Nummer

Plaats van handeling: een kantoor van sociale zaken en werkgelegenheid.

Ik moet iets afleveren op de eerste verdieping. Terwijl een schaamteloos geeuwende, onderuitgezakte loketman me ongeïnteresseerd een ontvangstbewijs toeschuift, hoor ik ineens vanuit de benedenverdieping een mannenstem opklinken. Ik ga nieuwsgierig de trap af; één van de beveiligers van de eerste verdieping snelt me al voorbij.

In de centrale hal loopt een man heen en weer, omringd door drie beveiligers. De man is boos. Hij vertelt op luide toon aan alle aanwezigen dat hij al maanden bezig is zijn contactpersoon ervan te overtuigen dat sozawe onterecht elke maand automatisch geld van zijn rekening haalt. Hij heeft gebeld, gemaild, geschreven – nooit een reactie gekregen. Daarom is hij nu hier om te proberen zijn contactpersoon persoonlijk te spreken. Helaas, dat kan alleen op afspraak, heeft hij net te horen gekregen.

De boze man weet niet meer waar hij het zoeken moet van frustratie. ‘Jullie willen nooit mijn naam weten, alleen mijn burgerservicenummer en mijn klantnummer! Ik ben geen mens voor jullie, ik besta helemaal niet!’
Alle administratieve medewerkers op de begane grond doen inderdaad of de boze man er niet is – ze negeren hem straal.

De boze man vloekt niet, dreigt niet, gebruikt geen geweld. Toch begint één van de beveiligers aan zijn arm te trekken.
‘Blijf van me af, je bent niet bevoegd me aan te raken!’ roept de boze man. De beveiliger laat hem los, maar blijft pal tegenover hem staan – er is maar een paar centimeter tussen hen in. Een andere beveiliger praat nu op de boze man in, om ‘even samen ergens anders te gaan staan’. Daar trapt de boze man niet in, hij weet kennelijk dat ”samen ergens anders staan” het einde van zijn actie betekent.

Inmiddels is hij wel in een hoek gedreven, omgeven door beveiligers. Ik zie dat hun aantal is aangegroeid tot acht – waarvan zes met kale koppen.
‘Waarom gaan jullie geen écht werk doen? Ga als bakker aan de slag, dan maken jullie je tenminste nuttig!’, roept de boze man. ‘Wat staan jullie nou met z’n allen om me heen? Ik doe toch niks? Ik praat alleen maar! Doe effe normaal zeg!’



Ik kijk op ruime afstand toe, samen met twee mannelijke ‘cliënten’. Ze durven niet te bewegen, hun gezichten staan roerloos. Ik zie angst in hun ogen.

Ik besluit de boze man te gaan steunen en loop naar hem toe. Één van de beveiligers blokkeert mijn weg en beveelt:
‘Mevrouw, u moet hier weg!’.
‘Hoezo?’ wil ik weten. ‘Dit is een openbaar gebouw!’
‘Hoort u bij deze man? Bent u familie van hem?’
Een dergelijke vraag heb ik al eens eerder van een beveiliger te horen gekregen. Ook een onderdeel van hun strategiearsenaal, klaarblijkelijk.
‘Dat gaat u niets aan’, zeg ik.
‘Mevrouw, ik ga niet met u in discussie. Ik zeg u dat u het gebouw moet verlaten.’
“Ik ga niet met u in discussie”… nog zo’n strategieformule.

Hij gaat met zijn kleerkastlijf pal voor me staan, zodat ik de boze man bijna niet meer kan zien.
‘Ik blijf hier gewoon staan’, zeg ik.

Intussen is die ene beveiliger wéér bezig om aan de arm van de boze man te trekken.
Er komt nu iemand bij, waarschijnlijk het ‘hoofd beveiliging’. Hij stapt tussen de boze man en de handtastelijke bewaker in en spreekt op vaderlijk-corrigerende toon tegen zijn beveiliger:‘Ga jij maar opzij, blijf maar van hem af’.
Dat doet vermoeden dat er wel eens rake klappen zijn gevallen.

Het ‘hoofd beveiliging’ de-escaleert nu zijn mensen een stapje terug.
‘Jullie moeten allemaal van me afblijven!’ roept de boze man. ‘Bel de politie maar, eerder ga ik niet weg!’
‘De politie is allang gebeld’, seint het hoofd beveiliger stiekem naar zijn troepen.

Dan ziet de boze man mij. ‘Ik sta achter uw actie’, zeg ik. Hij is blij met mij en ik krijg het hele verhaal te horen. De beveiligers luisteren onaangedaan mee.

Als hij uitverteld is, zegt één van de beveiligers alleen maar: ‘U krijgt straks een pandverbod’.
‘Dat is alleen geldig als het uitgevaardigd is door de rechterlijke macht!’ roept de man boos.

Dan stappen er twee agenten binnen. ‘Wat is er aan de hand?’ De boze man loopt onmiddellijk met hen mee een stukje verderop de hal in.

Ik sta in twijfel: wat zal ik doen? Me als getuige melden bij de politie?
Daar voel ik eigenlijk niet zo veel voor. Voor ik het weet, zit ik ook op het bureau – verdacht van medeplichtigheid, verstoring van de openbare orde of niet opvolgen van bevelen van de beveiliging. Voor ik het weet heb ik een aanklacht aan mijn broek…

Dus glip ik naar buiten, waar de agenten hun busje slordig op de stoep hebben geparkeerd. Als ik mijn fiets van het slot haal, zie ik een beveiliger de deur uit komen rennen. Zoekt hij mij? Ik wacht het niet af en rijd weg.

Nóg meer macht aan beveiligers:
Minister Opstelten heeft het openbaar ministerie verzocht een drie keer hogere straf te vorderen voor gepleegd geweld tegen medewerkers met een publieke taak.
Zie DRIE KEER HOGERE STRAF BIJ GEWELD TEGEN MEDEWERKERS PUBLIEKE TAAK

De branche voor beveiligers lobbyt bij het ministerie van Veiligheid en Justitie over meer bevoegdheden voor particuliere beveiligers om geweld te gebruiken.
Zie JOUSTRA LAAT BEVEILIGERS POLITIE ONTLASTEN




Janneke van Beek, 14 december 2010

In een celcontainer op Bonaire

celcontainer, Nederlands cadeau aan Bonaire

Bon bini, welkom bij Nederland! Bonaire is sinds 10 oktober een Nederlandse gemeente. Dat moest gevierd worden, met…. een nieuwe gevangenis! Cadeautje van Nederland, waar veiligheid en orde dient te heersen – dus zeker in wingewest Bonaire.

Bij het ministerie van justitie dacht men direct aan het type containergevangenis, want sober en goedkoop – écht Hollands. Er is veel ervaring opgedaan met container-illegalengevangenissen. Uitzetcentrum Zestienhoven, de barakken van Kamp Zeist. O ja, en uitzetcentrum Schiphol-Oost. Uh, was daar niet ooit die brand? Misschien toch niet zo’n goed idee bij nader inzien.

Maar dáár lag die offerte van de firma Transmo Special Products uit Moerdijk! Dé oplossing! “Transmo kan alles met zeecontainers!” jubelt Hage de Voogd, general manager. “Transmo slaat containers op, repareert ze, koopt en verkoopt partijen en bedenkt talrijke containeraccommodaties.
“Waarom zouden we geen cel maken in een container?” riep iemand bij Transmo. “Ja, waarom niet”, dacht de rest en ging ermee aan de slag.”

aan de slag met containers en tralies

Het resultaat: Transmo haalde een opdracht binnen van het ministerie van justitie voor levering en installatie van 24 celcontainers en bijkomende ruimten (totaal zo’n 50 containers) – voor de gevangenis in Kralendijk op Bonaire.

Transmo, hoe maak je een celcontainer voor 2 personen? Antwoord: je neemt als basis een helblauwe zeecontainer. Kleurt leuk bij de diepblauwe lucht en azuurblauwe zee van Bonaire. De ene korte kant voorzie je helemaal van tralies met in het midden een getraliede deur. Aan de andere korte kant doe je bovenaan een strook tralies. De lange kanten houd je dicht. Je stapelt twee containers op elkaar en dan weer twee enzovoorts; zo krijg je een dubbele rij containercellen. Dak erop, klaar.


cellenblok, vooraanzicht

cellenblok, achteraanzicht

Je vraagt de firma Nedcoat Alblasserdam om stapelbed, kasten en tafels, traliewerk, balustrades, trappenhuizen en dak te verzinken. Sober en goedkoop – écht Hollands!

interieur, verzinkt

Er kwam zowaar protest. Ronald van Raak van de SP vroeg zich af, tijdens een algemeen overleg van de commissie voor Nederlands-Antilliaanse en Arubaanse zaken: “Als daar een dag de zon op heeft gestaan, wat is dan de temperatuur in zo’n container?” Volgens ex-staatssecretaris Ank Bijleveld-Schouten van Binnenlandse Zaken is er echter niets aan de hand. “De tralies zitten aan allebei de kanten, dus het kan doorluchten”, aldus Bijleveld. “Boven de cellen komt ook een dak met ventilatie. Ze hoeven er ook niet de hele dag in.” Volgens Bijleveld wijken de zeecontainercellen niet af van hoe cellen in andere delen van het Caribisch gebied er uitzien.

Ladida, wat kan het Bijleveld schelen! Zij hoeft er toch niet in! Prima beestenkooien om mensen van Bonaire of illegalen in op te sluiten - die zijn toch niks beters gewend in die Bon Futuro gevangenis, bijgenaamd ‘de hel’.

Bon Futuro, de hel van Curaçao

Bijleveld behoort tot de CDA-top en was een van de manipulators die ervoor zorgden dat het CDA nu in de regering zit en danst naar de pijpen van Geert Wilders. In het regeerakkoord is afgesproken: “Het kabinet zal privatisering voorbereiden van voor het gevangeniswezen relevante taken met het oog op versobering en kosteneffectiviteit”.

Celcontainers: sober en goedkoop. Als je wat minder tralies gebruikt, zijn ze misschien ook wel bruikbaar in het Nederlandse klimaat. Transmo en Nedcoat maken ze voor een habbekrats, G4S staat vast al te trappelen om de containers met bewaking en al te verhuren aan de Nederlandse staat.

En ik vrees dat deze regering niet “Nee bedankt, dit kan écht niet!” zal zeggen. De vorige regering heeft immers grif “Ja graag!” gezegd tegen de kooien op Bonaire…..

Janneke van Beek,
10 november 2010

Politie trigger happy

Afgelopen vrijdag heeft de politie in Nijmegen een man doodgeschoten.

Getuigen vertelden aan Omroep Gelderland dat de agenten van 5 tot 10 meter afstand 6 tot 8 kogels hebben afgevuurd op het slachtoffer – die op de grond lag. Dát was nog eens een easy target!

In eerste instantie verklaarde een politiewoordvoerster dat het slachtoffer een supermarkt had overvallen en een politiehond had doodgestoken.
Later meldde het OM dat het slachtoffer helemáál geen supermarkt had overvallen. En ook dat bij nader inzien de hond niet dood was. Maar de man was wel doodgeschoten, dat klopte... De man was agressief geweest en had met een mes rondgelopen, waarmee hij de hond had gestoken toen die hem aanviel.



Val geen trouwe viervoeter aan, ook niet als die jou aanvalt, want dan worden Nederlanders serieus boos. De agenten besloten dus, rekening houdend met 's Rijks schatkist, tot schieten. Kogels zijn goedkoop, terwijl iemand in de gevangenis houden de Staat zo'n 250 euro per dag kost.

Vraag: zijn de schutters ingerekend en zullen ze worden berecht?
Antwoord: nee, want het zijn politieagenten, en de praktijk leert dat die overal mee wegkomen. ‘De rijksrecherche stelt een onderzoek in’. De uitkomst is voorspelbaar.

Schietende politieagenten; je leest het steeds vaker. En dan blijkbaar alleen nog als de pers er een sensationele kop tegenaan kan gooien, want ik hoorde een paar maanden geleden dat de politie een kennis van me in zijn been geschoten had - maar daarover geen letter in de media. De man is 'illegaal' in Nederland, dus ach, moet de pers en/of de politie gedacht hebben, who cares? Het Nederlandse volk vindt dit toch wel het mínste dat illegalen mag worden aangedaan...

En zo laat politie en pers de burger wennen aan politiegeweld.
De regering die nu in elkaar geknutseld wordt, is er helemaal vóór!

“De PVV kiest voor zero tolerance. Elk afdingen van het gezag van de politie moet worden tegengegaan. De politie moet heer en meester zijn op straat. Er mag nooit enig misverstand over bestaan wie de baas is in onze wijken, dorpen en steden. Toegeven aan het tuig is het begin van het einde.”



De politie is de baas, versterkt met hun hulpjes, de BOA’s. Die schieten, als paddenstoelen, uit de grond. Van stadswachten tot openbaarvervoer controleurs – allemaal mogen ze hun natte droom over macht uitleven met handboeien en pepperspray. Want ZIJ zijn ‘the good guys’! Alle anderen, WIJ dus, zijn ‘the bad guys’. Wij zijn de potentiële criminelen, alleen zijn we toevallig even niet tegen een agent of een controlerende BOA opgelopen. Maar dat is slechts een kwestie van tijd, want de staat streeft naar totale controle en meer wetten voor de meest kleinkutterige overtredingen.



Waag het niet in opstand te komen tegen het gezag! De handboeien worden zó tevoorschijn getoverd en voor we het weten zitten we in een cel. En dan mogen we ons uitermate gelukkig prijzen, want we leven nog. Voorzover je dat 'leven' kunt noemen tenminste. De man in Nijmegen had het ongeluk tegen de politie aan te lopen - die hebben naast pepperspray handboeien en honden, ook pistolen...

Voor de opstandigen, de 'agressieven', wacht de gevangenis. Daarbinnen ben je volledig afhankelijk van de bewakers en de regels. Bij overtreding volgt de isolatiecel. Zo worden gehoorzaamheid en discipline afgedwongen en het zelfrespect gebroken. Zo worden mensen getemd.

Gehoorzaamheid aan het gezag. De enige vrijheid die de Staat ons laat, is de keuze of we vrijwillig of gedwongen gaan gehoorzamen.
Persoonlijk ben ik van plan zelf te bepalen aan welke regels ik me wel of niet houd. En als ik wil protesteren, protesteer ik. Ik laat me die vrijheid niet afnemen. Ik zie wel wat er van komt.

Vrijwillige collaborateurs

vreemdeling, te verwijderen

Beste burger, de overheid heeft u nodig. Help mee Nederland van de vreemdelingen te ontdoen. Het is hún plicht Nederland te verlaten, het is úw plicht de overheid te helpen ze te verwijderen. U kunt kiezen uit onder meer de volgende mogelijkheden:

bouw detentiecentra
werk voor de Dienst Terugkeer en Vertrek (DT&V), de IND, de Kmar, de (vreemdelingen)politie
ontwerp spuug- en bijtmaskers
werk als vreemdelingenrechter
werk in de detentiecentra
geef vreemdelingen aan

Is dit allemaal niets voor u? Ga dan als vrijwilliger in onze detentiecentra aan de slag en collaboreer met ons. U kunt zich opgeven bij Humanitas, Exodus, VluchtelingenWerk Nederland of de geestelijke verzorging in de centra.


kerken in actie!

In het verleden is het gebeurd dat enkele vrijwilligers zich solidair verklaarden met de gedetineerde vreemdeling en de ogen van de buitenwereld trachtten te openen voor 'Vreemdelingenbewaring - de waarheid achter de humane façade'. Zulke vrijwilligers vormen een wanklank in het lied van de dagelijks populairder wordende vreemdelingenhaat. Nee, wij willen alle neuzen dezelfde kant op: richting landsgrens.

Sinds kort worden in de detentiecentra uitsluitend vrijwilligers toegelaten, die naar het oordeel van sectordirecteur Eric Nijman van de Directie Bijzondere Voorzieningen (DBV) een zinvolle bijdrage kunnen leveren aan (de bereidheid tot) terugkeer van de vreemdeling naar het land van herkomst in de detentiecentra.

Bezoek-vrijwilligers, die de gedetineerde vreemdeling tot vertrek-vrijwilliger maken…. Wíj vinden het een briljant idee. Helpt ú ons mee de psychologische druk in de centra op te voeren?

Wat moet u doen? Dat zullen we u uitleggen.

Verplaats u allereerst even in een gedetineerde vreemdeling:
Jij (de vreemdeling wordt gewoonlijk door ons met ‘jij’ aangesproken, doet u dat alstublieft ook, dat is de vreemdeling gewend) bent gedetineerd in een detentiecentrum. Niet omdat jij een strafbaar feit gepleegd hebt, maar om jou te dwingen het land te verlaten. Dat betekent: de Dienst Terugkeer en Vertrek in alles ter wille zijn, zodat zij jouw ticket kunnen regelen. Om jou in die geestesstaat te krijgen, word jij stelselmatig onder grote druk gezet. De regievoerder van de DT&V manipuleert, de vreemdelingenpolitie intimideert, jouw telefoongesprekken kunnen worden afgeluisterd. De vreemdelingenrechter fungeert als een verlengstuk van de macht van de Nederlandse Staat: die oordeelt dat de IND altijd 'voldoende voortvarend' handelt, zegt dat jij jouw verwijdering ‘ernstig frustreert’ en verlengt jouw detentie.


luchten in zaandam

Iedereen zet jou onder druk. Maar gelukkig zie jij daar een vrijwilliger. Iemand van buiten het systeem, die jou, gedetineerde vreemdeling, het gevoel geeft dat hij/zij jou ziet als medemens. Iemand bij wie jij jouw hart kunt uitstorten...........

Dát is het moment waarop u, vrijwilliger, de overheid gaat helpen in haar zware taak om de vreemdeling te hersenspoelen. De DBV heeft daartoe regels voor u opgesteld. U kunt zich gerust achter onze regels verschuilen – dat doen wij ook altijd. Daarmee schuift u alle verantwoordelijkheid voor uw persoonlijk handelen van u af.
Houdt u zich niet aan onze regels, dan wordt u en tevens uw vrijwilligersorganisatie uitgesloten van verdere deelname aan ons hersenspoelprogramma.



Enkele regels:
Het is verboden uw naam, adres en telefoonnummer aan de vreemdeling te geven. Noch mag u namen, adressen en telefoonnummers van partner, familie of vrienden van de vreemdeling aannemen. U doet geen toezeggingen aan de vreemdeling over contact na verwijdering, overplaatsing of opheffing bewaring.

Als u deze regels opvolgt, zult u merken dat er van diepgaand contact met de vreemdeling geen sprake kan zijn. In plaats daarvan verwacht uw organisatie van u dat u met de vreemdeling praat over terugkeer. Vraag naar het land van herkomst en stel de zaken daar rooskleurig voor. Ga niet in op verhalen over oorlog of armoede, benadruk dat er nu eenmaal is besloten dat de vreemdeling niet in Nederland mag verblijven en dat de vreemdeling de plicht heeft terug te keren.

U brieft vragen van de vreemdeling om hulp of ondersteuning van welke aard ook direct door aan uw coördinator. Op deze manier kunt u er zeker van zijn dat alles wat de vreemdeling u in vertrouwen heeft verteld, in ons eerstkomende overleg zal worden besproken. Hoe meer informatie wij over de vreemdeling hebben, hoe beter wij de vreemdeling onder druk kunnen zetten, hoe eerder de vreemdeling vertrokken is – goedschiks of kwaadschiks.

Als u zich aan onze regels houdt, kan de vreemdeling bezoeken een leuke hobby voor u worden. U maakt kennis met vreemdelingen uit allerlei culturen en brengt een zonnestraaltje in het leven van de vreemdeling. Bovendien bewijst u Nederland een dienst: dankzij úw inzet draait de uitzetmachine nóg beter!


een van de mogelijke plaatsen van handeling: detentiecentrum Alphen aan den Rijn


een van de mogelijke plaatsen van handeling: detentieboten Dordrecht

Janneke van Beek
5 juni 2010

Gedwongen deportatie per lijnvlucht

"Als een pakketje droegen ze me het vliegtuig in. Wij waren de eerste passagiers, de achterste zes stoelen waren voor ons gereserveerd. Voor mij, voor vier marechaussees in burger en voor een man van de IND."

 

Een man uit Somalië, laten we hem Abdi noemen, vertelde ons over zijn deportatie uit 2008. Zijn verhaal geeft een goed beeld van hoe een uitzetting van iemand die niet meewerkt verloopt, en heeft een happy end.

“Ik zat al een jaar vast op de bajesboot in Rotterdam. De rechter had mijn bewaring opgeheven, maar de IND ging onmiddellijk in beroep. Op een zondag kort daarna, toen ik stond te douchen, ging de celdeur open. Meerdere bewakers kwamen binnen. “Je gaat op transport, naar een ander detentiecentrum!”
Ik reageerde verbaasd, want ‘transport’ vindt nooit op zondagen plaats..
Ze verzekerden me dat ik wel degelijk mijn spullen moest pakken – ik zou samen vervoerd worden met een Pakistani, die vrijwillig uitgezet werd naar zijn land van herkomst.

Eenmaal in het busje, bleek tot mijn grote schrik dat de bedoeling was dat ook ík zou worden uitgezet. Zonder reispapieren – ik had geen ID, en zij hadden geen uitzetpapieren geregeld.

Op vliegveld Schiphol zei ik dat ik niet uitgezet wilde worden. “Je gaat niet meewerken?” vroegen de marechaussees. “Nee!” zei ik. Met een groep marechaussees maakten ze elk verzet gelijk onmogelijk. Ze deden me handboeien om, vastgemaakt aan een riem. Ze boeiden mijn voeten, en vervolgens maakten ze de handboeien aan de voetboeien vast. Ik kon niet meer lopen, alleen gehurkt zitten.

Als een pakketje droegen ze me het vliegtuig in. Wij waren de eerste passagiers, de achterste zes stoelen waren voor ons gereserveerd. Voor mij, voor vier marechaussees in burger en voor een man van de IND.

De lijnvlucht ging naar Dubai. Ik besloot me rustig te houden, en pas in Dubai te gaan protesteren. Intussen werden mijn boeien plus riem anders afgesteld, zodat ik mijn armen wijder kon doen. Ik mocht zoveel eten en drinken als ik wilde.

Toen we geland waren, kwam de gezagvoerder naar ons toe en zei dat mijn boeien moesten worden losgemaakt. “U bent nu in Dubai, hier geldt het Nederlandse recht niet”. De marechaussees maakte mijn boeien los en drukten me 50 euro in de hand.

Ze brachten me naar de grenspolitie. Daar bleken mijn papieren niet in orde te zijn – er was geen laissez passer geregeld. De grenspolitie vroeg of ik vrijwillig terug ging naar mijn land. “Nee, ik word gedwongen, en ik wil niet terug”, zei ik. Ze gingen van alles uitzoeken, de marechaussees vertrokken richting hotel.

Uren later werden de marechaussees teruggeroepen: zonder reispapieren kon ik niet tegen mijn wil worden uitgezet. We konden met de eerst mogelijke vlucht weer terug naar Amsterdam.

De marechaussees waren woedend. Ze zeiden dat ze net bezig waren geweest met een feestje. Ik zag dat ze een paar lijntjes coke snoven, waarschijnlijk om wakker te blijven. Ze wilden de 50 euro terug die ze me hadden gegeven, want geen uitzetting, geen oprotpremie. Ik had inmiddels meerdere telefoongesprekken gevoerd met mijn advocaat en mijn familie, dus het geld was op.

De marechaussee wilde me alvast weer boeien omdoen, maar dat werd tegengehouden door de grenspolitie – “Wij willen niet dat mensen op het vliegveld geboeid rondlopen”.

In het vliegtuig kreeg ik niets te eten of te drinken aangeboden. Een stewardess begon te huilen toen ze me geboeid zag zitten. Maar de copiloot troostte haar en zei dat ze juist blij moest zijn voor me, omdat mijn uitzetting niet gelukt was en ik terugging naar Nederland.

Na aankomst werd ik gelijk opgesloten in een cel in Schiphol-Oost, en de volgende dag vrijgelaten, met een brief dat ik binnen 24 uur het land diende te verlaten. Aangezien ik toen al meer dan 15 jaar in Nederland woonde en ik hier familie en vrienden heb, ben ik gebleven.

Janneke van Beek, 2 juni 2010

Schipholbrandoverlevende gedeporteerd - deel 2

"Tijdens het vervoer naar Schiphol werd Ricky geboeid. Ze deden een riem om zijn middel waaraan de boeien werden vastgemaakt. Op het vliegveld werden ook zijn voeten geboeid en met een riem bevestigd aan zijn handboeien."

Ricky, één van de zwaar getraumatiseerde overlevenden van de brand in uitzetcentrum Schiphol in 2005 waarbij 11 ongedocumenteerde migranten overleden, heeft nog steeds last van opgezwollen enkels van de behandeling die hij heeft gekregen bij zijn enkeltje Schiphol - Lagos (Nigeria), op 10 maart j.l. De reis was georganiseerd door Frankrijk en werd gecoördineerd door ‘reisbureau Frontex’. 

BODYCUFF

Een dag voor zijn deportatie werd Ricky in isolatie gezet in Kamp Zeist, het detentiecentrum waar hij op dat moment verbleef. Tijdens het vervoer naar Schiphol werd Ricky geboeid. Ze deden een riem om zijn middel waaraan de boeien werden vastgemaakt. Op het vliegveld werden ook zijn voeten geboeid en met een riem bevestigd aan zijn handboeien. Samen met 3 marechaussees en 1 dokter ging het in een klein privévliegtuig (plaats voor 10 personen) van Eastern Airways naar Parijs. Parijs was het verzamelpunt: boarding voor Lagos, via Spanje. 

Egypt Air

In een heel oud vliegtuig van Egypt Air werden ingeladen:
Uit Noorwegen: 8 Nigerianen
Uit Denemarken: 5 Nigerianen
Uit Frankrijk: 8 tot 10 Nigerianen
Uit Nederland: Ricky
In Spanje: 20 Nigerianen

...waarvan 10 tot 15 vrouwen en 2 of 3 kinderen van 8 of 9 jaar oud.
Alle landen leverden per gevangene 3 eigen ‘escorts’; Nederland en Frankrijk leverden het medisch personeel.

Er ontstond vertraging in Madrid, omdat een aantal van de 20 daar in te laden ‘deportees’ zich verzetten bij het naar binnen gaan van het vliegtuig.

Alle ‘passagiers’ waren geboeid als Ricky. Pas kort voor de landing in Lagos werden hun boeien losgemaakt. In het vliegtuig kregen ze geen warm eten, alleen brood met kaas, maar niet genoeg. Er was geen televisie of radio tijdens de vlucht.

Lagos, Nigeria

Ricky’s reis duurde bijna 24 uur.
Iedereen werd ‘vrijgelaten’ in het vrachtgedeelte van de luchthaven in Lagos. Ricky werd voorzien van 50 euro, voor vervoer en eerste levensbehoeften - sommige gedeporteerden kregen helemaal geen geld.

Ricky is gedumpt zonder enige medische (na)zorg: hij heeft geen medicijnen meegekregen en zelfs een medisch paspoort, beloofd door de Dienst Terugkeer en Vertrek aan de advocaat, was kennelijk teveel gevraagd.

Een maand na de deportatie heeft Ricky nog steeds last van opgezwollen enkels als gevolg van de boeien en de ruwe behandeling. Hij heeft geen geld voor medische behandeling.

Dit is nu exact de vernederende behandeling, die volgens art 3 EVRM is verboden.
Welke advocaat wil zijn nek uitsteken om Frontex (en Nederland) aan te klagen bij het Europes Hof?

NAWOORD: Tot nog toe heeft niemand gereageerd: noch een advocaat, noch de pers.

Janneke van Beek,

11 april 2010

Het verhaal van Dima

"Die onzekerheid, vele malen per dag, is slopend."

Dima is een 32-jarige man uit Tjetjenië. Moeizaam sleept hij zich de trap op naar de vijfde verdieping van het gebouw waar we hebben afgesproken.
“Ik heb helemaal geen conditie!” roept hij vertwijfeld uit. Die verlies je ook wel als je maandenlang bijna geen bewegingsvrijheid hebt.

Dima heeft zeven maanden gevangen gezeten op een van de bajesboten die ligt aan de Merwehaven in Rotterdam. Hij deelde zijn cel met drie andere mannen. Niet telkens dezelfde drie uiteraard: op de bajesboten is het een komen en gaan, maar vooral een lang blijven. Er is geen inspraak over wie in welke cel geplaatst wordt, dientengevolge zit je meestal samen met mannen wiens taal je niet spreekt.
Om 17.00 u wordt er geteld, de mannen moeten hun cel in, de deur gaat op slot tot de volgende ochtend 7.30 u (?). Er is een klein televisietoestel aanwezig, maar wie bepaalt waarnaar gekeken wordt, en tot hoe laat?

Van enige vorm van privacy is geen sprake. Overdag kun je je vrij bewegen over de afdeling: zitten in de recreatieruimte, in de cel en je kunt over de gang lopen. De gangen zijn laag, smal en bedompt. De recreatieruimte deel je met de 59 andere mannen van je afdeling – er staan een stuk of twaalf stoelen, er liggen wat boeken, er ligt een enkel spel dat zelfs op het einde van een vrijmarkt onverkoopbaar zouden zijn, gezien de uiterlijke staat.

Mensch erger je niet – een bijna onmogelijk advies om op te volgen als je gedetineerd bent op de bajesboot. Ook aanwezig in de recreatieruimte: twee telefoons, met een plastic kap als zogenaamde geluidsisolatie. Voor het broodnodige contact met familie en vrienden, en voor het minstens zo broodnodige contact met de advocaat. Per week ontvang je 7,50 euro zakgeld (iets verdienen kan niet), een telefoonkaart kost 5 euro.

Lezer, probeer zelf eens te bellen met een advocaat: die zijn heel vaak in bespreking! Terugbellen kan, maar kost geld. Niemand kan gedetineerden op de bajesboot telefonisch bereiken, alle telefoonkosten worden door de gevangenen gemaakt.

Eenmaal per dag, gedurende een uur kun je luchten: in een kooi. Zonder enige beschutting voor de zon of de regen, geen afdak aanwezig, kun je rechthoekjes lopen of op de betonnen grond zitten. Als een beest. Alhoewel, die hebben het beter, in diergaarde Blijdorp woont ieder dier in zijn eigen biotoop.
Kennelijk vindt justitie dat de biotoop van vreemdelingen zonder papieren gevormd wordt door een kale kooiconstructie met een betonnen vloer, zonder uitzicht: zogenaamd omdat de gevangenen hun privacy moeten hebben zijn de kooien ingepakt met ondoorzichtig grijs en groen materiaal. Waar hier en daar een gat in gemaakt is, zodat er naar buiten gekeken kan worden: uitzicht op een parkeerterrein en op Rotterdams trots: de havenindustrie.

De boten liggen weliswaar aangemeerd maar ze moeten wel kunnen varen; daarom laat men regelmatig de machinerie lopen, wat de mannen merken aan het lawaai en het trillen van de motoren.
Ook 's nachts wordt proefgedraaid.

Om toch alleen te kunnen zijn gaan mensen wat uithalen waardoor ze gestraft worden met isolatie. Ze moeten in de isolatiecel een soort jurk van papier aan, er ligt alleen een plastic matras op de vloer.
Het is er benauwd, waardoor je aan die matras blijft kleven. Er is niets te doen, niets te lezen. Dima zat 1 x 7 dagen in zo'n cel en 1 x 10 dagen.

Dina, een voormalig student diergeneeskunde, maakte van de nood een deugd en leerde een beetje Arabisch schrijven, lezen, spreken. Je moet wat, en dit is haalbaar. Zelfs als je ter plekke gemaakte vriend van de ene op de andere dag verdwijnt, komt er wel binnen afzienbare tijd een andere Arabisch sprekende man op de afdeling.

Regelmatig komen er ex-criminele vreemdelingen op de boot. Uit wat die uit eigen ervaring vertellen kan iedereen opmaken dat het leven in een normale gevangenis vele malen beter geregeld is.
Daar is fitness, een bibliotheek, je kunt er werken. Op de boten is niks. Je hebt er niets anders te doen dan rond te hangen, met z'n zestigen per afdeling. Criminelen hebben het alleen al beter doordat ze weten waar ze aan toe zijn: zoveel maanden, zoveel jaar nog – hoe lang ook, je kunt aftellen, je erop instellen. De mannen op de boten weten niets. Hoe lang zal het duren? En wat daarna?

Velen krijgen geen bezoek – ze voelen zich uitgekotst door iedereen, niets waard – nietswaardig. Alsof ze niet mogen bestaan. Als er buiten een actie plaats vindt worden ze heel blij. Ze leven daarop, ze hopen daarop. Mensen die buiten staan en het voor hen opnemen! Die aan hen denken! Met ze meeleven!
De bewakers proberen acties voor hen verborgen te houden, maar ze komen er wel achter. Proberen geluiden te maken – het interesseert ze niet dat ze daarvoor de isoleercel ingaan – dat gebeurt toch sowieso wel regelmatig, soms om iets heel kleins. Na een actie kunnen de gevangenen er weer een tijdje tegen. Ze voelen zich gesterkt.

Dima vertelt wat hij het ergst vond van zijn verblijf op de boot:
Je zit daar met zestig man in de recreatieruimte, dan komt er een extra bewaker of twee om iemand op te halen. Iedereen houdt de adem in en denkt:
Zou ik vrij komen? Wie gaat hij meenemen?
De bewaker zegt: 'Meneer die en die, komt u mee?'

Wat zou er met hem gebeuren? Komt hij vrij? Of is het iets anders: bezoek van de advocaat, naar de dokter, naar het winkeltje? En dan: stel ik moet al mijn bezittingen uit mijn cel halen – dan nog: kom ik vrij, of verhuis ik naar een andere gevangenis? Die onzekerheid, vele malen per dag, is slopend.
 

Janneke van Beek,

6 april 2010

Namen gefingeerd om redenen van privacy en veiligheid van betrokkenen

Victor Tata: mishandeld door de vreemdelingenpolitie

"Gaan jullie me nu wéér slaan? Kijk nou hoe ik eruit zie!"

Op bezoek bij Victor Tata in detentiecentrum Alphen aan den Rijn

14 uur. Ik vervoeg me bij de ingang, en ik vraag me af: kom ik er deze keer in? Sta ik op de bezoekerslijst? Zit degene die ik wil bezoeken niet in de iso, waardoor hij (onterecht) geen bezoek mag? Of is hij een dagje naar de rechtbank, het ziekenhuis, de ambassade, ...?

Portier

“Tata? Die staat niet op de lijst.” meldt de slecht Nederlands sprekende portier me onverschillig, al kauwgom kauwend. “Hij heeft mij deze tijd doorgebeld!”, roep ik geërgerd uit. Die toon staat de portier niet aan, hij kijkt alsof hij me onmiddellijk eruit wil laten zetten. Hij heeft die macht, iedereen die in een detentiecentrum werkt in een functie die meer betaalt dan een schoonmaker heeft die macht, van de geüniformeerde bewaker die met moeite het vmbo heeft afgemaakt (of niet), tot het hogere kader zonder uniform heeft die macht. De geüniformeerden – in dienst van justitie of van het particuliere beveiligingsbedrijf G4S – stralen die macht dan ook doorlopend uit: met een dom-arrogante houding.
“Wilt u dan misschien even bellen om te kijken of er iets mis is gegaan met de lijst?” neem ik dus maar gas terug. De portier schudt zijn hoofd en laat een lange stilte vallen. Dan vraagt hij ineens: “Heeft die meneer een strafbaar feit gepleegd?” “Niet dat ik weet”, zeg ik verbluft. “Is die meneer een vreemdeling?” wil hij daarop weten. Ja, dat lijkt me wel, hij zit tenslotte in vreemdelingenbewaring...

Na lang turen op de getypte lijst waar zo'n slordige 10 namen op staan, blijkt dat ik ingeboekt sta voor half 4. Uiteraard is het ab-so-luut niet mogelijk die tijd nog te vervroegen, waardoor ik gedwongen ben me een uur in het industriegebied van Alphen te verpozen.

15.00 uur. Als ik weer terugkom, loopt er zojuist een vrouw door het detectiepoortje. Het alarm gaat af, geactiveerd door haar riem. “Ik kom net van hiernaast, en daar ging het alarm NIET af!” zegt ze verontwaardigd. De portier haalt zijn schouders op. Wat interesseert hem dat? Hier gaat het alarm wel af, en daar gaat het maar om.

Ik vraag haar of ze net op bezoek is geweest bij de 'gewone' bajes, de Geniepoort, waar het detentiecentrum aan vast gebouwd is. Ze knikt en vertelt dat ze lid is van de bezoekgroep van de kerk.

Ze is eigenlijk lid van de bezoekgroep van het detentiecentrum, maar haar vriend zit daar nu vast. Daarom assisteert ze tijdelijk de pastor van de Geniepoort. Deze oplossing heeft ze zelf bedacht omdat ze bang is dat de pastor last krijgt als zij bij de kerkdienst is, en dat haar vriend en andere gevangenen last zullen krijgen van haar aanwezigheid, waardoor er bepaalde privileges zouden kunnen worden ingetrokken. Ze verzekert me dat de sfeer in de gewone bajes heel wat beter is dan hier in het detentiecentrum!

Partners

Haar vriend komt uit Rusland en zit al vijf maanden vast. Hij is zo maar op straat opgepakt. Zijn procedure zit muurvast. Ze hebben al jaren een relatie en ze kunnen dat aantonen zoveel ze willen, maar de IND gelooft ze niet.

Een Arabisch meisje komt meepraten. Haar vriend zit ook al vijf maanden, gearresteerd bij een controle door de vreemdelingenpolitie op de boerderij waar hij werkte. Hij komt uit Albanië. “Hij zit er helemaal doorheen”, zegt ze. “Hij zegt maar telkens dat hij geen crimineel is maar wel als crimineel behandeld wordt. Hij heeft nu besloten op te geven en gaat vrijwillig vertrekken.”
Ze weet niet hoe het verder zal gaan met hun relatie. “Ik heb een leven opgebouwd in Nederland! We zouden misschien wel naar België kunnen, maar dan moet ik weer helemaal opnieuw beginnen…” Ze maakt zich ook zorgen over wat ze gehoord heeft: als mensen opgepakt zijn zonder geldige papieren en ze worden uitgezet, dan mogen ze 3 of 5 jaar Nederland niet meer in. (is 5 jaar in heel Europa indien ongewenst verklaard. red.)

Victor Tata

Victor Tata komt uit Frans Guyana. Hij en ik hebben elkaar niet eerder ontmoet, maar het is makkelijk hem te herkennen, want hij is de enige zwarte man in de bezoekzaal. Het duurt even voordat hij bij me kan komen zitten, want de gevangenen moeten hun vingerafdrukken elektronisch laten checken bij binnenkomst. Het apparaat heeft moeite de zijne te herkennen, dus het moet over en over en over.

Ik heb intussen een slechte plek uitgezocht, want de grote aan de grond vastgeschroefde paarse kruk waarop ik zit staat erg ver van zíjn grote paarse aan de grond vastgeschroefde kruk. Bovendien is er een schot dat de gevangenen in de buitenring scheidt van de bezoekers in de binnenring. We moeten zowat schreeuwen om elkaar te kunnen verstaan, omdat harde muziek door de speakers schalt. We verhuizen naar een betere plek en Victor krijgt het voor elkaar dat de muziek wordt uitgezet.

Victor is achter in de dertig, heeft een rond gezicht met een baardje. Hij is een vriendelijke man met gevoel voor humor. We praten Engels. Hij wil dolgraag zijn geschiedenis vertellen en barst los. Hij probeert me in een uur zoveel mogelijk te vertellen; ik heb mijn best gedaan het allemaal te onthouden, maar het is onvermijdelijk dat onderstaand verslag niet volledig weergeeft wat hij allemaal vertelt heeft en dat mijn verslag mogelijk hier en daar niet helemaal klopt.

Hij heeft een vrouw en een kindje van twee. Ik vroeg of ze bij hem op bezoek komen, maar hij zei dat hij dat niet wilde, omdat hij het kind niet op schoot mag nemen. En dat terwijl hij voor het kind had gezorgd toen hij vrij was, omdat de moeder ziek was.

Presentatie ambassade Nigeria

Hij vertelt dat hij gisteren is gepresenteerd bij de Nigeriaanse ambassade. Hij had eigenlijk een afspraak bij de neuroloog, maar dat had de Dienst Terugkeer en Vertrek afgezegd – presentatie gaat natuurlijk voor, want dat kan leiden tot uitzetting. Het presenteren ging als volgt: samen met vele andere mensen uit Afrika werd hij in een busje naar uitzetcentrum Zestienhoven gereden. Daar werd iedereen in een wachtcel opgesloten.
Na verloop van tijd brachten ze hem naar een grote zaal, waar mensen van de Nigeriaanse ambassade zaten alsmede mensen van de IND. De ambassademensen moesten door middel van een spraaktest erachter zien te komen of iemand mogelijk uit Nigeria afkomstig is. In Victors geval ging dat niet, omdat hij geen pidgin-Engels spreekt, omdat hij uit Frans Guyana komt, waar de voertaal Frans is. Niet dat Victor ooit gezegd heeft dat hij uit Nigeria komt…..

Victor woont en werkt al jarenlang in Nederland. Hij is getrouwd en heeft een kindje.

Arrestatie

Op 30 juli 2007 werd hij gearresteerd, voor de eerste keer in zijn leven. Hij was betrokken bij een klein auto-ongeluk en de politie vroeg naar zijn papieren. Ze dachten dat die vals waren en namen hem mee naar het bureau. Ze hielden hem drie dagen vast waarin hij zeven keer door de politie werd ondervraagd. Op twee augustus maakten ze foto’s en vingerafdrukken. Hij werd voorgeleid voor de rechter-commissaris en vervolgens vrijgelaten. Mocht hij opnieuw worden gearresteerd, dan raadde de rechter-commissaris hem aan zijn advocaat te bellen.

Hij ging naar de rechtszaak in Den Haag en na afloop, op een donderdag rond een uur of drie, werd hij aangehouden wegens illegaal verblijf in Nederland. Ze namen hem zijn paspoort, rijbewijs en portemonnee af en stopten hem in een cel in een politiebureau in Den Haag. Hij vroeg of hij zijn advocaat kon bellen. “Nu niet” zeiden ze. “Maar mijn advocaat werkt morgen niet, en daarna is het weekend, en het is inmiddels al vier uur!”, had Victor nog gezegd....

Om zes uur mocht hij zijn advocaat bellen, maar die was toen al naar huis. Er zou de volgende dag wel een piketadvocaat voor hem komen, zei de politie. Hij was toen al in vreemdelingenbewaring gesteld, na uitgebreide verhoren. Die avond wilden ze foto's en vingerafdrukken maken (dactyloscopisch onderzoek). Victor stelde dat hij aan niets meer ging meewerken voordat hij een advocaat gezien had. “Foto's en vingerafdrukken zijn verplicht, werkt u niet mee, dan gaan we geweld gebruiken”, zei de politie. Victor bleef bij zijn eis eerst een advocaat te spreken.

Mishandeling 1

Ze kwamen kort daarna zijn wachtcel binnen en sleepten hem naar de kamer waar dactyloscopisch onderzoek plaatsvindt. Ze boeiden zijn handen op zijn rug en zetten hem in de stoel om foto's te nemen. Victor draaide telkens zijn hoofd weg. Voor de vingerafdrukken maakten ze een hand los. Victor greep de tafel aan de muur waar de dactylibenodigdheden op stonden, en liet niet meer los. Hij dreigde de tafel om te trekken. De politie probeerde hem van de tafel los te wrikken. Toen dat niet lukte, gingen ze slaan. “Ze sloegen me telkens en telkens weer, tegen mijn borst, tegen mijn lichaam. Ze sloegen me ook op mijn hoofd, ze bleven maar slaan. Op het laatst lag ik op de grond, ze trapten me, ook tegen mijn hoofd.” Uiteindelijk kwam een hogere in rang er een einde aan maken. Victor werd teruggebracht naar zijn wachtcel, waar hij bewusteloos neerviel.

De volgende ochtend kwam hij bij, nog steeds in die wachtcel, en werd overgebracht naar het politiehoofdbureau in Den Haag, Burgemeester Patijnlaan. Ze stopten hem in een cel met een camera. Zijn gezicht en hoofd waren opgezwollen, er was ook bloed. Hij had overal pijn. Hij vroeg om een dokter, die echter niet kwam.

Mishandeling 2

Na enige tijd kwamen ze de cel in en meldden dat zijn piketadvocaat er was, maar.... eerst foto's en vingerafdrukken! Victor zei dat hij juist eerst met zijn advocaat wilde praten, om te weten of de juiste procedure gevolgd werd (hij verkeerde in de veronderstelling dat foto's en vingerafdrukken afstaan niet verplicht is, en tevens dat hij recht heeft op een advocaat bij de verhoren). Hij weigerde daarom zijn cel uit te komen voor foto's en vingerafdrukken. Hij bleef op zijn buik op het bed liggen. Daarop kwam een aantal agenten met plastic handschoenen aan zijn cel binnen en begonnen hem weer af te tuigen, terwijl hij nog steeds op zijn bed lag. Ze sloegen zijn hoofd meerdere malen tegen de betonnen rand van het bed. “Gaan jullie me nu wéér slaan? Kijk nou hoe ik eruit zie!” riep hij ontzet.
Uiteindelijk gaf hij zijn verzet op, omdat ze zijn handen op zijn rug hadden geboeid en zijn enkels ook.
Na afloop mocht hij dan eindelijk de piketadvocaat spreken.

Epilepsie

Na het weekend belandde hij in de bajesboot in Dordrecht, waar hij last kreeg van epileptische aanvallen. Tijdens zo'n aanval wordt alles zwart voor zijn ogen, hij raakt bewusteloos, en als hij wakker wordt heeft hij schuim om zijn mond en heeft hij zijn plas laten lopen.
De medische dienst in Dordrecht liet hem naar het gevangenisziekenhuis in Scheveningen brengen. Het ziekenhuis heeft geen 'letsel als gevolg van mishandeling' in het medisch dossier opgenomen. Hij heeft gedurende de afgelopen twee jaar verschillende malen in Scheveningen gelegen, eenmaal zelfs zes weken, in afwachting van de neuroloog, en daarna nog eens twee weken, in afwachting van de scan die de neuroloog geadviseerd had, die uiteindelijk niet doorging omdat dat waarschijnlijk teveel geld kostte.

Hij werd uiteindelijk vrijgelaten, maar is daarna nog twee keer opgepakt, beide keren in zijn eigen huis, door de vreemdelingenpolitie (“Wij constateren dat u onrechtmatig in Nederland verblijft”).

Beide keren heeft hij een dag of vier in een politiecel doorgebracht, beide keren zijn hem daar zijn medicijnen geweigerd. Tijdens zijn tweede gevangenschap werd hij naar het uitzetcentrum in Rotterdam gebracht, maar hij bleek niet uitzetbaar, want 'not fit to fly'. Wegens epilepsie dus.

Een half jaar geleden had hij een epileptische aanval, dat was in detentiecentrum Alphen, laat in de avond. Dan is de medische dienst al naar huis, en de wachtcommandant mag de celdeur alleen openmaken na overleg met de directeur, die ook al naar huis was en lag te slapen. Er kwam geen dokter; gelukkig heeft de celgenoot van Victor hem bijgestaan.

Thuis

Hij is na zijn derde keer in vreemdelingenbewaring sinds een paar maanden weer vrij. Hij heeft nog steeds last van epilepsie, hoewel het met medicijnen meestal wel onder controle te houden is. Hoewel hij blij is dat hij weer herenigd is met zijn vrouw en kind, is zijn leven uiterst ingewikkeld en onzeker. De IND heeft zijn paspoort en rijbewijs nog steeds niet teruggegeven – die krijgt hij pas terug na de rechtszaak, die hij aan heeft gespannen vanwege de mishandeling door de politie, met hersenletsel tot gevolg. Er is hiervoor nog geen datum bekend. Intussen kan Victor dus niet werken of een uitkering aanvragen – waardoor hij schulden aan het opbouwen is.


Janneke van Beek,

6 april 2010

Vreemdelingenrecht?

vreemdelingenrechters

Wat moet iemand in Nederland doen om veroordeeld te worden tot 18 maanden celstraf? Een gewapende overval plegen, bijvoorbeeld. Of heel veel drugs verhandelen. Of…. simpelweg in vreemdelingenbewaring zitten en weigeren mee te werken aan je uitzetting.

Volgens de eind dit jaar te implementeren Europese Terugkeerrichtlijn duurt vreemdelingenbewaring niet langer dan 6 maanden, maar kan nog eens met 12 maanden worden verlengd ‘indien de uitzetting, alle redelijke inspanningen ten spijt, wellicht meer tijd zal vergen, op grond dat de vreemdeling niet meewerkt aan zijn uitzetting’.

Even voor de duidelijkheid: vreemdelingenbewaring is geen straf, maar een ‘maatregel’. Met een maatregel ben je bij justitie altijd slechter af dan met een straf. Je hebt in vreemdelingenbewaring onder meer geen recht op detentiefasering, educatie of bezoek zonder toezicht. Daartegenover staat dat je elke maand een ‘vertrekgesprek’ moet hebben met een regievoerder van de Dienst Terugkeer en Vertrek (DT&V). Tijdens dat vertrekgesprek zal de regievoerder alles uit de kast halen wat in zijn of haar vermogen ligt om je psychologisch onder druk te zetten, om je te laten bekennen waar je vandaan komt, zodat je teruggestuurd kan worden. Lukt het de regievoerder niet deze maand, dan volgende maand misschien: de regievoerder heeft ruim de tijd, en de gevangene zít al die tijd – in een detentiecentrum (ander woord voor een speciale gevangenis om illegalen in op te sluiten).


Henk Lange, regievoerder bij de DT&V


Ruben Muskiet, senior medewerker administratie bij de DT&V

Vreemdelingenbewaring valt onder bestuursrecht. Dat betekent, dat je in beroep kunt tegen de beslissing van de overheid om je in vreemdelingenbewaring te houden. Je advocaat reageert schriftelijk op de maandelijkse ‘voortgangsrapportage’ van de DT&V over jou. In die voortgangsrapportage staat welke inspanningen men verricht om je te kunnen uitzetten. Die inspanningen kunnen minimaal zijn, en zijn oncontroleerbaar. Maand na maand na maand een schriftelijk rappel bij een en dezelfde ambassade geldt als voldoende inspanning. De rechter zal niet constateren, zoals ieder normaal mens, dat de kans nul is dat een ambassade na een x-aantal maanden rappelleren je plotseling als hun onderdaan zal herkennen. De rechter neemt ook zonder meer aan dat er daadwerkelijk gerappelleerd ís – zonder enig bewijs te eisen. Want als de overheid zégt dat er gerappelleerd is, dan ís er gerappelleerd. Er is altijd zicht op uitzetting, en zo niet, dan toch.


Henk Hartog, regievoerder bij de DT&V


Iris van der Veen, regievoerder bij de DT&V

Meestal vindt er in het geheel geen zitting plaats – de rechter kijkt naar de stukken en hup, verlenging bewaring. Maar ongeveer eens per drie maanden vindt er zowaar iets plaats dat op een zitting lijkt. Om de schijn van een eerlijk proces op te houden.
Zo’n zitting is van een ander kaliber dan bij de politierechter. Aanwezigen in de rechtszaal: een vreemdelingenrechter, een griffier, een advocaat van de IND in de rol van vertegenwoordiger van de minister van justitie, jouw advocaat, en zowaar, ook jij mag komen opdraven - onder escorte van 2 of meer parketwachten.
De rechter trekt per ‘vreemdeling’ een paar minuten uit om diens verhaal aan te moeten horen. Niet dat het ooit énig gewicht in de schaal van Vrouwe Justitia heeft gelegd, voor zover ik weet. Rechters zijn immers immuun voor andermans leed, rechters kijken uitsluitend naar de wet.


verwijderbaarheidscheck DT&V

In de voortgangsrapportage wordt, naast de zogenaamde pogingen van de
DT&V om uitzetting te realiseren, tevens maandelijks gewag gemaakt van de inhoud van je vertrekgesprek met de regievoerder. Je moet voldoen aan het volgende: “Op de vreemdeling rust de rechtsplicht Nederland te verlaten. Dit betekent dat van hem kan worden verwacht dat hij actieve en volledige medewerking verleent aan het verkrijgen van concrete en verifieerbare gegevens, waaronder documenten, die nodig zijn om de beoogde uitzetting te kunnen bewerkstelligen en dat hij ook zelf de nodige controleerbare inspanningen verricht om dergelijke gegevens te verkrijgen.”
Doe je dat niet, dan is het gerechtelijk oordeel: “De vreemdeling frustreert het onderzoek naar de vaststelling van zijn identiteit en heeft de voortduring van zijn bewaring (deels) aan zichzelf te wijten”. Daar ga je dan, weer een maand de bak in. Jíj moet je medewerking verlenen én van alles aantonen - je blijft vastzitten als je dit niet doet. De DT&V daarentegen mag liegen en bedriegen dat het een lieve lust is en hoeft niets aan te tonen.



Een passend antwoord hierop is: verzet! Verzet bij arrestatie, verzet door tegenwerken van uitzetplannen, verzet bij de onverhoopte uitzetting zelf, ik ben er vóór! Hoe meer verzet, hoe liever! Mensen met papieren kunnen mensen zonder papieren helpen door solidair te zijn en controles, waarbij mensen naar hun papieren wordt gevraagd, te saboteren.

Nederland is vol - met justitiedienaren, al dan niet met het geweldsmonopolie. Wat zou het fijn zijn als die zichzelf allemaal eens verwijderden – en neem al die camera’s dan gelijk mee. Dan kunnen wij eindelijk allemaal van onze vrijheid genieten, met of zonder papieren. Eventuele problemen lossen we zelf wel op.

Strooi zandkorrels in de deportatiemachine!

Saboteer controles
zandkorrels2

Tips om uitzettingen tegen te gaan
zandkorrels1

Janneke van Beek,
7 maart 2010

Voel je veilig in Rotterdam

“Rotterdam is van ons! Al die teringbuitenlanders moeten godverdomme direct ons land worden uitgerot!”

Zo klinkt Rotterdams wolvengehuil.
De wolven in Rotterdam hebben hun schaapskleding uitgetrokken, de roedels hebben zich samengevoegd, op jacht naar prooi.

De wolven zijn van mening dat Rotterdam extreem onveilig is, wat allemaal de schuld is van ‘die tering/tyfusbuitenlanders’ - crimineel tuig dat aast op de bezittingen van hardwerkend blank Rotterdam en de eer van Rotterdamse blanke vrouwen. De wolven eisen zero tolerance, zwaardere straffen, meer bewaking op straat, discipline, orde en netheid.

De wolven worden aangevoerd door alfamannetje Marco Pastors van Leefbaar Rotterdam, maar worden ook geïnspireerd door PVV, VVD, CDA en de overige partijen, die in feite qua veiligheid allemaal hetzelfde willen. Want hoewel Geert en zijn kornuiten 'eerlijk zeggen waar het op staat', spreekt ook Hirsch Ballin* van ‘straattuig’. Balkenende ziet dat straattuig graag 'in een wasstraat knippen en scheren'. Van Haersma Buma (ook CDA) wil allochtone jongeren in speciale opvoedinstituten opsluiten waar hen in een strakke structuur zal worden bijgebracht hoe ze zich dienen te gedragen – naar het voorbeeld van ‘onze’ joods-christelijke en humanistische ‘beschaving’.

De wolven dreigen de macht in Rotterdam te grijpen: Pastors duidt Aboutaleb aan als ’eerste moslimburgemeester van Europa, die extra in de gaten gehouden moet worden als het om veiligheid gaat’. Jonge mannen die naar vrouwen fluiten of sissen moeten keihard worden aangepakt. “Sommige mensen zullen zeggen: is diefstal niet erger? Ik denk het niet”. Aldus Pastors, voor wie stelen ongetwijfeld een hoofdzonde is.


cartoon van de Leefbaar Rotterdam site

Beelden van beveiligingscamera's moeten langer worden bewaard, 800 euro boete voor wie wouten of andere overheidslakeien uitscheldt, supersnelrecht, het weren van minima in wijken met goedkope woningen - dit zijn zo maar een paar voorbeelden van de plannen van de wolven. Hun gehuil heeft er in ieder geval al toe geleid dat Rotterdam vergeven is van beroepsbewakers van een scala aan bedrijven.

Wolven controleerden stembureaus in wijken waar potentieel 'straattuig' woont en constateerden 'Afrikaanse toestanden': twee mensen in één stemhokje. “Van twee stembureaus werd het personeel afgezet en vervangen. Ze hebben de boel écht opgefokt” meldde een stembureauvoorzitter.
Stemmen kan in de toekomst alleen nog onder bewaking: Ordnung und Diziplin muss sein!

Rotterdam raakt steeds meer gekleurd in bruin en blank: nazihemden-bruin en autochtoon-blank. De toon van de wolven wordt allengs zelfverzekerder, brutaler en meedogenlozer. Vreemdelingenhaat moet vrijelijk en zonder enige gene worden gespuid. Daarmee toon je aan dat je een échte Rotterdammer bent: laat met luide stem horen hoe je ze haat: allochtonen, illegalen, verslaafden. Als je niet met de wolven meehuilt ben je verdacht, als je er tegenin gaat, zul je merken hoe onveilig Rotterdam kan zijn...



Ik liep gisteren een winkel in de wijk binnen en viel midden in wolvengehuil. Een man verklaarde op luide, agressieve toon: “Rotterdam is van ons! Al die teringbuitenlanders moeten godverdomme direct ons land worden uitgerot!” De andere mensen in de winkel vielen hem bij: “Allemaal wegwezen hier, die uitvreters. Misbruik maken van ónze voorzieningen, van óns belastinggeld”. Hierdoor gesterkt gaf de man een treurige imitatie weg van een moslima door wijdbeens door de winkel te waggelen. Rotterdamse humor.

Ik kon het niet langer aanzien. “Jullie hebben het wel over ménsen! Jullie zijn een stelletje egoïsten!” ging ik op de humanistische toer.
Waarop de man dreigend op me afkwam en me de winkel uitzette.

Dat belooft wat! Ik was nog heel gematigd in mijn woorden - ik kan het ook anders. Ik ZAL het ook anders moeten doen, want als niemand zijn mond meer durft open te doen, wordt Rotterdam een plek waar vuilbekkende bruinblanke hufters de dienst uitmaken en andersdenkenden de keuze hebben tussen meehuilen met de wolven in het bos, en angstig zwijgen. Of ertegenin gaan, met alle agressie die daarop volgen zal, want voor wie tegenspreekt houdt veiligheid op.

Maar desondanks - wie doet er met me mee?

Janneke van Beek
6 maart 2010


* De macht van Hirsch Ballin is onlangs uitgebreid: hij is nu, naast minister van justitie, ook minister van Binnenlandse Zaken en verantwoordelijk voor het beleidsterrein veiligheid, de AIVD, de vernieuwing van de rijksdienst, constitutionele zaken en de Hoge Colleges van Staat. Wauw!

Schipholbrandoverlevende gedeporteerd - deel 1

Ricky, illegaal en ongewenst in Nederland, opgepakt omdat hij niet genoeg saldo had op zijn ov-chipkaart.

Post Traumatisch Stress Syndroom

Hij is zwaar getraumatiseerd door de Schipholbrand, waardoor hij leidt aan een Post Traumatisch Stress Syndroom (PTSS). De Nederlandse staat was van de PTSS overtuigd: Ricky heeft het volledige schadevergoedingsbedrag uitgekeerd gekregen wegens PTSS, veroorzaakt door de Schipholbrand en de ‘behandeling’ daarna door marechaussee en justitiepersoneel. Dit vormde echter geen belemmering voor de staat om in 2007 een poging te doen Ricky uit te zetten naar Nigeria. Hij zat toen in uitzetcentrum Zestienhoven. Destijds is het niet gelukt.

In 2010 probeerde de staat het opnieuw – en ditmaal met succes.

Detentiecentrum Alphen aan den Rijn

Ricky belandde in detentiecentrum Alphen aan den Rijn. In Alphen is er één keer per dag één uur luchten. De celdeuren gaan dicht om 16.40 u, open om 8.00 u, tussen de middag dicht van 11.30 u tot 12.40 u. Dat humane regime van 'de hele dag de deuren open', betekent dus in de praktijk: 7 ½ uur 'recreatie' per dag. Dan zit je toch nog dus 16 ½ uur 'achter de deur'!

Het opgesloten zijn verergerde zijn trauma: hij ging slecht slapen, kreeg angstaanvallen en was voortdurend bang dat er brand uit zou breken. De psycholoog in het detentiecentrum schreef zijn klachten toe aan stress door opsluiting en raadde hem aan tv te kijken. Voor het trauma, opgelopen door de Schipholbrand, was geen aandacht, noch werd er enig begrip voor opgebracht…..

Isolatiecel

  ….want Ricky belandde zelfs in de isolatiecel (= kale cel, geen radio/tv, zitelement voor overdag, 's nachts een matras, speciale kleding). Toen hij stond te telefoneren, ging er een alarm af en werden alle gevangenen gesommeerd terug te gaan naar hun cel. Met de Schipholbrand in zijn achterhoofd sloeg de paniek bij Ricky toe, toen een bewaker zei dat het wel eens een brandalarm kon zijn. Hij kreeg toestemming zijn telefoongesprek af te maken, maar werd daarna toegesnauwd door een andere bewaker en vervolgens door een groep bewakers hardhandig tegen de grond gewerkt, geboeid en voor vijf dagen in de isolatiecel geplaatst. Een klacht werd zowel door de directeur als de Commissie van Toezicht, zonder Ricky te spreken, afgewezen.
De Commissie van Toezicht in detentie- en uitzetcentra is sowieso een lachertje. Slechts 2% van alle ingediende klachten in die sector wordt 'gegrond' verklaard.

Kamp Zeist

Enige tijd later werd Ricky overgeplaatst naar Kamp Zeist – hij kwam terecht op een speciale afdeling, gebouw 52, voor mensen die 'extra zorg behoeven'. Als reden voor overplaatsing werd gegeven dat men in Kamp Zeist gespecialiseerd zou zijn in het detineren en behandelen van mensen met PTSS – in een bosrijke omgeving.
Ricky vertelde ons echter dat het dagprogramma in gebouw 52 zeer sober is: men mag slechts 2 x 1.45 minuten per dag de cel uit (luchten in de bosrijke omgeving incluis) - dat betekent dus 20 ½ uur per dag in eenzame opsluiting, want in gebouw 52 wordt geen cel gedeeld. Dit is de manier waarop de staat PTSS patiënten zonder papieren behandelt!

Ricky’s psycholoog in Kamp Zeist bleek bovendien dezelfde als die hij had in Alphen - degene die zijn trauma toeschreef aan stress door opsluiting en hem aanraadde tv te kijken.

Opnieuw isolatiecel

Ook in Kamp Zeist belandde Ricky in de isolatiecel: met veel geweld werd hij geboeid en mishandeld en in de isolatiecel gegooid. Nog geboeid werden hem de kleren van het lijf gerukt. Een maatregel voor zijn eigen veiligheid heet dat dan. Als reden voor deze 'maatregel' werd opgegeven dat hij over de telefoon tegen iemand zou hebben gezegd dat hij zichzelf wat zou aandoen. Of dit klopte werd hem pas na een paar dagen in de isolatiecel gevraagd.

Ricky's geestelijke stabiliteit ging door deze behandeling hard achteruit. Hij sliep vrijwel niet meer, ontwikkelde allerlei lichamelijke stressklachten en had doorlopend tranende ogen als gevolg van een chronische oogontsteking die niet behandeld werd.
Het is meer dan schandalig hoe Justitie met deze man om is gegaan: aan de ene kant erkenden ze dat hij zorg nodig had, aan de andere kant gooiden we hem wel in isolatiecellen.

Deportatie

De overheid kreeg uiteindelijk haar zin: Ricky kon worden uitgezet. Geen verblijfsvergunning, geen medische behandeling – zelfs geen oprotpremie. Integendeel: er werd gekozen voor de goedkoopste en meest vernederende manier van uitzetten: niet per lijnvlucht, maar per charter, die diverse Europese luchthavens afgaat om 'deportees' op te halen en die als menselijk vee terug te vliegen naar hun land van herkomst.

lees ook deel II

Janneke van Beek,

27 februari 2010

Gemeente Haarlemmermeer ‘onmenselijk’

Gisteren, 4 februari 2010, stemde de gemeenteraad van Haarlemmermeer vrijwel unaniem in met een wijziging van het bestemmingsplan, waardoor de nieuwbouw voor het nieuwe Justitieel Complex op Schiphol groen licht heeft gekregen.
De vergadering was geheim, we zullen nooit te weten komen wie daarin wat heeft gezegd – en met welke argumentatie.

Na afloop gaven enkele partijen toelichting op hun beslissing. Daar kwam aan het licht dat de gemeenteraadsleden (deels?) van mening zijn dat de situatie in het huidige complex 'onmenselijk' is. Daarom, zo vindt men, zal het een hele verbetering zijn dat er een nieuw complex komt, want daar zal het goed geregeld zijn met de veiligheid.

Dat roept bij mij een aantal vragen op.

Op grond waarvan vinden de gemeenteraadsleden het huidige complex 'onmenselijk'? Is dat, omdat er een aantal jaren een brand heeft gewoed waardoor 11 mensen omkwamen en velen een trauma opliepen? Inmiddels is er aan de brandveiligheid van het cellencomplex het een en ander gesleuteld; in theorie zou een brand met een dergelijke fatale afloop niet meer kunnen voorkomen. Dus dat argument gaat niet op.

Is het, omdat de gemeente de opsluitomstandigheden in dít specifieke complex 'onmenselijk' vindt? Zo ja, dan is het schandalig dat de gemeenteraad niet veel eerder alles op alles heeft gezet om dit complex te sluiten – zij zijn daarmee medeverantwoordelijk voor alle jaren die gevangenen in cellencomplex Schiphol Oost onder 'onmenselijke' omstandigheden hebben doorgebracht.

En waarom zouden die omstandigheden in dit complex eigenlijk meer 'onmenselijk' zijn dan de omstandigheden in andere detentiecentra? Waar baseren de gemeenteraadsleden zich dan op? Zijn ze wel eens op bezoek geweest in detentiecentra? En zo ja, hebben ze dan met (niet door de directie voorgeselecteerde) gevangenen gepraat? Als ze dat zouden hebben gedaan, zouden ze er achter zijn gekomen dat de omstandigheden in álle centra 'onmenselijk' zijn, omdat vreemdelingenbewaring op zichzelf 'onmenselijk' is. Dat zal niet veranderen door de komst van een nieuw complex, hoe 'veilig' ook.


cellengang op schiphol


Veilig trouwens voor wie? Voor de bedrijven in de buurt, die in hun zienswijze de angst uitspraken dat er mogelijk vrijgelaten of ontsnapte illegalen op hun terrein zouden komen rondspoken? Voor de gevangenen zelf, zodat ze niet meer de kans lopen levend te worden verbrand? Dat laatste is overigens nog maar de vraag, want in de afgelopen negen dagen hebben twee gevangenen in detentiecentra, één in kamp Zeist en één op de bajesboot in Zaandam, hun cel in brand gestoken. De brandweer schijnt er nog een hele kluif aan gehad te hebben – logisch, want Kamp Zeist bestaat deels uit wrakkige houten barakken, en op de boten in Zaandam heeft architect Erik Fokkema van EGM Architecten een dusdanige hoeveelheid hout laten verwerken, dat gevangenen vanwege brandonveiligheid geen magnetron op hun cel mogen hebben....


brand in kamp zeist


De aanstichters van die branden zullen vervolgd worden en lopen het risico op een flinke gevangenisstraf. Iemand die brand stichtte in zijn cel op de bajesboot in Dordrecht werd veroordeeld tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van 12 maanden. Waaróm gingen die mensen over tot een dergelijke drastische actie? Die levert immers gevaar voor eigen leven op en voor dat van anderen? Antwoord: uit pure wanhoop, veroorzaakt door de ‘onmenselijkheid’ die inherent is aan het vreemdelingenbeleid. Ga maar na: mensen opsluiten die niets gedaan hebben, voor maanden en maanden en maanden, ze chanteren met langer vastzitten als ze niet meewerken aan hun terugkeer. Terugkeer naar een land dat ze nu juist ontvlucht zijn in de hoop op een beter, ‘menselijker’ leven, hier in het rijke westen.

Deportatie is vrijheid, Orwell zou het bedacht kunnen hebben. Meewerken betekent weliswaar mogelijk (maar lang niet altijd) vrijheid, maar vooral angst voor de toekomst. NIET meewerken levert langere gevangenschap op, oftewel, zoals rechters zeggen: “Door het niet verlenen van medewerking ten behoeve van het vaststellen van zijn identiteit en nationaliteit frustreert eiser het onderzoek en heeft hij de duur van de inbewaringstelling – mede – aan zichzelf te wijten”.

Daar zit je dan dus, in zo'n detentiecentrum. Om wanhopig van te worden, hetgeen dan ook vaak gebeurt. Depressie en agressie heersen alom. Bewakers, slechts aangesteld om de orde en rust te handhaven, delen meedogenloos straffen uit, als agressie weer eens toeslaat – of als iemand zich niet aan wat voor regel dan ook houdt. Agressie van bewakers wordt nooit bestraft, en bij klachten trekt de gevangene in 97% van alle gevallen aan het kortste eind.


straf


Uit angst voor represailles zakken de meeste gevangenen weg in apathie en brengen hun dagen door in ledigheid, liggen op hun bed televisie te kijken of spelen eindeloze potjes domino in de recreatiekamer. Wat een vreselijk leven! Onmenselijk? Jazeker. De overheid breekt menselijke geesten, is het niet bij deze keer vreemdelingenbewaring, dan wel bij de volgende keer. Onmenselijk beleid? Jazeker.

Door in te stemmen met het nieuwe complex en door zich niet uit te spreken tegen het concept 'vreemdelingenbeleid' op zichzelf, verklaar ik de gemeenteraad Haarlemmermeer medeverantwoordelijk, oftewel medeschuldig, aan ‘onmenselijkheid’.

Mijn uitspraak luidt aldus: “Door het niet verlenen van medewerking ten behoeve van sluiting van cellencomplex Schiphol Oost en het wel verlenen van medewerking ten behoeve van het nieuw te bouwen Justitieel Complex Schiphol frustreert de gemeente Haarlemmermeer verbetering van het onmenselijke vreemdelingenbeleid en heeft hij de in de cellencomplexen heersende ‘onmenselijkheid’ – mede – aan zichzelf te wijten”.

Waarvan akte.

Janneke van Beek, 5 februari 2010

"De knop moet om”, chantage door de Dienst Terugkeer en Vertrek

bezoekzaal bajesboot

Op 2 januari 2010 publiceerde Trouw een artikel, waarin de lezer een kritiekloos kijkje achter de schermen wordt geboden bij de Dienst Terugkeer en Vertrek (DT&V). “Wij werken op humane en professionele wijze aan terugkeer – zorgvuldig en waardig”: DT&V's reclameboodschap aan de buitenwereld.

Ik bezoek al jarenlang mensen in vreemdelingenbewaring en hoor hele andere verhalen. Tijd om iets van de 'newspeak' van de DT&V door te prikken!

Volgens de website van de DT&V is de dienst 'verantwoordelijk voor het voorbereiden, bevorderen en organiseren' van het uitzetten van illegalen uit Nederland. Alle terugkeertaken van de IND en de vreemdelingenpolitie zijn erin ondergebracht. Dit geldt ook voor bijna alle terugkeertaken van de marechaussee.

Wat betekent dat in de praktijk?

Als je bij een of andere flutcontrole geen geldige papieren kunt laten zien, zit je binnen een paar dagen in een illegalengevangenis. Detentie is een doel op zichzelf, een pressiemiddel, want als je niet 'vrijwillig' meewerkt aan je uitzetting, werk je onvrijwillig maar tegelijk automatisch mee aan het voortduren van je detentieperiode – zo redeneren vreemdelingenrechters. De illegaal als Untermensch: voor jou geen 'nemo tenetur', het recht van een verdachte om te zwijgen. Dat recht behoort tot de elementaire kenmerken van een eerlijke procedure, zoals bedoeld in artikel 6 van het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens. Illegaal verblijf is geen misdrijf, een illegaal is daarom geen 'verdachte', dus als je zwijgt tegenover de vreemdelingenpolitie en/of de IND is dat weliswaar niet strafbaar, maar levert paradoxaal tóch gevangenisstraf op: mensen die 'hun uitzetting frustreren' zitten al gauw een jaar vast, of langer!

Jij, de gevangen ‘vreemdeling’, weet dat, de DT&V weet dat. Die gebruikt het pressiemiddel 'detentie voor onbepaalde duur' dan ook om mensen te bewegen tot zogenaamd 'vrijwillig vertrek'. Psychische marteling, zo gaat dat in een ‘fatsoenlijk’ land. ‘De knop moet om’ is dus in feite niets meer of minder dan chantage.


DT&V komt op bezoek

Minimaal elke maand vindt er een 'vertrekgesprek' plaats.
De spijkerharde ambtenaren van de DT&V zijn niet gevoelig voor persoonlijke omstandigheden: partner in Nederland, kinderen, werk…. “Je hebt de plicht dit land te verlaten”. Smeekbeden, huilpartijen, woedeaanvallen; alles stuit op een stoïcijns: ''Je hebt de plicht dit land te verlaten”. Is het niet 'vrijwillig', dan onder dwang, begeleid door de gewelddadige escortservice van de Kmar.

Bij geen succes trekt de DT&V de psychologische trukendoos open: eerst vriendelijk doen en zeggen: “Je bent zo weer vrij”, daarna hard en arrogant je onder druk zetten met opmerkingen als: “Ik zal er voor zorgen dat je weer wordt opgepakt als je nu wordt vrijgelaten”.

Liegen en bedriegen is ook een veelgebruikt middel. Mensen mededelen dat er al een laissez-passer klaar ligt voor een land waar ze niet vandaan komen, bijvoorbeeld.

Als onderdeel van de DT&V kan de vreemdelingenpolitie er ook wat van: regelmatig worden bezoekers van mensen in vreemdelingenbewaring benaderd (nadat het detentiecentrum hun naam en telefoonnummer aan de vreemdelingenpolitie heeft doorgebrieft). Partners en vrienden worden dan met slinkse verhoormethoden onder druk gezet om informatie te geven over 'de vreemdeling'.

De ambtenaren van de DT&V maken gebruik van protocollen, waarin elke door hen te nemen stap minutieus beschreven staat. De administratie op orde, daar is Nederland goed in. Was het niet dankzij 'onze' geweldige administratie dat Nederland in de Tweede Wereldoorlog procentsgewijs de meeste Joden van heel Europa wist te deporteren? Kennelijk moeten ‘we’ kampioen blijven in deporteren..... nu zijn de illegalen aan de beurt.

In het artikel uit Trouw zegt Rhodia Maas, directeur van de DT&V: “Je denkt allemaal wel eens: dit is sneu wat hier gebeurt”.
Dat zou kunnen, maar als de DT&V-ambtenaren op het werk komen, gaat bij hen óók ‘de knop om’. Door gebruik te maken van bovengenoemde protocollen transformeren zij zich door een druk op hun knop vrijwillig tot voorgeprogrammeerde robots, die ‘gewoon hun werk doen’. Werk waardoor ze verantwoordelijk zijn voor onder meer traumatiserende detentieomstandigheden en het uit elkaar trekken van families en vrienden, terwijl ze tegelijkertijd meewerken aan de uitbreiding van het neoliberale westerse kapitalisme, dat parasiteert op de landen waarnaar de illegalen moeten terugkeren – met niets.

Stop de controles, vrijheid van beweging voor iedereen!

Janneke van Beek
3 januari 2010