
de wakers - 24.06.2008 05:17

Zondag 6 juli is er na de wake bij kamp zeist een bijzonder samenzijn
Meteen na de schipholbrand startte de raad van kerken een maandelijkse wake bij kamp zeist de wakes werden en worden ondersteund door de SP.
Graag vragen we ook U , los van Uw religieuze of politieke kleur , om eens zelf te komen kijken bij de wake .
Officieel is kamp zeist bedoeld voor kortdurende detentie , maar de realiteit is dat gedetineerden maanden vast zitten .
En vaak na maanden alsnog weer op straat gezet worden simpelweg omdat ze niet uit te zetten zijn.
We blijven aandacht vragen voor het lot van deze mensen. Mensen die in deze samenleving moeten overleven. Een samenleving die hun geen mogelijkheid biedt om te overleven.
Sluit je ogen niet voor deze mensen en dit beleid , maar steun het protest actief.

Ook in juli zal er weer een wake zijn bij Kamp van Zeist. Voor mensen de ‘misdaad’ (?) hebben begaan niet over geldige verblijfspapieren te beschikken. Wij willen hen een hart onder de riem steken door een keer per maand even ‘in de buurt’ te zijn. Naar afspraak is dat bij de gedetineerden bekend!
Het is niet meer donker om ons heen in dat uur: de natuur bloeit weer open. Breng daarom bloemen mee ter bemoediging! We steken die in de hekken om hen heen.

Na deze wake wil ik graag met belangstellenden gezamelijk picknicken in de buurt van kamp zeist . Ik wil je daarvoor graag uitnodigen en je vragen om eten en drinken voor jezelf mee te nemen en dat te delen . Als het even kan vegetarisch
Zoals het er nu naar uit ziet zullen daar ook een aantal ex bewoners van kamp Zeist bij zijn.

Doel van deze picknick is om samen ,ongeacht geloof en of- politieke overtuiging letterlijk naast de hekken van het detentiecentrum stil te staan bij hen die aan de andere kant van het hek zitten

Als je dit vreedzaam protest wilt ondersteunen ben je van harte welkom

Voor vragen over deze picknick bel gerust 06-21958525’

Je moet toch maar durven: een picknick bij Kamp Zeist organiseren! Lekker eten buiten de hekken terwijl de mensen in Kamp Zeist zich op dat moment slechts tegoed kunnen doen aan een paar uitgedroogde boterhammen met wat schaars beleg…..

‘Zeg het met bloemen’, moet de raad van kerken denken, ‘en doe er verder het zwijgen toe!’

Sterker nog, de protestante kerken in Nederland (PKN) gaan in samenwerking met de justitiedominees (waaronder die in Kamp Zeist) en INLIA een opvanghuis in Groningen beginnen voor mensen zonder papieren, die niet uitgezet kunnen worden.

Degenen in dat huis zullen door het inzetten van internationale kerkelijke contacten worden ‘geholpen’ met terugkeer. Daar waar het de overheid met al haar middelen, zoals het IND, het IOM, de Dienst Terugkeer en Vertrek, de rechterlijke macht en noem maar op, niet lukt, zal de raad van kerken iedereen wel eens een poepie laten ruiken! Hén gaat het lukken alle uitgeprocedeerden terug te laten keren naar hun ‘thuisland’ om aldaar aan hun ‘eigen ontwikkeling’ te kunnen werken. Je reinste apartheid!

Een en ander is te beluisteren via de radio-uitzending van de EO, ‘de ochtenden’, van 23 juni j.l.
"ochtenden"


Ook zullen de geestelijken zich hoogst persoonlijk naar de ambassades begeven om daar laissez-passers te gaan regelen. Men denkt dat de aanvraag van een laisser-passez beter zal gaan vanuit een ‘burgerlijk huis’ dan vanuit de vreemdelingendienst.

De op- en inrichting van dat huis kost uiteraard geld. Hoe gaan ze dat bij elkaar krijgen?
Er zal in kerkelijk verband (PKN) een grote campagne worden opgezet. Hierbij zal worden ingespeeld op een ‘reeds bestaande beweging vanuit de samenleving zelf’, die voor een ‘fatsoenlijke terugkeer’ opteert.

Wat zal er dus gaan gebeuren? Collectes! Beïnvloeding vanaf de kansel! Kortom, maatschappelijke indoctrinatie van hoog niveau.


collecteren voor het goede doel


Volgens Jan Eerbeek, de grote baas van de justitiepredikanten, kunnen diezelfde justitiepredikanten een bijdrage leveren om gevangen mensen zonder papieren zover te krijgen dat ze in dat huis gaan wonen (met alle gevolgen van dien) door hen ‘mogelijkheden aan te reiken ter overweging’, door bepaalde ‘blokkades open te breken’ die ervoor zouden zorgen dat vreemdelingen niet terug willen.

Hoe haalt de wake-organisatie het in zijn hoofd om uitgerekend nu, terwijl de kaarten geschud lijken te zijn en duidelijk is dat de raad van kerken zich heeft geschaard aan de kant van de overheid, op te roepen tot een gezamenlijke picknick!

Dit gebaar van ‘vrede’ is pure huichelarij…..

Meer lezen over hoe de christelijke geestelijke verzorgers zich opstellen ín de detentiecentra?

"Godsdienst ingezet om gevangen illegalen klein te krijgen"

"rotterdam airport"

Janneke van Beek,

24 juni 2008

Kotsen van de voedselbank

22-8-2008

Sinds een week ben ik lid gemaakt van de voedselbank. Ik kwam in aanmerking, en daar was ik in eerste instantie blij en dankbaar voor, maar dat is inmiddels over.


Vrijdag 15 augustus was het zover: ik kon mijn eerste voedselpakket af komen halen.

Van tevoren had ik me afgevraagd wat er in zou zitten. Zou koffie een luxe zijn? Of fruit? Of koekjes? Ik stelde me voor dat ik kilo’s aardappelen zou krijgen, en rijst en pasta en pindakaas…..

Maar nee!

Het volk is geïndoctrineerd te geloven in het sprookje dat mensen zich bij de voedselbank kunnen vervoegen om te voorkomen dat ze doodgaan van de honger. Dat er uiteindelijk tóch nog, ondanks alle bezuinigingen, voor arme mensen wordt gezorgd. Zal de overheid het niet doen, dan hebben we de grote bedrijven nog, die zich het lot aantrekken van mensen die zo onfatsoenlijk zijn om zonder werk in schulden te raken. In het grote spel van de vrije markteconomie blijven immers altijd wel wat kruimeltjes aan de strijkstok hangen, waar de armen nog van gevoed kunnen worden…..

Vergun mij dit sprookje om te toveren tot ‘de waarheid’.

In eerste instantie was ik best blij met het krat vol voedsel, dat voor me klaar was gezet. Thuis gekomen verging me al snel de pret..

Want zat er in mijn pakket, op 15-08-2008?
• 2 pakjes fruitsalade, tht 13-8 (oneetbaar, heel erg niet-vers)
• 1 pakje sla, tht 14-8 (slap en zuur)
• ongeveer 8 broodjes en 2 saucijzenbroodjes, reeds voorzien met een 33% kortingssticker met als tht 7-8 (goed voor diarree en uitbraak van bacteriën)
• een halfje bruin brood
• 3 flessen ‘sweet indian’ Calve saus, tht augustus 2008 (wat moet ik met 3 flessen?)
• 3 pakjes Heinz rundvleessoep voor 6 borden (zelf toe te voegen: balletjes en groenten) tht 8-8 (jawel)
• 2 pakken rijstwafels, waar de tht had moeten staan, stond niets
• 2 flessen ‘opgroeimix’, siroop voor het opgroeiende kind. tht aug. 2008
• 1 klein blikje ananas stukjes van Del Monte, tht 28-8
• 2 kleine Mona toetjes kwark met peer, uit de verpakking gehaald, dus geen tht
• 3 grote kuipen Blue Band tafelmargarine
• selderij voor een weeshuis
• 8 paprika’s
• 10 tomaten
• 2 venkels
• 2 kropsla
• 1 ons roompaté, tht 15-8
• bak aardappelsalade, tht 22-8
• 5 Optimel Smoothie’s, tht 22-8
• 10 pakjes sultana’s, versie: caloriearm.

Als een nederige bedelaar had ik misschien daar of thuis op mijn knieën moeten vallen en uitroepen: “Heil het bedrijfsleven! Heil Unilever! Heil C1000! Dat u mij al uw oude voedsel cadeau doet, dat u het weggeeft aan mij, een mens, en niet aan de varkens!”
Maar ja, zo ben ik niet…

Als je gewicht kwijt wil raken, moet je ervoor zorgen geheel afhankelijk te worden van het voedselpakket van de voedselbank. Op de inhoud kun je beslist geen week leven, en het afvallen wordt nog eens bevorderd doordat er een aantal caloriearme producten in het pakket zitten.
De vrijwilliger die me dit pakket gaf, zei me dat ik me niets moest aantrekken van de tht, want “Je kunt gerust dingen eten die een paar dagen over de datum zijn”…..

Het voedselpakket bevatte geen basisdingen die nodig zijn voor een gezonde voeding, zoals
• aardappelen, rijst of pasta
• fruit
• goed brood (voor een week)
• broodbeleg

De voedselbank meldt zelf op zijn site:
“De levensmiddelen worden om diverse redenen afgedankt. Omdat de kleur van het deksel niet klopt, een etiket ondersteboven zit of vanwege een foute spelling op de wikkel. Deze levensmiddelen overleven de eindkeuring niet, terwijl de inhoud dik in orde is.

De samenstelling van de voedselbankpakketten varieert dankzij het wisselende aanbod. Standaard bevat een pakket tenminste tien artikelen, waaronder de top 4 van de voedselbanken: brood; verse groente of blikgroente; fruit en pasta; aardappelen of rijst. Soms is het extra genieten. „Ooit konden we in januari gerookte zalm, paling en carpaccio aanbieden. En we hebben veel lol wanneer onze klanten als eersten verse asperges op hun bord krijgen.”

Jaja!

Clara en Sjaak Sies zijn de initiatiefnemers van het fenomeen ‘voedselbank’. Alom wordt er over hen gejuicht - voor kritische kanttekeningen is geen plaats.
Ik heb die wel.

Een veel aangehaalde uitspraak van hen is:
“Wat me het meest ergert, is niet dat er rijken en armen bestaan, het is de verspilling”.
Verspilling is erger dan arme mensen zonder eten?

Volgens de familie Sies moeten we ons kennelijk bewust worden van het feit dat we veel voedsel verspillen. Blijkbaar denken ze dat, als wij minder verspillen, de voedselschaarste in de wereld wordt opgelost. Maar er IS helemaal geen voedselschaarste! Er is voldoende voedsel, alleen een groot deel van de wereldbevolking heeft niet de middelen om dat voedsel te bemachtigen.

Voedselbankklanten hebben niets om te verspillen – zij vormen dus het ideale rolmodel voor de familie Sies.

Een ander soort van verspilling: overproductie van fabrieken. Het voedsel dat nu bij de voedselbank terechtkomt, zou anders maar worden weggegooid. Dat het nu toch geconsumeerd wordt, scheelt het bedrijfsleven enorm veel geld. Producenten dumpen jaarlijks voor circa 0,9 miljard euro aan levensmiddelen. Een ton levensmiddelen laten vernietigen kost, afhankelijk van het product en de verpakking, tussen de 60 en 100 euro. Door consumptie van het overschot hoeven de verbrandingsovens minder gebruikt te worden. Dat is beter voor het milieu en scheelt het bedrijfsleven nog geld ook!

Steeds meer bedrijven kloppen met hun producten aan bij de voedselbank. „Dat versterkt hun sociaal-maatschappelijke gezicht en bespaart hun de nodige euro’s”, weet Clara Sies.

De arme bewijst dus de producenten een dienst, want hij vergroot de winst van het bedrijfsleven. Bovendien kan het bedrijfsleven de weldoener uithangen, omdat het zich zogenaamd zo sociaal opstelt.

Comité van aanbeveling
In het comité van aanbeveling zitten:
Peter Bakker, voorzitter RvB TNT (sponsor voedselbank)
Antony Burgmans, voorzitter Rvb Unilever (sponsor voedselbank)
Hans ten Cate, voorzitter RvB Rabobank NL (sponsor voedselbank)
Cees Helder, voormalig eigenaar restaurant Parkheuvel
Herman den Blijker, oprichter en eigenaar van o.a. de Rotterdamse restaurants De Engel,
De Jachtclub Hillegersberg, Zeezout, Rosso en Las Palmas
Ivo Opstelten, burgemeester van Rotterdam
Don Diego Poeder, oud-wereldkampioen boksen

Een interessante lijst, in de eerste plaats al vanwege de samenstelling: wat doet die uitgerangeerde oud-wereldkampioen boksen tussen de rijken en machtigen?

Peter Bakker werd tijdens zijn militaire dienstplicht opgeleid voor de inlichtingendienst.
Hij leidde in 2008 een naar hem vernoemde commissie om voorstellen te ontwikkelen voor een verhoging van de arbeidsparticipatie en een versoepeling van het ontslagrecht. Deelname aan de voedselbank gaat samen met een ‘hulp’traject richting betaald werk, dus Bakker zorgt via de klantjes van de voedselbank aan meer ‘arbeidsparticipanten’. En zorgt er tegelijkertijd voor, dat het aanbod aan potentiële voedselbankklanten constant blijft, door de versoepeling van het ontslagrecht.

Burgmans zit in het comité, omdat Unilever de grootste ‘sponsor’ is van de voedselbank, oftewel: het bedrijf dat het meest verdient aan de armen.

Opstelten is de burgemeester van Rotterdam en geilt op het doorknippen van linten, openen van tentoonstellingen en waarmee hij maar in de publiciteit kan komen.

Echter, van alle mensen (mannen!) in het comité heb ik de meeste moeite met de beide sterkoks annex grootverdieners. Ik begrijp niet hoe ze het in hun hoofd halen, met hun dure restaurants, hun kookboeken en hun televisieprogramma’s, om zich te verbinden aan dat wat de voedselbank de mensen durft te leveren.



Chefkok Herman den Blijker heeft een televisieshow. Hij gaat elke week in een voor hem onbekende keuken aan de slag om met de aanwezige middelen en mogelijkheden de mensen ter plaatse genoeg inspiratie, tips en handvatten geven om elke dag een gevarieerde, gezonde en goedbereide maaltijd op tafel te krijgen. Haha! Dat zou ik willen meemaken! Eens kijken hoe hij van dat wat ik heb gekregen, geraffineerde recepten in elkaar flanst, en dan ook nog zodanig dat ik er een hele week van kan eten. Herman, je bent hierbij bij mij in de keuken uitgenodigd – en dan wil ik wel hetzelfde voedselpakket als de andere mensen in Rotterdam. Het wordt dan geen kalfssucade met knoflook, met gemarineerde vijgen en wentelteefjes van briochebrood met tonkabonen-ijs toe, helaas. O ja, neem je die wijn die je bij je recepten adviseert, zoals ‘een volle, niet te oude Barolo’, dan zelf mee?

Zonder topkok werd het niet veel deze week. De dingen die ik snel moest eten vanwege de tht raakten op. De 3 flessen Calve sauzen bleven dicht, evenals 2 kuipen Blue Band. Na de warme maaltijd van dinsdag voelde ik me misselijk. Ik boerde die avond eerst een poos bedorven eten op, waarna onvermijdelijk de inhoud van mijn maag en darmen verdween in de wc-pot. Toch nog verspilling! De misselijkheid heeft nog 2 dagen geduurd – ergens een voordeel, want honger had ik niet, en eten ook niet meer.

Unilever (Blue Band, Calve) heeft in 2006 een winst geboekt van 4,7 miljard euro. Dat is een stijging van 25% ten opzichte van 2005. Het voedingsmiddelenconcern behaalde verder een omzet van 39,6 miljard euro, een stijging van 3% ten opzichte van 2005.

Campina (Optimel, Mona) heeft vorig jaar ondanks een krimpende thuismarkt zijn omzet met 10 miljoen euro zien stijgen tot 3,57 miljard euro. Het netto-omzetresultaat steeg van 8 naar 9 miljoen euro.
De coöperatie hanteert geen winstbegrip. Als dat wel het geval zou zijn, dan zou de winst vorig jaar met 50 procent tot circa 71 miljoen euro zijn gestegen.

Wat fijn dat de voedselbankklantjes aan deze winsten hun steentje hebben kunnen bijdragen!

Tot slot: wat pas echt om te kotsen is:
Rene ‘Een eigen huis, een plek onder de zon’ Froger en zijn gezin gaan een (1) maand lang op bijstandsniveau leven. Hun ervaringen kun je deze herfst bekijken op RTL4 in de docusoap ‘Effe Geen Cent Te Makken'. Het gezin gaat eten van de voedselbank.

Schaamteloos, die rijke omhooggevallen ‘artiesten’!

Ik vraag me af hoeveel geld de Frogers hiermee zullen verdienen. En wat de winst van RTL4 zal zijn. Zou de voedselbank hiervan ook een graantje meepikken? Het laatste lijkt me wel, zodat ik hoop dat ze dat dan gaan besteden aan meer en betere voeding voor in de pakketten. Zo niet, dan kan heel Nederland binnenkort meekijken naar een kotsende Rene Froger. Of zouden ze dat er uit knippen?

Bajesboten in Zaandam en de tieten van Justitia

Sportkooi van Zaandam, alias 'tiet van justitia'

Onlangs bezocht ik Djimon (niet zijn echte naam) in de Zaanse bajesboten. Hij vertelde me hoe het daar toegaat, én ik had een interessante ontmoeting met de ontwerper van de sportkooien…..

Terwijl ik naar de boten toeloop word ik ingehaald door een brandweerauto, die met loeiende sirene richting bajesbotenterrein scheurt. “Die zal toch niet….” denk ik nog, maar ja hoor, als ik het parkeerterrein bij de boten oploop, zie ik het al: de brandweerauto staat pal voor de voorste boot. Terwijl bewakers relaxed staan toe te kijken, verdwijnen twee brandweermannen met slang de boot in. Er is inmiddels een tweede brandweerauto gearriveerd.
Ik check intussen in, en moet in de achterste boot zijn. Ik probeer uit te vissen wat er aan de hand is, maar zoals te verwachten krijg ik geen informatie los (bewaker-robots kiezen altijd een van de twee standaardantwoorden: “Daar kunnen wij helaas geen mededelingen over doen” of: “Daar weten wij niets van”). Ook navraag bij Djimon levert niets op. De vlammen sloegen niet uit de boot, dus het is in elk geval goed afgelopen…

Als bezoeker moet je een kaartje aan een ketting om je nek. Aan dat kaartje hangt weer een geplastificeerd mededelingenkaartje, waarop de bezoeker wordt gemaand de aanwijzingen van het personeel strikt op te volgen, in geval van plotseling uitbreken van
• brand
• ontsnapping
• gijzeling
• opstand of
• bommelding
De Zaanse directie houdt rekening met alles!

De gevangenen in de bezoekzaal moeten van niet-gevangenen onderscheiden worden door het dragen van een hesje waarop het woord ‘bezoeker’ staat. Dat slaat natuurlijk nergens op – Djimon en ik moeten er hard om lachen: HIJ is geen bezoeker, IK ben de bezoeker! Jammer genoeg moet hij het hesje wel aanhouden, ondanks de hitte.

“In de bezoekruimte staat tenminste nog een raam open”, zegt Djimon, “bij ons op de afdeling niet”. De deuren van de tweepersoonscellen moeten dag en nacht dicht blijven, ook als de mensen niet in de cel zijn. Het laat zich raden hoe de geur is die daar permanent hangt…

De ventilatoren, hard nodig met warm weer, vallen telkens uit.
De luchtkooien staan in de volle zon, er is dus toch niet veel animo voor het scheppen van frisse lucht in de zomer.

De sfeer op de afdeling is met deze hitte om te snijden. Ruzies zijn aan de orde van de dag.
Ik vertel dat de directrice van deze boten in een interview heeft gezegd: “Het klinkt gek, het is vaak heel gezellig, mensen sporten of koken samen en hebben ook veel steun aan elkaar."

"IOM kwartaalblad"

“Het is hier helemaal niet gezellig!” zegt Djimon verontwaardigd. “Samen koken? Een bron van irritatie: er zijn veel te weinig kookplekken voor iedereen op de afdeling!”

Het architectenbureau dat verantwoordelijk is voor de inrichting van de boten, EGM architecten (EGM, dat betrokken is bij nieuwbouw van detentiecentra bij Rotterdam Airport en in Kamp Zeist, is de laatste jaren uitgegroeid tot hèt architectenbureau van de deportatiebajessen in Nederland en daarmee medeverantwoordelijk voor het, onder slechte omstandigheden, opsluiten van talloze vluchtelingen en voor daaropvolgende deportaties) heeft veel hout in de cellen verwerkt. Dat maakt dat de boten brandgevoelig zijn, met als resultaat dat er geen magnetrons, koffiezetapparaten en waterkokers in de cellen aanwezig zijn. Overdag staat er koffie en thee op de afdeling, maar als om 17.00 uur iedereen ‘achter de deur’ moet, dient men het de rest van de avond te doen met één kopje koffie of thee, dat warm kan worden gehouden in een thermosflesje.


plattegrond

Djimon is met zijn 20 jaar een van de jongste mannen van zijn afdeling, de oudste is een man van over de 60, die net een maagoperatie heeft ondergaan.

Hij vertelt me dat er vorige week iemand op zijn afdeling ziek werd. De medische dienst, in de vorm van een verpleegkundige, kwam kijken, maar ondernam niets. Later die dag ging de man achteruit: hij lag bewegingsloos op zijn bed en sprak niet meer. Djimon, hevig bezorgd, vroeg de bewakers of ze nogmaals de medische dienst wilden laten komen. Dat wilden ze niet, ze waren aan het kaarten en gingen daar gewoon mee door. Na veel aandringen van Djimon zeiden ze dat hij maar een briefje voor de wachtcommandant moest invullen. Omdat behandeling daarvan kostbare tijd zou vragen deed Djimon dat maar niet.
Die dag kwam er dus geen medische dienst meer langs. De volgende dag pas kwam een psycholoog, die de man medicijnen gaf.

Terwijl we zitten te praten, zien we buiten op de kade twee mannen een fototoestel op statief klaarzetten. “Zouden dat journalisten zijn?” vraagt Djimon.
Na afloop van het bezoek besluit ik het hen te gaan vragen.

Het te fotograferen object is een van de sportkooien, van waaruit een paar maanden geleden vijf mannen ontsnapten door de deur te forceren. Djimon had me toevallig juist verteld dat sindsdien de bewaking in en rond de kooien flink is opgevoerd. (kun je als directie nog met zoveel calamiteiten rekening houden, ontsnappen ze nota bene vanuit de sportkoepel!)

De ene man blijkt Willem van der Sluis te zijn, de ontwerper van de sportkooien, de ander maakt foto’s voor het blad ‘Wallpaper’, “the world's only truly international design lifestyle magazine for urban modernists and global navigators alike. The perfect addition to your coffee table”.

Officieel heten de kooien ‘sportdomes’. De lyrische beschrijving op de site van het ‘atelier rijksbouwmeester’ luidt:
“De domes zijn demonteerbaar en door hun duurzaamheid voordeliger dan vergelijkbare voorzieningen die op de markt te koop zijn. Een abstract decoratief patroon dat naar boven toe transparanter wordt geeft de koepels een bijzondere lichtval met een sprookjesachtig schaduwspel als de zon schijnt. 's Avonds stralen ze als lampionnen.”

Bajessprookjesland!

In de volksmond worden de sportkooien ‘de tieten van Justitia genoemd’, vertelt de ontwerper me met enige trots.

Omdat het verboden is de bajesboten zelf te fotograferen, en omdat de tieten natuurlijk wel in de juiste context ‘on your coffee table’ moeten verschijnen, figureert er speciaal voor de gelegenheid een DV&O-busje ter linkerzijde.

“Mooie dingen heb je ontworpen”, zeg ik.
“Dat hoor ik wel vaker”, zegt hij bescheiden..
“Heb je ook commentaar gehoord van de gebrúikers?” vraag ik.
Nee, van die kant had hij niets gehoord.
“Ik wel!” kan ik hem vertellen (gewoon op bezoek gaan en het vragen, simpel zat). “Ze vinden het vloeroppervlak heel klein – je kunt er maar met zes mensen tegelijk in voetballen”.
“Dat komt omdat ik me moest houden aan de maten die justitie me opgaf. Dezelfde maten namelijk als die van de luchtkooi ernaast”.

“Wordt het bij regen niet nat binnen, met al die gaten?”
“ Ja, helaas wel. De opdracht van justitie was dat de sportkooien van boven open moesten blijven. Ze vertelden me dat de gevangenen, eh bewoners, het wel fijn vinden om nat te worden”.
(“Zeg maar ‘gevangenen’ hoor”, zeg ik, “ze zitten hier toch gevangen?”)
“Nu blijkt er toch een probleem. Tijdens en na regen blijft het water gewoon op de vloer liggen, met als gevolg dat er nu tijdens regen helemaal niet gesport wordt….”

Willem van der Sluis heeft inmiddels een nieuwe opdracht binnengehaald: twee nieuwe tieten voor P.I. de Schie. Deze tieten zullen waarschijnlijk bekend komen te staan als ‘terroristentieten’ , want ze zijn bedoeld voor de gevangenen van de terroristenafdeling. Een supermaxafdeling in een gevangenis, zoals Nederland er wel meer heeft: LAA, LABG, EBI, e.v.a.…..
Individueel regime, 22 uur achter de deur, onderworpen worden aan veelvuldige visitaties, geboeid worden telkens als iemand zijn/haar cel verlaat, bezoek achter glas met meeluisterende en meekijkende bewakers, doorlopende observatie door middel van camera’s…. Een hel op aarde, maar dankzij Willem van der Sluis kunnen de terroristen binnenkort in elk geval genieten van het feeërieke schouwspel van de tieten-by-night.

Als gevangen terroristen luchten, mag geen ‘gewone gevangene’ zelfs maar een glimp opvangen van deze mensen. Ze moeten onzichtbaar zijn voor iedereen. Het moet lijken alsof ze niet bestaan.
De extra speciale constructie van metalen platen met gaten van de sporttieten maakt dat je van buiten niet kunt zien wie er binnen sporten. De nieuwe tieten zijn dus bij uitstek geschikt voor de totale afzondering van mensen.


Bart Zuidervaart schreef in Trouw van 2 november vorig jaar:

“Ontwerper Willem van der Sluis moest serieus over de vraag nadenken. Wat zouden zijn vrienden ervan vinden? Werkte hij hierdoor niet mee aan het volgens hem te strenge vreemdelingenbeleid?
Uiteindelijk, zegt Van der Sluis, was de beslissing niet zo moeilijk: „Ik breng een verbetering aan, en dus is het goed.”

Maar zo simpel ligt het natuurlijk niet! Door mee te werken aan het verfraaien van gevangenissen maak je jezelf, of je wilt of niet, bondgenoot van justitie.

Uit datzelfde artikel van Bart Zuidervaart:

“De bedoelingen van Justitie waren duidelijk: de opvatting dat illegale vreemdelingen in Nederland onder erbarmelijke omstandigheden worden opgesloten, moet de prullenbak in.
Dat beeld is ontstaan door de brand op Schiphol-Oost (oktober 2005) en de verhalen over vermeende wantoestanden op de Rotterdamse bajesboten in Vrij Nederland (maart 2006).
„Dat beeld willen wij inderdaad corrigeren”, zegt Erik Nijman, sectordirecteur van de Dienst Justitiële Inrichtingen. „Niemand wordt hier verwend, maar we houden het wel menselijk”, vertelt Jantien Leegwater, directeur van de Zaandamse gevangenis. De sportdomes vindt ze ’prachtig’. „Het is beter dan weer zo’n stalen luchtkooi.”

Willem van der Sluis’ ontwerp wordt simpelweg gebruikt door justitie, die er belang bij heeft het Nederlandse volk een beeld voor te schotelen dat mensen in Nederland ‘humaan’ opgesloten worden. Als het er maar mooi uitziet van de buitenkant, dan neemt iedereen klakkeloos aan dat het binnen ook oké is. Zelfs gezellig!

Niets is natuurlijk minder waar. Hierop kom ik in een volgend stuk graag terug.

“Prettig kennis met u gemaakt te hebben”, zei Willem van der Sluis na afloop van ons gesprekje. Dat vond ik nou ook!

Janneke,
5 augustus 2008

Ook dokters zijn gevangenbewakers

Dokters, met enkele zeldzame uitzonderingen, functioneren ook als raderen in de machine, als medeplichtigen. Dokters behoren tot het korps van de bewakers, het zijn bewakers die alleen als dokters fungeren maar die dezelfde antipathie hebben tegenover gevangenen. Tijdens hongerstakingen, tijdens dorststakingen, na de vechtpartijen was er altijd, uiterst zeldzame uitzonderingen daargelaten, een verslag ten gunste van de instelling.

Als je een schets moest maken van een gevangenis, voer er 2 bewakers in op die je in elkaar slaan met knuppels en een dokter die achter hen wacht tot ze klaar zijn, zodat hij/zij je kan vertellen dat er niets met je aan de hand is.

Patxi Zamoro Duran, op 43-jarige leeftijd overleden tengevolge van een slepende ziekte, opgedaan gevangenissen, voor een groot deel van het F.I.E.S.-regime in Spanje

"Wij zorgen heel goed voor onze gevangenen"

Met deze schandalige, hypocriete bewering wordt keer op keer de burger belogen door de overheid en de medische dienst in gevangenissen en detentiecentra.

Ik bezoek veel mensen in gevangenschap. Ik weet beter. Ik weet dat er absoluut NIET GOED voor "onze" gevangenen wordt gezorgd. Dat er sprake is van nonchalance, onverschilligheid en minachting voor degenen die aan de "zorg" van de medische dienst zijn toevertrouwd. Dat het inderdaad zo is, als in bovenstaand citaat, dat doktoren als raderen in de machine, als medeplichtigen (van het repressieve gevangenissysteem) functioneren.

Ik heb voorbeelden te over.

Ik kreeg toevallig vandaag twee telefoontjes vanuit twee gevangenissen.
Mohamed, een periode in hongerstaking geweest, zei:
"Toen ik in hongerstaking was heeft niemand iets voor me gedaan, niemand heeft voor me gezorgd".
Eduardo, een voormalig kindsoldaat, kan al twee jaar nauwelijks slapen door zijn traumatische verleden - hij krijgt nog geen paracetamól van de medische dienst.

De Koerdische hongerstaker Mehmet: veronachtzaamd gedurende zijn hongerstaking op de bajesboot in Dordrecht. Hij werd niet eens (verplicht?) opgenomen in een observatiecel. Pas nadat hij, na ruim een maand niets te hebben gegeten, bewusteloos op de grond werd aangetroffen, werd hij naar het gevangenisziekenhuis in Scheveningen gebracht.

Ali zag ik afgelopen dinsdag op de bajesboten in Zaandam. Hij liep behoorlijk mank - ongelukje tijdens het voetballen. Hij vroeg om een dokter: "Nee", was het antwoord, vul eerst maar een briefje in, dan komt de dokter overmorgen wel kijken?.
Ali had ik een maand geleden bezocht op de bajesboot in Rotterdam: toen vertelde hij al dat hij ernstige last had van zijn maag, en doorlopend diarree. De dokter deed er niets aan.
Dinsdag zag ik hem weer. Ik schrok toen ik hem zag: hij was enorm afgevallen. "Acht kilo", meldde hij desgevraagd. Die ochtend hadden ze hem eindelijk naar het ziekenhuis gebracht, voor onderzoek. Hij vertelde dat ze hem geboeid hadden, en aan zijn boeien opgetild. Zó door het ziekenhuis gedragen, hij kon niet eens met zijn benen bij de grond. Wat een schofterige behandeling!

Ahmed zit ook in vreemdelingenbewaring, echter niet in een vluchtelingenbajes, maar omdat hij gevochten heeft met een paar bewakers is hij onder een streng regime geplaatst.
Hij ging in hongerstaking in Vught uit protest tegen het individuele regime daar. Vervolgens werd hij overgebracht naar Scheveningen, waar ze hem een maand lang zonder televisie en zonder contact met andere zieke gevangenen "observeerden". Hij is weer gaan eten, werd via Vught naar Kamp Zeist gebracht en binnen een week opnieuw overgeplaatst, ditmaal naar de Bijlmerbajes, afdeling LABG. Daar werd hij drie weken lang onderworpen aan een individueel regime, waarna hij hem werd toegestaan te "recreëren" met 1 andere man. Één uur per dag - de overige 23 uur per dag moest hij in z?n eentje doorbrengen.
Ik heb hem daar twee keer opgezocht, het regime schreef voor dat we in een apart kamertje moesten zitten met twee bodybuiler-bewakers op ons lip. Alles wat Ahmed zei en deed werd "geobserveerd" - niet alleen tijdens het bezoek, maar continu.

Ahmed wilde me niet meer zien onder deze omstandigheden en waagde een uitbraakpoging, waarbij hij zijn bed en het raam vernielde. Na ontdekking werd hij voor straf twee weken in de iso opgesloten.
Nu is hij terug in Vught, waar hij min of meer direct wederom in de iso belandde. Hij besloot opnieuw in hongerstaking te gaan.
Hij belde me gisteren en vertelde dat de medische dienst hem onderzocht heeft, waarbij geconstateerd werd dat hij een veel te lage bloeddruk heeft en dat er iets niet goed is in zijn bloed. Het gevolg is, dat hij nu wéér in de iso zit. Daar wordt hij permanen door camera's gadegeslagen. De cel in de isolatieafdeling is extreem koud.
De medische dienst doet niets aan deze situatie. Het wordt dus getolereerd dat een zieke man, die bijna doorlopend geïsoleerd is geweest, in een koude cel wordt opgesloten.

Zowel verpleegkundigen als dokters als psychologen/psychiaters in p.i.'s maken zich medeschuldig aan het letterlijk ziekmakende gevangenisregime. Ze weten beroepsmatig dat gevangenen ziek worden van het intimiderende, verstikkende en persoonlijkheidsafbrekende gevangenisregime. Hun antwoord daarop is "paracetamol", dan een lange tijd niets, en uiteindelijk het voorschrijven van veelal niet-werkende medicijnen.
Psychologen/psychiaters weten donders goed dat mensen zwaar beschadigd kunnen worden door isolatiepraktijken, maar ze doen er niets aan om dat te voorkomen. Er is ook geen sprake van "nazorg" of zo je wilt "opvang" voor gevangenen die psychisch in de war zijn geraakt door isolatie.
In het geval van Ahmed grijpen ze zelfs niet in terwijl ze wéten dat hij er zieker op wordt.

Wat zijn dat voor mensen, die de medische dienst bevolken? Dat zijn mensen (mogelijke uitzonderingen daargelaten) van het soort dat geen moeite heeft met werken voor een baas die neerkijkt op zijn gedetineerden, getuige zijn vacature-eis: "kunnen omgaan met dwingend gedrag van patiënt". Dat zijn mensen die minachtend over gevangenen denken.

Ik heb ze gezien, toen ik in Zestienhoven in de bezoekgroep zat. Verpleegkundigen die gierend van de lol door het centrum liepen. Verpleegkundigen die een vrouw, die naar de gang was gegaan omdat ze niet meer kon ophouden met huilen, diagnosticeerden als: "bevangen door de warmte".
Geen merkbaar inlevingsvermogen was te constateren - ik hoorde dan ook alleen maar klachten van gevangenen over de medische dienst.

Bovengenoemde gevangenen zijn mensen die ik een beetje probeer te volgen. Ik ken er nog meer, waar ik nu niet over geschreven heb, en ik ken ook wat mensen die inmiddels op vrije voeten zijn. Een minieme groep mensen dus, maar ik weet dat ze allemaal medische problemen hebben of hebben gehad. Ook de mensen die vrij zijn, kampen met lichamelijke of psychische problemen - overgehouden aan hun gevangenisperiode.

Ik heb niet willen schrijven over de talloze doden die gevallen zijn door falende medische diensten in gevangenissen, detentiecentra en politiebureau's. Mensen die tot zelfmoord werden gedreven door de omstandigheden binnen in onze staatshotels.
Ik heb geschreven over de mensen die nog leven, en die aan de goden van de medische dienst zijn overgeleverd. Mensen die ik ken, en die me aan het hart gaan. Mensen waar ik me zorgen over maak.

Binnenkort komt er een rapport uit over de medische dienst in gevangenissen en detentiecentra. Wat zou er uit komen?
"Er wordt heel goed voor de mensen gezorgd"?
We zullen het zien.

Janneke van Beek,
20 juli 2008

De legale terreur van het IBT

Zondag 15 juni hielden activisten een onaangekondigde burgerinspectie in Kamp Zeist. Ze drongen door tot op het dak van het detentiecentrum.


confrontatie met het IBT

Janneke was erbij en maakte kennis met de praktijken van het Interne Bijstands Team.
Een verslag.

De letters IBT staan voor Interne Bijstands Team, oftewel: de bajesknokploeg. Die zorgt ervoor dat mensen in isolatiecellen gegooid worden, ze ‘begeleiden’ soms gevangenen naar het ziekenhuis, ze maken korte metten met gevangenisoproer. Ze worden alom gevreesd en gehaat door gevangenen vanwege hun meedogenloze optreden en hun scala aan toegestane mogelijkheden zoals mensen lens slaan, vastbinden op een bed, of boeien aan handen en voeten.

Ze beschouwen zichzelf als elitecorps. Pas na een strenge selectie kan iemand worden toegelaten tot een keiharde opleiding. Na het behalen van het ‘IBT-diploma’ wordt elke maand een dag getraind om in conditie te blijven. Ze zien zichzelf als een hecht ‘team’.

Het is een veelzeggend detail dat elk IBT is samengesteld uit bewakers die in de gevangenis zelf werken. Als IBT-er zijn ze geanonimiseerd door het gebruik van bivakmutsen en maskers. Afgezien van het afschrikwekkend effect van dergelijke gezichtsbedekking, maakt het ook dat mensen in de gevangenis hen niet herkennen als IBT-er, zodat hij of zij later weer de aardige bewaker kan uithangen, en de gevangenen de bewaker in kwestie niet herkennen als degene die hem/haar destijds de iso ingeslagen had.

Voor meer info: http://www.arrestatieteam.nl/eenhedenbinnenland/ibtjustitie.php

Niet alleen gevangenen in P.I’s, ook mensen zonder papieren in detentiecentra krijgen veelvuldig met dit ‘elitecorps’ te maken.

Tijdens de burgerinspectie van Kamp Zeist, afgelopen zondag 15 juni 2008 maakte ook ík kennis met het IBT.
Ik had al veel kwalijks over hun praktijken gehoord, en nu begrijp ik nog beter dan voorheen welk een terreurdreiging van hen uitgaat.

Hieronder mijn verslag.

We stonden daar op het dak van gebouw 50 in Kamp Zeist en vroegen ons af hoe we weer naar beneden zouden komen.

Op die vraag kwam al vrij snel het antwoord: het IBT rukte in groten getale uit. Eerst liepen ze beneden rond, de dappere mannen en een enkele vrouw, uitgedost met bivakmutsen, schilden en lange latten. Ze leken zo weggelopen uit een gewelddadig computerspelletje.

Na wat intimiderend geparadeer vonden ze een ladder en kwamen naar boven, opgesteld in ‘enkele linie’, zoals dat in IBT-termen heet.

Schild en wapenstok in de aanslag, aangestuurd door de IBT commandant. Menselijke vechtmachines. Wat een machtsvertoon! Ik zag ze aankomen en vroeg me af wat ze met ons zouden gaan doen. In elkaar slaan?

De commandant gaf het bevel: ‘Linie halt’.
Hij vroeg ons afgemeten: ‘Gaan jullie meewerken?’
‘Ja’, zeiden we.
Wat konden we anders? We waren maar met ons vieren, wíj hadden geen schild en knuppel en we stonden dicht bij de rand van het dak…….

Daar vervolgde de commandant zijn (ongetwijfeld) standaardprotocol: ‘Omdraaien!’.
We draaiden ons met onze rug naar hen toe, en kwamen aldus met ons gezicht richting de gevangenen. Die bonkten nog harder dan daarvoor op de ramen. Sommige staken hun middelvinger naar het IBT op, ik hoorde er een paar: ‘Motherfuckers!’ roepen. Daar was ik het geheel mee eens.

‘Ga op je knieën zitten!’
‘Handen op je hoofd!’.
Alsof we een stel zware criminelen waren…
Handboeien werden omgedaan.
‘Zitten blijven’.
‘Niet om je heen kijken!’


aanhouding IBT-style

Een van hen drukte me bij mijn schouder met mijn knieën diep in het grint. Hij bleef me vastdrukken, ondanks het feit dat ik geboeid op mijn knieën zit, dus onmogelijk snel weg zou kunnen rennen. Waar naartoe overigens? Van het dak af springen? In de handen van nog meer IBT-tuig lopen?

Na wat interne commando’s werd ik door twee IBT-ers naar de rand van het dak gevoerd. Daar moesten we halt houden.
‘Jullie kunnen op twee manieren van het dak. Of jullie werken mee, dan doen we de handboeien los. Anders halen wij jullie geboeid van het dak. Kies maar!’

Aan elk van ons werd achtereenvolgens gevraagd: ‘Werk je mee?’.
Na ons ‘ja-woord’ volgde dan het bevel: ‘Buig je voorover’.
Dan pas werden de boeien afgedaan.

Ik ging de ladder af. Beneden aangekomen was het onmiddellijk: ‘Tegen de muur staan met je armen wijd!’.
Helaas, de IBT-er die als taak had mijn boeien weer om te doen had een probleempje, want ik had één onderarm met een stukje tapijt omwikkeld. Hij haalde dat eraf en vroeg onderwijl:
‘Waar was je bang voor, voor de honden?’
‘Nee’, antwoordde ik, ‘voor jullie’.
‘Voor ons hoef je niet bang te zijn’, zei hij.
Nee hoor….

Twee IBT-ers ‘begeleidden’ me vervolgens ruw door gebouw 50 heen naar de begane grond. Ik ondervond dat het IBT vindt dat iemand niet rechtdoor door een deur mag, alleen zijdelings.

Eenmaal buiten bleken er twee DJI-busjes klaar te staan. Ik werd in een compartimentje van één ervan geduwd en zo weer verenigd met een paar van mijn mede-activisten. Buiten wemelde het van IBT-ers met bivakmutsen op.


geweldsmonopolist met bivakmuts

Na zo’n half uur bivak-kijken werden we een voor een uit het busje getrokken. Twee IBT-ers hielden me stevig vast en trokken me naar een kamertje in gebouw 50. Daar waren veel ‘mensen’ aanwezig: IBT, politie, bewakers en figuren in burger. De IBT drukte me, nog steeds met mijn handen op mijn rug geboeid, tegen een muur:
‘Dáár staan!’
Een zo’n klootzak bleef, opdat ik niet zou ontvluchten, op mijn voet staan.

Ik kreeg een bordje met een nummer om mijn hals gehangen, en werd alzo op de polaroid gezet. De hele operatie verliep zwijgend. Een bijzonder onvriendelijke jonge vrouw fouilleerde me.

Vervolgens werd ik weer teruggeëscorteerd, het busje in. Nog wat tijd verliep, waarin ik ruimschoots de gelegenheid kreeg om te moeten aanzien hoe mijn mede-activisten, als waren ze gevaarlijke terroristen, werden af- en aangevoerd.

Uiteindelijk was iedereen klaar. Onder begeleiding van een motoragent voor en een motoragent achter werden we in de twee DJI-busjes in volle vaart en met loeiende sirene naar het cellencomplex in Houten gebracht. Er werd zo wild gereden, dat ‘ons’ busje in de parkeergarage van het cellencomplex een lekke band bleek te hebben.

Een flink ontvangstcomité wachtte ons daar op. Smeris in uniform en in burger stond paraat, en het IBT was ook voor een deel meegekomen.

De eerste van ons, een vrouw, werd door de nog immer gebivakte IBT-ers uit het busje gehaald en bij een muur gezet: ‘Drie stappen naar voren, drie terug, voorover buigen’. Nadat ze dit gedaan had vond het IBT de situatie veilig genoeg om haar van haar handboeien te ontdoen. Hierna maakte een man aanstalten om haar te fouilleren. Dat pikte ze natuurlijk niet, dus na wat geworstel werd ze het politiebureau ingeduwd, alwaar een vrouw haar fouilleerde.

Het IBT bleef bij ons tot aflevering in een wachtcel. Pas daar waren we eindelijk van ze verlost.

Een van de agenten in Houten meldde me overigens dat het IBT, voor zover zij konden zien, correct gedrag had vertoond.
Het is maar wat je correct noemt.

Ik vermoed dat het IBT zich tijdens onze burgerinspectie erg heeft ingehouden. Wij waren slechts actievoerende Nederlanders, geen rechtenloze gevangenen (al dan niet zonder papieren). Bovendien werd door sympathiserende demonstranten buiten en de in ruime mate aanwezige pers meegekeken naar hun ‘optreden’.

Het IBT is echter tot veel in staat.

Zelfs op het moment dat ze je volledig uitgeschakeld hebben, blijven ze intimideren. Ze beschouwen iedereen als eenzelfde gevaarlijk individu.
Waarschijnlijk valt wat ze met ons deden onder de noemer ‘goedschiks’. ‘Kwaadschiks’ kan natuurlijk ook - daar zijn genoeg verhalen over bekend.
Bovendien kan het voor hen vrijwel zonder gevolgen, dus risicoloos, gebeuren: iedereen wordt, voordat het IBT verschijnt, in de cel opgesloten. Tijdens de actie van het IBT is er zelfs geen ander personeelslid in de buurt. Getuigen zijn er dus niet.

Met het IBT en zijn gelegaliseerd geweld achter de hand, is het uiterst simpel de orde in bajessen te handhaven. De meeste gevangenen zijn bang voor hen. Toch zijn er gelukkig ook gevangenen, die ondanks de IBT-terreurdreiging in hun protesten blijven volharden. Laten we die mensen vooral steunen waar we maar kunnen!


Lees ook Joke Kaviaars ervaringen met het IBT in:
"SPUUG ZAT!".


Een veelzeggend voorbeeld ter illustratie:

EEN FRAGMENT UIT DE NOVA-UITZENDING VAN 27 MEI 2008

NOVA: Incidenten van niks die uitmonden in geweld en opsluiting in de isoleer. Het is precies wat Jeanmarie overkwam. Bijvoorbeeld tijdens een van de dagelijkse uurtjes buitenlucht, vorig jaar mei, terwijl er een steunbetuiging van demonstranten buiten het hek gaande was, op de plek waar de doden van de Schipholbrand iedere maand herdacht worden. Voor de gedetineerden juist een uitzonderlijk vreedzaam moment.

JEANMARIE: Heel even vergaten we dat we in detentie zaten.
NOVA: Jullie voelden je weer mens.
JEANMARIE: Ja, dit waren onze vrienden. Maar het probleem was dat we elkaar niet de hand konden schudden, want er stonden niet één, maar twee grote hekken tussen. In een mum van tijd kwamen er veel bewakers aan.

NOVA: De mannen werden door de bewakers naar binnen gestuurd. Maar ze weigerden omdat het uurtje buitenlucht nog lang niet om was. Toen ze uiteindelijk toch weer in hun cellen zaten, kwam hen dat op een represaille te staan.
JEANMARIE: Ze namen ons apart mee. Ik hoorde een vreselijk geschreeuw in het
detentiecentrum van de mensen die aangepakt werden, als criminelen behandeld: handboeien om, niet wetend waar ze heen gingen. We hoorden hen schreeuwen: Vermoord me niet. Ik wil hier weg.

BEWAKER: Dan wordt er het IBT-team gebeld, dat is het Intern Bijstands Team, die met wapenstokken en helmen en sl??? aan komen stormen om deze gedetineerde uit zijn cel te halen en vervolgens met veel geweld de handboeien om te doen ...
NOVA: Geweld?
BEWAKER: Nou ja, er wordt geslagen, geschopt, als men dat nodig vindt. En natuurlijk allemaal onder het mom dat het nodig is.
JEANMARIE: Een serieuze militaire operatie, zo zie ik het. Want je zag de gezichten van die mensen niet, alleen hun schilden. En wapenstokken, waarmee je gemakkelijk iemand z’n ruggengraat kan breken. Ze sprongen op me, trokken me omver en, wat het meeste pijn deed, was dat ze m’n hoofd tegen een muur drukten.

BEWAKER: Dan word je als iel mannetje door zes man op de grond geworpen en de
handboeien worden je om gedaan en het liefst krijg je nog een stomp of een schop
in je gezicht, want je hebt maar te luisteren, je hebt maar te doen wat er gezegd wordt.
JEANMARIE: Ik draaide me om naar degene, die de leiding had en zei: Ik zei
toch dat ik mee zou werken. Maar hij luisterde niet naar me.
BEWAKER: Dan wordt er iemand afgevoerd alsof hij weet-ik-veel wat gedaan heeft. Terwijl het soms iets is waar met een normaal gesprek wel uitgekomen zou zijn.

NOVA: Maar in plaats daarvan verdween Jeanmarie voor vier dagen in een isoleercel.
JEANMARIE: Het was heel koud. Ik weet niet waarom ze het matras en de dekens weghaalden. Het was een soort martelmethode die ze toepasten. Om je te laten zien dat je hier bent om te lijden.


Reactie HENK KAMP – VVD - lid Tweede Kamer: (….) we zijn er ook voor dat gevangenen,
illegaal of niet, dat die altijd, in alle omstandigheden, netjes behandeld worden. (……)
Dit is Nederland en in onze gevangenissen daar worden gevangenen netjes behandeld. Gebeurt dat niet, dan moet dat gecorrigeerd worden.


Uit: reactie van staatssecretaris Albayrak op 11 juni 2008 aan de voorzitter van de tweede kamer n.a.v. de De NOVA-uitzending van 27 mei jl. over de omgang met vreemdelingen in detentiecentra
Inzet Intern Bijstands Team

In de uitzending werd een beeld geschetst van de inzet van het Intern Bijstands Team (IBT) binnen de inrichtingen voor vreemdelingenbewaring. Het IBT zou bij fricties tussen personeel en de vreemdelingen te snel worden ingezet, bovendien met gebruik van buitensporig geweld. Dit beeld correspondeert niet met de werkelijke situatie.

De inzet van het IBT is de laatste schakel bij fricties tussen personeel en gedetineerden of tussen gedetineerden onderling. Als ondanks herhaalde pogingen, door middel van deëscalerend bedoelde communicatie met de gedetineerde, de frictie blijft bestaan en het risico van een geweldsuiting wordt waargenomen, kan de locatiedirecteur tot de inzet van het IBT besluiten. In dat laatste geval zal ook de IBT-commandant eerst nog proberen de gedetineerde ertoe te bewegen zich naar een afzonderingscel te begeven. Het gebruik van geweld dient proportioneel te zijn. Daarbij wordt zonodig gebruik gemaakt van de schilden en is het gebruik van de wapenstok een ultimum remedium.

Over elke inzet van het IBT wordt een evaluatierapport opgemaakt. Indien de leiding van de inrichting op basis van dat rapport meent dat niet juist is gehandeld, wordt een melding ‘bijzonder voorval’ aan de hoofddirectie van DJI gezonden. Afhankelijk van de aard van de melding word ik hierover geïnformeerd.
Ook in dit soort gevallen heeft de gedetineerde het recht om beklag te doen bij de CvT, en kan zonodig aangifte worden gedaan bij de politie. Een IBT-inzet wordt vrijwel altijd gevolgd door plaatsing in een straf- of afzonderingscel.

Standaard wordt de gedetineerde hier binnen 24 uur gezien door een arts en dagelijks door een verpleegkundige. Beiden rapporteren hun bevindingen in het medisch dossier van betrokkene. Als een arts verwondingen constateert, maakt hij daarvan tevens melding aan de directeur.

In de zaak van ‘Jean Marie’ is een klacht namens twee vreemdelingen door de advocaat van ‘Jean Marie’ ingediend bij de CvT op het Uitzetcentrum (UC) Schiphol-Oost. De klacht ging over inzet van het IBT in mei 2007 tijdens een onaangekondigde wake van demonstranten bij het monument op Schiphol-Oost. Dit gebeurde tijdens het luchten. ‘Jean Marie’ en enkele andere vreemdelingen weigerden, toen de demonstranten bij de hekken van de luchtplaats kwamen, ondanks herhaalde instructie van het personeel, om naar binnen te gaan. De locatiedirecteur van de inrichting had de politie telefonisch verzocht om de demonstranten van het terrein van het UC te verwijderen. Tot de komst van de politie achtte de directeur het in het kader van het handhaven van de orde, rust en veiligheid noodzakelijk om de vreemdelingen naar hun cel te laten terugkeren. Toen ‘Jean Marie’ en 11 anderen dit weigerden, is besloten tot inzet van het IBT.

De CvT kwam na behandeling van de klacht tot het oordeel dat er in deze zaak geen sprake was van disproportioneel gebruik van geweld door het IBT.

Janneke van Beek, 
18 juni 2008

‘Uitzetten of vastzetten!’

‘Er is geen sprake van structurele misstanden!’
Met deze uitroep slaat justitie elke kritiek op het door haar gevoerde vreemdelingenbeleid dood. En er IS wat kritiek gekomen de laatste tijd. Rapport stapelde zich op rapport, televisie-uitzending op televisie-uitzending.
De aantijgingen logen er niet om. Mishandelingen, mensen om het minste of geringste isoleren, een slecht functionerende medische dienst, een uiterst pover dagprogramma….

Toch blijft justitie alle kritiek stug ontkennen. ‘Er is geen sprake van structurele misstanden!’ Dit wordt gestaafd door onderzoeken, gedaan door justitie zelf en door uitspraken van de commissie van toezicht, ook ‘eigen mensen’. Alsof dit kan gelden als bewijs!
Ik ben het eens nagegaan, en commissies van toezicht in P.I.’s beoordelen hooguit 5% van alle binnengekomen klachten als ‘gegrond’. En dan te bedenken dat veel mensen helemaal geen klacht indienen, juist doordat er zo weinig klachten ‘gegrond’ worden verklaard. Het lijkt zinloos om klachten in te dienen en het vormt bovendien een bron van frustratie.

Naar de buitenwereld toe beweert justitie: ‘Er wordt heel goed voor de mensen gezorgd!’ De bewakers reageren adequaat, de medische dienst functioneert goed en straffen gebeurt alleen proportioneel…..

Wat is hier aan de hand? Is justitie blind?

Welnee!

Dit is bewust beleid van justitie. Gevangenen worden al jaren slecht behandeld. ALLE gevangenen. De medische dienst is in alle P.I.’s beneden peil, de disciplinaire straffen rijzen overal de pan uit, de dagprogramma’s zijn alom naar het absolute minimum teruggebracht. Tenzij men slavenwerk voor de staat verricht, komen mensen In huizen van bewaring slechts 18 uur per week de cel uit, waarbij dan nog komt dat gevangenen geen enkele vorm van privacy gegund wordt, aangezien zoveel mogelijk mensen in meerspersoonscellen worden gestopt. Lekker goedkoop!




Het is niet voor niets dat gevangenen in de Bijlmerbajes doorlopend protesteren tegen het bijna de hele dag ‘achter de deur’ zitten. Maar met het Interne Bijstand Team paraat maakt justitie zich nergens zorgen over, volgens de redenering: we slaan ze gewoon die cel weer in, we breken het verzet en we gooien er nog meer bezuinigingen tegenaan!

Inderdaad, het regime vreemdelingenbewaring in de detentiecentra is niet beter of slechter dan dat in de meeste P.I.’s. Dus wat valt er eigenlijk te klagen?

Nu zijn er groeperingen en individuen die vinden, dat mensen in vreemdelingenbewaring beter behandeld moeten worden. Immers, die mensen hebben niets ‘strafbaars’ op hun geweten, die mensen zitten dus ‘onschuldig’ gevangen. Bovendien zitten ze voor onbepaalde tijd vast. Die feiten leggen een enorme psychische druk op mensen. Voeg daarbij onzekerheid over de toekomst, de doorlopende pressie op ‘vertrek’, angst- en onmachtgevoelens, en dan krijg je een situatie waardoor mensen ernstig getraumatiseerd worden. Dan vallen er slachtoffers.

Justitie heeft echter geen psychologie in haar basispakket. Justitie weigert de noden van mensen zonder papieren te zien. Ze laat deze mensen bewaken door laaggeschoold beveiligingspersoneel, dat een beetje Engels spreekt. Ze laat ze medisch behandelen door dokters en verpleegkundigen, die in hun functieomschrijving hebben staan dat ze goed moeten kunnen omgaan met ‘dwingend gedrag’. Dat geeft aardig weer hoe justitie vreemdelingen ziet: als onmondige kinderen die Nederland een lesje in kleinheid leert.

Maar toch, daar zijn die rapporten, daar zijn die televisie-uitzendingen. Zelfs menig Nederlander raakt hierdoor gealarmeerd. Wat moet justitie hiermee?

Justitie heeft allang de ‘passende’ oplossing gevonden: vrijwel dagelijks wordt de bevolking geïndoctrineerd met de verdachtmaking: ‘illegalen zijn criminelen’. Het wordt meestal in één adem genoemd: ‘criminele illegalen’. ‘Ze moeten weg’. Of, zoals Albayrak de stoere nieuwe slogan onlangs introduceerde: ‘uitzetten of vastzetten!’.

En ja, omdat het hier gaat om ‘criminelen’, kunnen ze dus net zo behandeld worden als ‘gewone’ criminelen. Dat vindt justitie, dat vindt de door justitie en overheid dom gehouden bevolking. Mensen die ‘crimineel gedrag’ vertonen ‘verdienen’ een zo slecht mogelijke behandeling. Wie niet deugen wil, moet maar voelen!
In die optiek moeten illegalen dan dus worden afgestraft, omdat ze het in hun hoofd hebben gehaald te proberen in Nederland een beter leven op te bouwen.

Justitie wil ons doen geloven dat het is voor ‘ons aller’ veiligheid is, dat deze mensen vastzitten…..

Het is wél jammer, dat er geen rekening wordt gehouden met de gevolgen van een uiterst repressieve gevangenisperiode. Die levert namelijk getraumatiseerde mensen af. Woedende mensen, depressieve mensen – zelfs dode mensen.

Slachtoffers van het beleid.

In het geval van Nederlandse burgers die vrij komen of van mensen die niet uitzetbaar zijn, zal Nederland en haar inwoners de rekening binnen afzienbare tijd gepresenteerd krijgen. De woede onder gevangenen is groot… In werkelijkheid zal de veiligheid alleen maar afnemen.

Voor wat betreft mensen zonder papieren: daar kan Nederland niet mee zitten, want het motto is: ‘uitzetten of vastzetten!’. Als het aan justitie ligt, is heel Nederland binnenkort gede-illegaliseerd. Van vreemde smetten vrij.

Nederland laat alleen nog kennismigranten toe.
Een abjecte vorm van ontwikkelingshulp trouwens: goed opgeleide mensen uit de derde wereld importeren en ziek gemaakte mensen exporteren.

Zo wordt de kloof tussen arm en rijk nog groter. Nederland heeft totaal geen boodschap aan de redenen waarom mensen hiernaartoe komen. Armoede, hongersnood, vervolging, westerse exploitatie van grondstoffen…..
Maar wat kan het schelen! Mochten de mensen in arme landen toch Nederland nog bereiken, dan staan de gevangenissen al met open poort op hen te wachten.

Voor alle duidelijkheid: ik bepleit hier niet het fenomeen ‘humane behandeling’ als oplossing. Het is zoals gevangenen die ik ken, zeggen: ‘Hoe dan ook, een gevangenis blijft een gevangenis’.

Gevangenissen zijn potentieel ziekmakende instituties, die mensen vermalen om ze vervolgens uit te kotsen.

Bovendien bepaalt de overheid en de politiek wat strafbaar is en in welke mate – dat is dan ook de reden dat de overheid wegkomt met alle misdaden die ze zelf pleegt. Denk bijvoorbeeld aan de Schipholbrand.

Ik zie opsluiting en straffen überhaupt niet als een middel dat iets oplost, dus wat mij aangaat: sluit alle bajessen!

Janneke,
5 juni 2008

Optimaliseren door intimideren. .. een waar gebeurd verhaal over COA-praktijken.

Het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) maakt onderdeel uit van het samenwerkingsverband rond het onderwerp ‘terugkeer van uitgeprocedeerde asielzoekers en terugkerende vreemdelingen’. Het COA heeft een rol in dit project, omdat het daarmee zijn kerntaak om asielzoekers voor te bereiden op een toekomst en te ondersteunen naar het land van herkomst, kan optimaliseren.

Een vriendin van mij heeft een vriend, afkomstig uit een land dat ooit hoorde bij de Sovjet-Unie.
De man, ik zal hem Boris noemen, is lange tijd in vreemdelingenbewaring geweest, voor het grootste gedeelte op de bajesboten in Rotterdam. Hij heeft een hele moeilijke tijd gehad, hij kon er absoluut niet tegen om met meerdere personen in een cel te moeten bivakkeren (wie wel?). Hij is aan alle kanten belogen en bedrogen door het ‘personeel’ van die bajesboten.

Uiteindelijk werd hij, inmiddels al behoorlijk doorgedraaid, gedwongen met een drugsverslaafde man op een cel te zitten. Dit ondanks een verklaring van de medische dienst waarin stond dat hij niet geschikt was om met iemand een cel te delen. Boris zei zeker te weten dat zijn celgenoot drugs door zijn eten deed en in zijn eten spuugde. Hij vroeg elke dag aan de bewakers, het afdelingshoofd en andere ‘medewerkers’ of hij verlost kon worden van deze man. Een maand lang werd er niet gereageerd. Ten einde raad vroeg hij, smeekte hij hen ieder uur – zonder resultaat. In zijn radeloosheid gooide Boris toen een waterkoker naar zijn celgenoot. Kokend water over diens gezicht. Het vervolg laat zich raden: isoleercel, hongerstaking, veroordeling en straf uitzitten.

Inmiddels is Boris vrij, maar nog steeds zonder papieren. Hij is ondergedoken bij zijn vriendin. Het gaat slecht met hem, hij drinkt te veel en denkt aan zelfmoord.

Het illegalen-vangnet van de staat heeft zich nu rondom hem gesloten: een paar weken geleden kreeg hij een ‘uitnodiging’ om zich te melden bij het COA, doel: een voorlichtingsgesprek over rechten en plichten met als doel: uw uitzetting.
Zijn advocaat raadde hem aan te gaan, anders ‘Komen ze je van je bed lichten om je uit te zetten’.
Dus Boris ging zich braaf melden, met zijn vriendin.
De man van het COA was vriendelijk, doch strikt en duidelijk. Er was zelfs een tolk aanwezig, het ging er allemaal heel fatsoenlijk aan toe dus.

Als eerste werd door de COA-man gemeld dat Boris ongewenst verklaard is. Daar was Boris niets van bekend! Waarom wisten hij en zijn vriendin dat niet? “Omdat we uw adres niet weten”, sprak de COA-man. Wat natuurlijk grote flauwekul was, want ze wisten het adres van Boris wel te vinden om brieven aan te sturen.
“Wanneer is dat gebeurd?” vroegen Boris en zijn vriendin.
“Dat weten we niet, ik zie geen datum in het dossier staan, we hebben alleen een uitdraai”. Ook zou volgens hem een advocaat niet op de hoogte hoeven te worden gesteld van het feit dat diens cliënt ongewenst verklaard was.
Na veel aandringen ging de COA-man het even uitzoeken, het bleek dat Boris al sinds februari vorig jaar ongewenst verklaard was, vanwege geweldpleging. Door dat kokende water dus. Veroorzaakt door overspannenheid, veroorzaakt door het regime op de bajesboten, veroorzaakt door het beleid van de overheid.
Ongewenst verklaringen dienen officieel in persoon ter hand gesteld te worden, waarna er 28 dagen de mogelijkheid is om daartegen in beroep te gaan.”Daar is het inmiddels ruim te laat voor”, constateerde de COA-man.

Omdat Boris dus ongewenst is, betekent dat, deelde de man mede, dat Boris geen enkel recht meer heeft om in Nederland te verblijven. Hij wordt voor de rest van zijn leven uit Nederland en Europa verbannen. Mocht mevrouw hem willen helpen door trouwplannen te maken of te denken aan het aanvragen van een visum, dan kon hij haar nu alvast vertellen dat al haar aanvragen zullen worden geweigerd.

Boris werd de ‘kans’ geboden drie hele maanden actief te mogen werken aan zijn vertrek. Na dit gesprek zal nog een tussentijds gesprek volgen, waarin zal worden gekeken of Boris wel ‘voortvarend’ genoeg meewerkt aan zijn eigen uitzetting. Na drie maanden zal de rekening worden opgemaakt: is Boris dan nog niet ‘vrijwillig’ vertrokken, dan ‘komt het COA in actie’, oftewel: wordt Boris van zijn bed gelicht door de vreemdelingenpolitie, gevangen genomen en zal men proberen hem te deporteren.

Zijn vriendin bracht daar tegen in dat Boris staatloos is. “Dat bestaat tegenwoordig bij ons niet meer” sprak de COA-man trots, voor ons bestaan er nog maar twee gebiedjes waar we mensen niet naar kunnen uitzetten, dat is een klein stukje in Palestina en een klein stukje ergens in Afrika. Dus dat komt wel goed met de uitzetting van meneer!”

Hij vroeg zich uiteindelijk nog af waarom hij het dossier van de vriendin van Boris niet had. “Dat komt omdat ik Nederlands ben”, legde ze uit. “O, maar dan is er geen probleem voor u, dan kunt u dus gaan en staan waar u wilt, dan kunt u met meneer mee!”

De vraag is alleen waarheen dan.
Boris heeft inmiddels al aangegeven op een dag ‘gewoon te verdwijnen’. Waarmee hij bedoelt dat hij op een zodanige manier zelfmoord wil plegen dat zijn vriendin hem niet zal vinden.

Janneke van Beek,
29 mei 2008

Zwartboek Uitzetcentrum Zestienhoven - juni/juli 2007

2007: Verslagen van juni / juli

Verslag kerkdienst dinsdag 5 juni 2007

Ik was vandaag wat vroeg, en terwijl ik buiten wachtte, zag ik een Afrikaanse man door de deur (ónze deur) van het centrum naar buiten lopen. Hij had een nauwelijks gevulde blauwe vuilniszak in zijn hand.

"Free?" vroeg ik.
"Yes, F R E E!" zei hij blij.

Ik was ooggetuige van een ‘klinkering’. Mijn eerste levende bewijs dat er inderdaad mensen worden vrijgelaten uit dit eindstadium van het uitzetsysteem.
De man vertelde dat hij uit Ivoorkust kwam. Hij had tweeëntwintig dagen in Zestienhoven gezeten. Bij het ‘afscheid’ hadden ze hem gul voorzien van tien euro pleurop-premie. Daarmee moest hij terug naar zijn woning in Amsterdam. Dat haal je niet met tien euro, zeker niet als je ook nog eerst met de bus naar het station moet.

Gelukkig had één van ons geld in haar tas en zo werd de man door een kleine donatie behoed voor zwart rijden, in handen vallen van controleurs, politie, justitie, en wederom gevangengezet worden.

Hij heeft uiteraard géén verblijfsvergunning meegekregen, dus ik neem aan dat hij binnen 48 uur het land dient te verlaten. Kortom, de man is nog net zo illegaal als toen hij Zestienhoven binnengebracht werd. Zijn vader was overleden in de tijd dat hij in Zestienhoven zat; hij hoorde dat pas gisteren, toen hij belde naar een vriend in Afrika – niemand bij justitie had de moeite genomen hem het slechte nieuws te vertellen.

Wij gingen naar binnen en ontdekten dat het in het kerkzaaltje bijna niet te harden was van de hitte. Het werd nog benauwder toen het ook nog eens bomvol liep met gelovigen.

Winston vertelde dat de mannen van zijn afdeling allemaal een klachtenformulier hebben ingevuld met het verzoek of er ventilatoren kunnen worden aangeschaft, omdat het zo warm is. Haha! Dat wordt natuurlijk onmiddellijk gerealiseerd!

Tot mijn schrik leeft onder de ‘bewoners’ nog steeds de fabel dat er een maximumtijd van 28 dagen zit aan het verblijf in Zestienhoven. Ik moet ze elke keer weer vertellen dat dit helaas niet waar is. Het zou fijn zijn als de advocaten zich eens wat beter informeerden.

Winston vertelde ook dat de insluitingstijd heel vaak wordt vervroegd. Officieel luidt het dat mensen om vijf uur ‘s middags voor de nacht worden opgesloten in hun eigen cellen, maar in de praktijk gebeurt dat al om kwart voor vijf. De laatste tijd nóg weer tien minuten eerder.

Juist met die warmte zou het fijn zijn als de mensen zo lang mogelijk buiten kunnen blijven, opdat ze die warme cellen niet in hoeven. Maar nee.

Overigens: alle keren dat ik op bezoek ben geweest (één op één), treedt hetzelfde mechanisme in werking.
Tegen de tijd dat degene bij wie je op bezoek komt er is, zijn er zó al tien minuten voorbij, en ruim vijf minuten voor de officiële vertrektijd moet je al weer weg.

Waarom? Zodat de bewakers hun koffieverslaving kunnen voortzetten? Standaard zitten er minstens drie bewakers, met koffie, en met hun portofoons op volle sterkte aan. Daardoor schrik je je regelmatig een ongeluk en dan is het telkens: “Waar waren we ook al weer?”

Even een leuk bericht tussendoor: de vrouwen hebben ons lawaai tijdens de wake gehoord. Jammer dat ze niet wisten wat het was, maar nu ze het wel weten voelen ze zich erg gesteund.

Ik gaf de Mongoolse vrouw een compliment over haar kleding (rok, bloesje) en ze fleurde helemaal op. Ze had een vriendin op bezoek gekregen en die had deze kleding voor haar meegebracht. Ik denk dat het goed zou zijn als ik eens wat alerter ga kijken naar wat iedereen aanheeft, en hoe lang al hetzelfde. Ik zie, achteraf, de vrouw uit Togo ook telkens in dezelfde zwartfluwelen jurk….

Ik ga volgende week op bezoek bij het Fatima uit Marokko. Ze was helemaal blij dat ik het aanbood, en ze ging het gelijk juichend aan iedereen vertellen.
“Die mevrouw komt bij mij op bezoek, die mevrouw komt bij mij op bezoek!!”

De politie in Schiedam deelt bij wijze van proef chocola uit aan discotheekbezoekende jongeren, in de hoop dat chocola euforie oproept en dat er zodoende geen behoefte meer bestaat tot het uitleven van agressie door middel van het slopen van bushokjes.
Gedachtig daaraan heb ik de doos bonbons rond laten gaan,vooral bij de vrouwen, die als laatste werden opgehaald. Inderdaad, politie Schiedam, het helpt, want ik ben nog nooit zoveel omarmd, is er nog nooit zoveel naar mij gelachen en gezwaaid als deze keer!

Na afloop heb ik nog even nagepraat met de geestelijke verzorger, vooral over zijn collega de dominee. Die schijnt vanwege zijn botheid en cynisme niet zo goed in de markt te liggen bij de collega’s. Ik vind het een kwalijke zaak dat de dominee, bij zoveel kritiek, een fulltime baan heeft en dat hij niet een andere baan aangeboden heeft gekregen.

Bij het verlaten van het centrum bleek er weer eens andermans mobiel in een kluisje van een van ons te liggen.
Ik heb een mailtje aan de geestelijke verzorger geschreven:

"Bij uitcheck vond X een mobieltje van iemand anders in haar kluisje. Ze ging dus direct in haar tas, die ook in dat kluisje zat, kijken, want daar zat háár mobieltje in en haar portemonnee.

Waarschijnlijk is er niks weg, gelukkig.

Dit gebeurt regelmatig. We hebben het er al met jou over gehad. Ik zei tegen de dienstdoende portier dat ik een klachtenformulier wilde invullen, maar dat had hij natuurlijk niet (neenee). Hij had als geniale oplossing dat wij van de bezoekgroep voortaan de hoge nummers krijgen. Maar die oplossing bedenkt HIJ, en het zou me verbazen als hij de andere portiers, zoals ……., ervan op de hoogte stelt, of dat die dat onthouden.

Als je op bezoek gaat via die andere deur mag je de sleutel wél meenemen. Dat lijkt me ook normaalste zaak van de wereld. Wij hoefden een paar weken lang de sleutel ook niet in te leveren, maar vanaf vorige week of die week daarvoor ineens weer wel.

Ik vind het nu genoeg! Het zijn ónze spullen die daar in gaan. Er wordt door de portiers veel te nonchalant met andermans bezittingen omgesprongen. Ik stel voor dat jij het de eerste keer dat je er weer bent aankaart. Als je op heel korte termijn niks bereikt ga ik (of wij) klagen, via een brief naar het afdelingshoofd of naar de directie.

Het heeft uiteraard helemaal niets met jou te maken, het is iets dat speelt tussen de portiers en de bezoekers. Overigens neem ik persoonlijk al nooit meer iets mee naar het centrum, geen telefoon, geen memorystick, geen portemonnee. En terecht."

Donderdag 7 juni 2007

Vandaag was ik op bezoek bij Wilson. Hij vertelde dat het nu al godverziekend heet is in de cel. Er is een soort ventilatiesysteem in het plafond en een kleine spleet beneden bij het onderste bed. Hij heeft erover geklaagd bij bewakers, dokters en de psycholoog, en die hebben allemaal hetzelfde smoesje: "Dit gebouw is maar tijdelijk en er zijn wat fouten gemaakt bij de constructie."

Daar heb je veel aan als je binnen zit...

De dominee schijnt geen beste naam te hebben bij ex-bajesbootklanten.
Ook vertelde hij dat mensen pas op het laatste moment te horen krijgen dat ze uitgezet worden, zodoende er is geen gelegenheid tot afscheid nemen of je mentaal voorbereiden.

Er zijn meerdere psychologen werkzaam op de boten, die ook naar Zestienhoven komen. Het zijn helaas telkens andere, waardoor de mensen dus ook telkens opnieuw hun verhaal moeten vertellen.

Medicijnen dienen te worden ingenomen in bijzijn van de bewakers. Mensen weten echter nooit wat ze precies krijgen, immers, het komt niet uit het doosje/potje van de apotheek. Mensen zien wel dat andere mensen gedrogeerd worden.

De mensen krijgen jeuk/eczeem, veroorzaakt door de combinatie hitte – papieren lakens.

Alle post wordt gelezen, zowel uitgaande als inkomende.


Dinsdag 12 juni 2007

Tijdens het reguliere bezoekuur praatte ik vandaag met Fatima uit Marokko. Ze woonde bij haar moeder en is opgepakt omdat ze geen Nederlands paspoort heeft. Ze is drieëntwintig, met een grote behoefte aan positieve aandacht. Ze is spontaan: ze zegt wat ze denkt, positief of negatief.

Tijdens een verblijf in Marokko heeft ze een kortstondige relatie gehad met een man. Toen dat misging heeft hij haar met een scheermes bewerkt. Ze liet me het litteken zien, het lijkt alsof hij haar hele wang heeft geprobeerd eraf te snijden.

Fatima heeft zeven en een halve maand in Noorderzand (vreemdelingendetentie voor vrouwen en kinderen) gevangen gezeten. Hoewel ze het daar beter "naar haar zin had" dan op Zestienhoven, kon ze het niet langer aan om voor onbepaalde tijd vastgezet te worden. Daarom gaf ze haar verzet op en werkt nu mee aan haar uitzetting.

Fatima vond de bewakers in Noorderzand in het geheel niet aardig, die doen bijna nooit wat voor je.

Ook Noorderzand bezit isolatiecellen.
Na drie keer rapport ben je de klos.

Fatima heeft er twee keer in gezeten.
Eén keer één dag, één keer twee dagen.

Ze wilde de speciale isolatiekleding
(scheurhemd: zie foto) niet aantrekken en is
toen door vijf man tegen de grond gewerkt.

Voorbeelden van andere straffen:

- Papiertjes en andere rommel opprikken uit de tuin.
- In de cel opgesloten worden en goede manieren leren: de hele tijd: "goedemorgen" tegen de bewakers moeten zeggen, die voor deze gelegenheid de hele tijd de celdeur openen.

Werken is niet verplicht in Noorderzand, want Fatima werkte niet - maar als je geen geld hebt moet je wel, neem ik aan. De verdiensten worden besteed aan boodschappen, die op een lijst ingevuld kunnen worden en dan door de instelling gekocht worden.

Tot zover Noorderzand, nu meer over Zestienhoven:

Fatima heeft niets aan de imam. Ze heeft hem twee keer gezien en heeft twee keer ruzie met hem gehad. Hij schijnt te vinden dat ze zich te uitdagend kleedt, hij stoort zich aan het feit dat ze geen hoofddoek draagt. Vrouwen moeten zich naar zijn mening onderdanig opstellen, zeker qua kledingvoorschriften.

Het eten is walgelijk op Zestienhoven. Je krijgt maar één bekertje melk per dag.

Hoewel Fatima over meer geld beschikt, mag ze van de instelling maar vijftig euro per maand besteden. Aangezien ze minstens één pakje Marlboro á vier euro per dag oprookt, gaat ze het daarmee niet redden.

Er is niets te doen in Zestienhoven. Er is niks te lezen, ook niet in het Arabisch. Mensen roken, drinken koffie en lopen buiten wat rond, of eigenlijk in een vierhoek.

Een keer per week is er dansen voor de vrouwen: “Buikdansen, die mevrouw wist niet wat ze zag! Ja, ik ben Arabisch, ik kan háár wel wat leren!”

Een keer per week is er ‘crea’.
“Wat houdt dat in?” vroeg ik.
“Beertjes maken”.
Mijn god!!!

Fatima was erg blij om tijdens het bezoekuur naar buiten te kunnen kijken, want in het centrum is nergens gelegenheid om iets van buiten te zien: de cellen zijn ingebouwd in een loods en de luchtkooien zijn met ondoorzichtig groen doek bedekt.

Vorige week was haar moeder op bezoek geweest, die haar vijfentwintig euro in de hand had gedrukt. Bij het verplichte fouilleren na afloop had de bewaakster gevraagd of ze ‘iets’ had.
“Ja, 25 euro,” had Fatima eerlijk gemeld. Dat mocht natuurlijk niet en een rapport dreigde, maar bij nadere behandeling werd dat geschrapt, omdat ze het eerlijk had gezegd en de bewaakster het niet uit haar zak had gevist.


Verslag kerdienst donderdag 14 juni 2007

Bij het klaarzetten van de stoelen uitte de dominee zijn bezorgdheid of we bezig waren de mensen hier te houden – want dat is helemaal de bedoeling niet. De mensen zijn hier om uitgezet te worden, daarom heet het hier ook een uitzetcentrum.

We hadden vandaag allemaal veel last van de warmte, de bezoekers misschien nog wel het meest, omdat we ons plaatsvervangend zaten te schamen over de dominee. Dat werd niet zozeer veroorzaakt door de inhoud van de dienst, want die hebben we zoveel mogelijk langs ons heen laten gaan, maar vanwege de reacties van de dominee op de ´bewoners´.

Bijvoorbeeld: Winston, op de eerste rij, slaakte een diepe zucht. Blijkbaar ergerde de dominee zich daaraan, want hij reageerde op cynische wijze met een:
“Are you tired? Was it a busy day today? Shower, recreation, meal, church…...”

Een ander voorbeeld: een Afrikaanse man liet een bijbel zien waaruit stukken tekst gescheurd waren. Die bijbel had hij vorige week na de kerkdienst gekregen. De man vond het storend dat er delen ontbraken, dus vroeg hij om een heel exemplaar. Reactie van de dominee:
“A person with his hand amputated is still a human being, same with the bible”.

Ik heb laatst een film gezien die zich afspeelde in Sierra Leone, waar mensen armen afhakten van andere mensen. Iedereen wéét dat dergelijke gruwelen gebeurd zijn. Dan zeg je zoiets toch niet? Misschien kómt die man wel uit Sierra Leone en moet hij daar naartoe terug..

Nog een leuke opmerking van de dominee, die er prat op gaat veel talen te spreken:
“Ik heb deze tekst in het Nederlands gezegd, want als je opheffing krijgt moet je toch Nederland leren spreken”.

Opheffing? De meeste mensen krijgen helemaal geen opheffing, de meeste mensen worden uitgezet!

Fatima kwam niet opdagen tijdens de kerkdienst. Ze blijkt vijf dagen straf te hebben, door te brengen in de iso (afdeling D). Ik ben woedend en maak me grote zorgen, zeker nadat Winston me vertelde dat hij haar gisteren de hele dag had horen huilen. Zo´n meisje stop je toch niet in een isolatiecel!

De vrouw uit Mongolië vertelde me de reden: Fatima deelde eerst haar cel met iemand. Die ging weg en dus had Fatima de cel voor zich alleen. Dat kwam haar goed uit, want dan hoefde ze zich niet in te houden met roken. De bewaking confronteerde haar plotseling met een nieuwe celgenote. Fatima wilde niet, protesteerde heftig en voilá.

Na afloop van de dienst heb ik de geestelijke verzorger gevraagd of hij haar wilde opzoeken. Dat heeft hij gedaan, hij sms-te me zojuist dat hij ging proberen of hij Fatima eerder uit de iso kon halen. Ik heb nog niet gehoord of het gelukt is.

De vrouw uit Mongolië was ten einde raad, ze zit nu al bijna een jaar gevangen en lijdt aan allerhande darm- en menstruatieproblemen. Ze praat wel met de dokter en de psycholoog, maar dat zijn telkens andere, dus dat schiet niet op.

Er was een tolk voor de Lingala-sprekende vrouw uit Togo. Ze hadden de hele tijd tijdens de dienst dicht bij elkaar samen zitten praten. De tolk vertelde later dat het heel moeilijk was geweest om meer ingewikkelde dingen te bespreken, want de vrouw uit Togo is erg in de war.
De tolk, niet op de hoogte van de geheime regels van Zestienhoven, had open en bloot vijf losse euro’s aan de vrouw uit Togo gegeven. Dat werd gezien door de immer oplettende “werken met gedetineerden vereist een scherpe blik” bewaking. De bewakers pakten vervolgens op de gang vier losse euro’s van de vrouw uit Togo af, riepen de dominee (!) ter verantwoording en ‘moesten er helaas een aantekening van maken’.

Volgende week komt de tolk weer. Hopelijk geeft ze nu het geld wat meer stiekem, anders moet de vrouw uit Togo nog de iso in ook...

Ik hoorde een jonge man uit Angola klagen tegen de dominee. Hij was eerder geopereerd aan kanker en moest afgelopen week opnieuw naar het ziekenhuis. Vanwege "vluchtgevaar" is het standaard dat mensen uitsluitend naar het ziekenhuis gebracht worden met handboeien om en een stok in hun broek. De man uit Angola had daar bezwaar tegen gehad. Hij was toch geen crimineel?

De dominee antwoordde dat iemand die medisch behandeld wilde worden, die maatregelen maar gewoon moest accepteren...

De dominee vindt dat mensen in het uitzetcentrum er zitten om uitgezet te worden. Alles wat wij van de bezoekgroep toevoegen, zoals telefoonkaarten geven, bellen met een advocaat of wat dan ook, is overbodig: "Laat dat maar aan ‘ons’ over." Ik mag van hem niet praten voor en tijdens de dienst. Alsof ik een schoolkind ben dat loopt te keten.


Dinsdag 19 juni 2007

Ik krijg een mail van de dominee over gespreksgroepen die hij wil starten. Hij zegt daarin behoefte te hebben aan meer "zicht" op de bezoekgroep, omdat die zich nu, in zijn ogen, teveel in de "periferie" bevindt. Hij wil bovendien graag een aparte gespreksgroep voor mannen, omdat hij denkt dat "de grote toeloop naar de kerk met de komst van vrouwen aldaar te maken heeft."

Mannen die het fijn vinden om vrouwen te zien en vrouwen die het fijn vinden om mannen te zien, dat mag kennelijk niet van de dominee! In zijn ogen is de kerkdienst niet iets waar mensen naar toe zouden kunnen gaan om andere mensen te ontmoeten.

In de mannengespreksgroep dienen de mannen zich te beperken tot de door de dominee aangegeven thema’s "bijbel, kerk en leefsituatie alhier", terwijl in de gemengde groep de thematiek nog verder is beperkt tot "voorbereiding op de kerkdienst van de middag".

Vrouwen nemen in de ogen van de dominee een ondergeschikte plaats in: zij hoeven niet van die ingewikkelde onderwerpen te behandelen als "bijbel en kerk", laat staan dat ze de behoefte zouden kunnen voelen om te praten over hun "leefsituatie alhier".


Dinsdag 26 juni 2007, bezoek aan Fatima

Vanmorgen ben ik weer op bezoek geweest bij Fatima. Ze is kort nadat ik bij haar was naar Noorderzand gebracht. Ze is niet ‘direct uitzetbaar’, maar ze kan blijkbaar ook niet in vrijheid gesteld worden. Ze zit nu precies acht maanden en een dag vast.

Ze was helemaal opgelucht dat ze naar Noorderzand zou gaan, want er was ook sprake geweest van overplaatsing naar Kamp Zeist, waar ze alleen maar slechte dingen over heeft gehoord.

Het gaat slecht met haar: gisteren is ze zelfs flauw gevallen door de stress. Over de vier dagen (de geestelijke verzorger heeft er een dag afgekregen) dat ze in de iso heeft gezeten is ze nog steeds woedend.
Fatima heeft haar cel moeten delen met een niet-roker, terwijl dat dus officieel niet mag.

Ik kocht een blikje limonade voor haar uit de frisdrankenautomaat. Ze wilde weten hoeveel dat hier kostte.
Ik zei: “70 cent”.
“Hé,” riep Fatima verrast, "Bij ons beneden kost dat 80 cent!”
Ik vroeg aan de bewaking waarom dat beneden 80 cent kostte. De bewaking gaf als verklaring dat er een kleine prijsverhoging was geweest.
Ik vroeg: “Gaat dat zakgeld van 7,50 dan ook omhoog?”
De bewaking zweeg.
Ik probeerde: “Als ik een blikje voor haar koop mag ze het dan meenemen naar de afdeling?”
Het antwoord lag voor de hand: “Nee!”
Wat schandalig! Zomaar prijsverhogingen invoeren, zonder dat die lullige 7,50 omhoog gaat. Justitie zal wel denken: hoe soberder, hoe beter.

Nieuws: Albayrak is twee of drie weken geleden in Zestienhoven geweest. Het centrum was van te voren mooi opgepoetst, maar hoe verbazingwekkend, Albayrak heeft niet één gevangene gesproken! Wel bewakers en bazen. Is dat nou jammer, zo krijgt ze toch niet echt een totaalbeeld van wat zich afspeelt. Maar Albayrak wil dat natuurlijk ook helemaal niet weten...

Toen ik het centrum wilde verlaten ging er iets mis bij de kluisjes: het kluisjesbeleid is me, vrees ik, fataal geworden.
Het moest er natuurlijk een keer van komen: het ziet er naar uit dat het afgelopen is met mijn bezoeken aan de kerkdienst!

Het volgende is gebeurd:

Ik kreeg ruzie met de portier. Ik had namelijk onder andere mijn paspoort in het kluisje gedaan, en toen ik weer wegging lag het er niet meer (dacht ik althans– het zat het op een vreemde manier ergens tussen zodat het leek of het kluisje leeg was, een beetje als een illusionistentruc).
Ik vroeg, enigszins in paniek: “Waar is mijn paspoort?”
“Dat is uw eigen verantwoordelijkheid!”
“Daarnet had ik het nog en nu is het weg”.
“Daar kunnen wij niks aan doen”.
Zulke antwoorden!

Ik werd boos en zei: “Er klopt helemaal niks van dat kluisjesbeleid bij jullie. Aan de overkant zitten ook vaak spullen van andere mensen in onze kluisjes!”
“Dat is helemaal niet waar!”
“Dat is gvd wel waar!”
“Uw toon bevalt me totaal niet.”
“Mij bevalt uw toon ook niet! Ik heb genoeg van dat gedoe met die kluisjes. Ik ga een klacht indienen bij de directeur!”
De portier had me graag op rapport willen zetten en in de iso slingeren, maar dat gaat natuurlijk niet. Dus deed hij het equivalent:
“Ik ga ook een klacht indienen, over u. En dan is het uit met u in de bezoekgroep!”

Ik heb gelijk de geestelijke verzorger gebeld en gezegd dat als hij mij in de bezoekgroep wil houden, hij als de sodemieter het afdelingshoofd moet spreken over dit ‘incident’. Dan kan hij zich eindelijk eens aan zijn afspraak houden, want hij belooft wel steeds dat hij het gaat aankaarten bij het afdelingshoofd, maar hij heeft het, voor zover ik weet, nog nooit gedaan.


Dinsdag 26 juni 2007, bezoek aan Wilson op de bajesboten

Vandaag was in de bezoekruimte zes man bewaking aanwezig, op vier met vrolijke gekleurde hesjes uitgedoste ‘bewoners’ en hun vier bezoekers. Een bewaker was, terwijl hij luisterde naar wat wij zoal aan elkaar te vertellen hadden, heel zoet een kleurplaat van Sneeuwwitje aan het inkleuren.

Wilson zit inmiddels een week op de boot. Hij vindt het er verschrikkelijk. Warm, benauwd, met veel te veel mannen op een afdeling, waar zespersoons-, vierpersoons- en tweepersoonscellen zijn. Wilson heeft het geluk ingedeeld te zijn in een tweepersoonscel, die hij vandaag helemaal voor zich alleen heeft, want zijn 'kamer'genoot is naar België gebracht.

Toen Wilson op Zestienhoven zat, werd hij van het ene op het andere moment gehaald.

“Spullen pakken, je gaat nu op transport.”
“Waar naar toe?”
“Dat weet ik niet, maar schiet op, want de auto staat te wachten en de motor draait al.”

Eenmaal bij het busje aangekomen vroeg Wilson nogmaals waar hij naar toe gebracht wordt.

“Naar de boot,” was het antwoord.
“Ik wil daar niet naar toe! Kan het niet morgen?”
Protesteren hielp niet, vandaar dat Wilson nu op de bajesboot zit.

Af en toe krijgt hij een black-out - dat is al begonnen in Zestienhoven. Daar heeft de dokter bloed afgenomen, waarvan de uitslag over zes dagen bekend zou zijn. Inmiddels is dat al meer dan veertien dagen geleden, maar er is nooit meer iets vernomen over een uitslag.

Hij wil graag dat zijn advocaat alles in het werk stelt om hem op medische/traumatische gronden vrij te krijgen, maar dat zal niet lukken. Wilson is ongewenst, en dan kan je het in Nederland bekijken. Andere mannen op de boot vertellen dat er nergens in Europa zo slecht met illegalen wordt omgesprongen als in Nederland.

In tegenstelling tot Zestienhoven is de kerkdienst niet een plek waar je mensen kunt ontmoeten die op andere afdelingen zitten. Hier is het per afdeling geregeld, dus zie je dezelfde mannen die je de hele dag al ziet, maar dan alleen de christenen.

De televisie heeft weinig kanalen, het is verveling troef na vijf uur ’s middags, als iedereen achter de deur moet.


Donderdag 28 juni 2007

Vanmorgen belde de geestelijke verzorger me op: de directeur was bij hem langs gekomen en had, met het ‘rapport’ van de portier in de hand, hem verteld dat ik niet langer welkom ben bij de bezoekgroep. De geestelijke verzorger meldde dat hij "er ook niks aan kon doen."

Het leek me dat hij dat gedoe met die kluisjes allang had kunnen aankaarten, waardoor mijn ruzie met de portier niet plaats had hoeven vinden.
Ik besloot een brief aan de directeur te schrijven, om te kijken of ik ‘er iets aan kon doen’.

Rotterdam, 3 juli 2007

Geachte heer van Benthem,

Donderdag 28 juni jl. werd mij door de geestelijke verzorger telefonisch meegedeeld dat mij door de directeur de toegang tot Uitzetcentrum Rotterdam Airport met onmiddellijke ingang is ontzegd. Dit naar aanleiding van een klacht over mij, ingediend door een in het centrum werkende portier.

Het heeft me onaangenaam getroffen dat mij geen mogelijkheid is gegund tot ‘hoor en wederhoor’. U hebt kennis genomen van de rapportage van de portier, u hebt echter niet mijn lezing willen horen. Ook betreur ik het dat u niet de moeite hebt willen nemen uw beslissing aan mij persoonlijk mee te delen.

Ik heb meer dan een jaar lang deel uitgemaakt van de bezoekgroep en me met hart en ziel ingezet om de mensen binnen tot steun te zijn.

De reden waarom ik in conflict raakte met de portier heeft een achtergrond en een verleden. Ik heb dit overigens meerdere malen besproken met de geestelijke verzorger, aangezien het de bezoekgroep is verboden om anders dan via hem een klacht in te dienen.

De situatie is als volgt: bij binnenkomst moeten alle meegenomen spullen in een kluisje worden gedeponeerd. De sleutel van dat kluisje moet worden ingeleverd bij de dienstdoende portier. Bij vertrek moet de sleutel van het kluisje weer bij de portier worden opgehaald.

Bij het openen van het kluisje worden door ons zéér regelmatig meer dingen aangetroffen dan wij erin hebben gedaan. Ik noem ‘vreemde’ mobiele telefoons. Ook komt het regelmatig voor dat wij een sleutel krijgen van een ander kluisje dan het onze, met andermans inhoud.

Natuurlijk zijn wij verontrust over deze gang van zaken. Immers, het zijn waardevolle en persoonlijke spullen die in de kluisjes gaan, waarvan je niet graag zou willen dat die in handen vallen van wildvreemden.

We hebben dit uiteraard telkens tegen de dienstdoende portier gezegd, die daar dan op zijn beurt niet of nonchalant op reageerde.

Afgelopen dinsdag, de dag van het ‘incident’, was ik op bezoek geweest bij een van de bewoners. Na afloop opende ik het kluisje (als men de bezoekingang gebruikt mag de sleutel van het kluisje wél worden meegenomen) en trof daar mijn paspoort niet aan.

Ik raakte in paniek en vroeg aan de portier waar mijn paspoort was. Dat was zijn zaak niet, zei hij, ik moest maar beter op mijn spullen letten. Toch wist ik 100% zeker dat ik mijn paspoort in het kluisje had achtergelaten. En mijn kluisje was leeg, althans zo leek het.
Er recht voorstaand was mijn paspoort, dat achter een richeltje bleek te liggen, niet te zien. Een soort illusionistentruc.

Maar, geïrriteerd door het uitblijven van enig blijk van meeleven door de portier en door het ontbreken van enige verbetering in het beleid ten aanzien van het onzorgvuldig omspringen met onze persoonlijke spullen, zei ik "Altijd dat gedoe met die kluisjes! Aan de overkant zitten ook vaak spullen van andere mensen in onze kluisjes!", waarop de portier dat glashard ontkende: "Dat is helemaal niet waar!"

Vanaf dat moment ontstond er een onaangename woordenwisseling. Ik zei dat ik een klacht ging indienen bij de directeur over het ‘kluisjesbeleid’ (bij dezen). Hij zei dat hij een klacht ging indienen over mij, hetgeen hij inderdaad deed, met als gevolg dat mij nu de toegang ‘for life’ is geweigerd.

Ik hoop dat u mij alsnog in de gelegenheid wilt stellen mezelf te kunnen verdedigen tegen een klacht tegen mij, waarvan ik de inhoud niet ken. Mocht u mij dit niet willen toestaan, dan zou ik het zeer op prijs stellen schriftelijk kennis te mogen nemen van mijn ‘uitzetting’.

Hoogachtend,

Janneke

Ik kreeg de volgende brief terug:

Geachte heer/mevrouw,

Naar aanleiding van uw brief van 3 juli 2007 bericht ik u het volgende:

Op donderdag 28 juni j.l. heeft één van de portiers inderdaad een rapport opgemaakt over de wijze waarop u met hem communiceerde.

Dit had betrekking op het gegeven dat u dacht dat uw paspoort niet meer in het kluisje zat waar u hem in gedaan had en waarvan u de sleutel had meegenomen.
Naar aanleiding hiervan heeft u mijns inziens niet correct gecommuniceerd met de betrokken portier, vooral nadat bleek dat er niets aan de hand was.

Het geschreven rapport heb ik laten lezen aan de geestelijke verzorger, die op dat moment besloot de samenwerking met u te beëindigen, waar ik het volledig mee eens ben.

Door deze beslissing bent u geen lid meer van de vrijwilligersgroep en heeft u in die hoedanigheid geen toegang meer tot de inrichting.

Ik kan u meedelen dat ik het door u geschetste probleem met de kluisjes voor de bezoekers bij de personeelsingang binnen korte tijd hoop op te lossen.

Ik verwacht u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.

Met vriendelijke groet,

Th. M. van Benthem
Locatiedirecteur Uitzetcentrum Rotterdam

11 juli 2007

De hele bezoekgroep is ‘uitgezet’! Ik kreeg vandaag onderstaand mailtje van de geestelijke verzorger:

Beste mensen,

Gisteren is tijdens een vergadering van de directie, afdelingshoofd, GV en externe organisaties besloten dat de huidige bezoekregeling bij kerkdiensten onder de vlag van de GV met onmiddellijke ingang beëindigd wordt.
De inrichting gaat zich beraden op een andere wijze van organiseren en werven van vrijwilligers. Voorlopig zullen de kerkdiensten gedaan worden zonder vrijwilligers. Er is nog geen concreet besluit genomen over de gang van zaken in de toekomst.

In een reactie van mij op de beslissing schrijft de geestelijke verzorger:

“De keuze van de stopzetting van de bezoekgroep is niet de mijne geweest. Het was m.i. een beklonken zaak”.

Ik mail terug:

“Ik denk dat je daarin helemaal gelijk hebt. Ik begrijp best dat het niet jouw keuze was. We hebben goed samengewerkt en we hebben elkaar in onze waarde gelaten en daar waar mogelijk elkaar aangevuld.
Begrijp alleen wel dat deze beslissing van de directie en co en de directeurs reactie op mijn ’communicatie met de portier’ symptomatisch is voor hoe de machtsverhoudingen liggen in detentie, waarbij opgemerkt moet worden dat in vreemdelingenbajessen de bewakers nog veel meer macht kunnen uitoefenen dan in reguliere detentie.

Dat afdelingshoofd, met zijn softe gezever in het jaarverslag van de DJI van 2005 – alsof het bijna gezellig is in het centrum..

Gelukkig hebben wij een kijkje in de keuken kunnen krijgen."

Geestelijke verzorging in de hel

Uitzetcentrumtucht:
Bewakers met knuppels en stroomstootstokken.
Rapporten en isolatiecellen.

Door in de hel te werken en niet te protesteren
sanctioneer je het systeem.
Houd je het lijden in stand,
bestrijd je de symptomen maar niet de ziekte.
Je kunt bidden zoveel je wilt
maar dat zal het systeem niet veranderen.
Je kunt nog zoveel vragen om vrede
Maar het zal oorlog zijn in de hoofden van de gevangenen.

Door je mond te houden over hoe
de Staat der Nederlanden onschuldige mensen
veroordeelt tot deze hel
ben je zelf een deel van de hel geworden.
Voor de anderen.
En voor jezelf.

Janneke, Juni/Juli 2007.





Foto: blokkade actie Uitzetcentrum Zestienhoven, 26 oktober 2007, twee jaar na de Schipholbrand.