Dokters, met enkele zeldzame uitzonderingen, functioneren ook als raderen in de machine, als medeplichtigen. Dokters behoren tot het korps van de bewakers, het zijn bewakers die alleen als dokters fungeren maar die dezelfde antipathie hebben tegenover gevangenen. Tijdens hongerstakingen, tijdens dorststakingen, na de vechtpartijen was er altijd, uiterst zeldzame uitzonderingen daargelaten, een verslag ten gunste van de instelling.
Als je een schets moest maken van een gevangenis, voer er 2 bewakers in op die je in elkaar slaan met knuppels en een dokter die achter hen wacht tot ze klaar zijn, zodat hij/zij je kan vertellen dat er niets met je aan de hand is.
Patxi Zamoro Duran, op 43-jarige leeftijd overleden tengevolge van een slepende ziekte, opgedaan gevangenissen, voor een groot deel van het F.I.E.S.-regime in Spanje
"Wij zorgen heel goed voor onze gevangenen"
Met deze schandalige, hypocriete bewering wordt keer op keer de burger belogen door de overheid en de medische dienst in gevangenissen en detentiecentra.
Ik bezoek veel mensen in gevangenschap. Ik weet beter. Ik weet dat er absoluut NIET GOED voor "onze" gevangenen wordt gezorgd. Dat er sprake is van nonchalance, onverschilligheid en minachting voor degenen die aan de "zorg" van de medische dienst zijn toevertrouwd. Dat het inderdaad zo is, als in bovenstaand citaat, dat doktoren als raderen in de machine, als medeplichtigen (van het repressieve gevangenissysteem) functioneren.
Ik heb voorbeelden te over.
Ik kreeg toevallig vandaag twee telefoontjes vanuit twee gevangenissen.
Mohamed, een periode in hongerstaking geweest, zei:
"Toen ik in hongerstaking was heeft niemand iets voor me gedaan, niemand heeft voor me gezorgd".
Eduardo, een voormalig kindsoldaat, kan al twee jaar nauwelijks slapen door zijn traumatische verleden - hij krijgt nog geen paracetamól van de medische dienst.
De Koerdische hongerstaker Mehmet: veronachtzaamd gedurende zijn hongerstaking op de bajesboot in Dordrecht. Hij werd niet eens (verplicht?) opgenomen in een observatiecel. Pas nadat hij, na ruim een maand niets te hebben gegeten, bewusteloos op de grond werd aangetroffen, werd hij naar het gevangenisziekenhuis in Scheveningen gebracht.
Ali zag ik afgelopen dinsdag op de bajesboten in Zaandam. Hij liep behoorlijk mank - ongelukje tijdens het voetballen. Hij vroeg om een dokter: "Nee", was het antwoord, vul eerst maar een briefje in, dan komt de dokter overmorgen wel kijken?.
Ali had ik een maand geleden bezocht op de bajesboot in Rotterdam: toen vertelde hij al dat hij ernstige last had van zijn maag, en doorlopend diarree. De dokter deed er niets aan.
Dinsdag zag ik hem weer. Ik schrok toen ik hem zag: hij was enorm afgevallen. "Acht kilo", meldde hij desgevraagd. Die ochtend hadden ze hem eindelijk naar het ziekenhuis gebracht, voor onderzoek. Hij vertelde dat ze hem geboeid hadden, en aan zijn boeien opgetild. Zó door het ziekenhuis gedragen, hij kon niet eens met zijn benen bij de grond. Wat een schofterige behandeling!
Ahmed zit ook in vreemdelingenbewaring, echter niet in een vluchtelingenbajes, maar omdat hij gevochten heeft met een paar bewakers is hij onder een streng regime geplaatst.
Hij ging in hongerstaking in Vught uit protest tegen het individuele regime daar. Vervolgens werd hij overgebracht naar Scheveningen, waar ze hem een maand lang zonder televisie en zonder contact met andere zieke gevangenen "observeerden". Hij is weer gaan eten, werd via Vught naar Kamp Zeist gebracht en binnen een week opnieuw overgeplaatst, ditmaal naar de Bijlmerbajes, afdeling LABG. Daar werd hij drie weken lang onderworpen aan een individueel regime, waarna hij hem werd toegestaan te "recreëren" met 1 andere man. Één uur per dag - de overige 23 uur per dag moest hij in z?n eentje doorbrengen.
Ik heb hem daar twee keer opgezocht, het regime schreef voor dat we in een apart kamertje moesten zitten met twee bodybuiler-bewakers op ons lip. Alles wat Ahmed zei en deed werd "geobserveerd" - niet alleen tijdens het bezoek, maar continu.
Ahmed wilde me niet meer zien onder deze omstandigheden en waagde een uitbraakpoging, waarbij hij zijn bed en het raam vernielde. Na ontdekking werd hij voor straf twee weken in de iso opgesloten.
Nu is hij terug in Vught, waar hij min of meer direct wederom in de iso belandde. Hij besloot opnieuw in hongerstaking te gaan.
Hij belde me gisteren en vertelde dat de medische dienst hem onderzocht heeft, waarbij geconstateerd werd dat hij een veel te lage bloeddruk heeft en dat er iets niet goed is in zijn bloed. Het gevolg is, dat hij nu wéér in de iso zit. Daar wordt hij permanen door camera's gadegeslagen. De cel in de isolatieafdeling is extreem koud.
De medische dienst doet niets aan deze situatie. Het wordt dus getolereerd dat een zieke man, die bijna doorlopend geïsoleerd is geweest, in een koude cel wordt opgesloten.
Zowel verpleegkundigen als dokters als psychologen/psychiaters in p.i.'s maken zich medeschuldig aan het letterlijk ziekmakende gevangenisregime. Ze weten beroepsmatig dat gevangenen ziek worden van het intimiderende, verstikkende en persoonlijkheidsafbrekende gevangenisregime. Hun antwoord daarop is "paracetamol", dan een lange tijd niets, en uiteindelijk het voorschrijven van veelal niet-werkende medicijnen.
Psychologen/psychiaters weten donders goed dat mensen zwaar beschadigd kunnen worden door isolatiepraktijken, maar ze doen er niets aan om dat te voorkomen. Er is ook geen sprake van "nazorg" of zo je wilt "opvang" voor gevangenen die psychisch in de war zijn geraakt door isolatie.
In het geval van Ahmed grijpen ze zelfs niet in terwijl ze wéten dat hij er zieker op wordt.
Wat zijn dat voor mensen, die de medische dienst bevolken? Dat zijn mensen (mogelijke uitzonderingen daargelaten) van het soort dat geen moeite heeft met werken voor een baas die neerkijkt op zijn gedetineerden, getuige zijn vacature-eis: "kunnen omgaan met dwingend gedrag van patiënt". Dat zijn mensen die minachtend over gevangenen denken.
Ik heb ze gezien, toen ik in Zestienhoven in de bezoekgroep zat. Verpleegkundigen die gierend van de lol door het centrum liepen. Verpleegkundigen die een vrouw, die naar de gang was gegaan omdat ze niet meer kon ophouden met huilen, diagnosticeerden als: "bevangen door de warmte".
Geen merkbaar inlevingsvermogen was te constateren - ik hoorde dan ook alleen maar klachten van gevangenen over de medische dienst.
Bovengenoemde gevangenen zijn mensen die ik een beetje probeer te volgen. Ik ken er nog meer, waar ik nu niet over geschreven heb, en ik ken ook wat mensen die inmiddels op vrije voeten zijn. Een minieme groep mensen dus, maar ik weet dat ze allemaal medische problemen hebben of hebben gehad. Ook de mensen die vrij zijn, kampen met lichamelijke of psychische problemen - overgehouden aan hun gevangenisperiode.
Ik heb niet willen schrijven over de talloze doden die gevallen zijn door falende medische diensten in gevangenissen, detentiecentra en politiebureau's. Mensen die tot zelfmoord werden gedreven door de omstandigheden binnen in onze staatshotels.
Ik heb geschreven over de mensen die nog leven, en die aan de goden van de medische dienst zijn overgeleverd. Mensen die ik ken, en die me aan het hart gaan. Mensen waar ik me zorgen over maak.
Binnenkort komt er een rapport uit over de medische dienst in gevangenissen en detentiecentra. Wat zou er uit komen?
"Er wordt heel goed voor de mensen gezorgd"?
We zullen het zien.
Janneke van Beek,
20 juli 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten