Ook dokters zijn gevangenbewakers

Dokters, met enkele zeldzame uitzonderingen, functioneren ook als raderen in de machine, als medeplichtigen. Dokters behoren tot het korps van de bewakers, het zijn bewakers die alleen als dokters fungeren maar die dezelfde antipathie hebben tegenover gevangenen. Tijdens hongerstakingen, tijdens dorststakingen, na de vechtpartijen was er altijd, uiterst zeldzame uitzonderingen daargelaten, een verslag ten gunste van de instelling.

Als je een schets moest maken van een gevangenis, voer er 2 bewakers in op die je in elkaar slaan met knuppels en een dokter die achter hen wacht tot ze klaar zijn, zodat hij/zij je kan vertellen dat er niets met je aan de hand is.

Patxi Zamoro Duran, op 43-jarige leeftijd overleden tengevolge van een slepende ziekte, opgedaan gevangenissen, voor een groot deel van het F.I.E.S.-regime in Spanje

"Wij zorgen heel goed voor onze gevangenen"

Met deze schandalige, hypocriete bewering wordt keer op keer de burger belogen door de overheid en de medische dienst in gevangenissen en detentiecentra.

Ik bezoek veel mensen in gevangenschap. Ik weet beter. Ik weet dat er absoluut NIET GOED voor "onze" gevangenen wordt gezorgd. Dat er sprake is van nonchalance, onverschilligheid en minachting voor degenen die aan de "zorg" van de medische dienst zijn toevertrouwd. Dat het inderdaad zo is, als in bovenstaand citaat, dat doktoren als raderen in de machine, als medeplichtigen (van het repressieve gevangenissysteem) functioneren.

Ik heb voorbeelden te over.

Ik kreeg toevallig vandaag twee telefoontjes vanuit twee gevangenissen.
Mohamed, een periode in hongerstaking geweest, zei:
"Toen ik in hongerstaking was heeft niemand iets voor me gedaan, niemand heeft voor me gezorgd".
Eduardo, een voormalig kindsoldaat, kan al twee jaar nauwelijks slapen door zijn traumatische verleden - hij krijgt nog geen paracetamól van de medische dienst.

De Koerdische hongerstaker Mehmet: veronachtzaamd gedurende zijn hongerstaking op de bajesboot in Dordrecht. Hij werd niet eens (verplicht?) opgenomen in een observatiecel. Pas nadat hij, na ruim een maand niets te hebben gegeten, bewusteloos op de grond werd aangetroffen, werd hij naar het gevangenisziekenhuis in Scheveningen gebracht.

Ali zag ik afgelopen dinsdag op de bajesboten in Zaandam. Hij liep behoorlijk mank - ongelukje tijdens het voetballen. Hij vroeg om een dokter: "Nee", was het antwoord, vul eerst maar een briefje in, dan komt de dokter overmorgen wel kijken?.
Ali had ik een maand geleden bezocht op de bajesboot in Rotterdam: toen vertelde hij al dat hij ernstige last had van zijn maag, en doorlopend diarree. De dokter deed er niets aan.
Dinsdag zag ik hem weer. Ik schrok toen ik hem zag: hij was enorm afgevallen. "Acht kilo", meldde hij desgevraagd. Die ochtend hadden ze hem eindelijk naar het ziekenhuis gebracht, voor onderzoek. Hij vertelde dat ze hem geboeid hadden, en aan zijn boeien opgetild. Zó door het ziekenhuis gedragen, hij kon niet eens met zijn benen bij de grond. Wat een schofterige behandeling!

Ahmed zit ook in vreemdelingenbewaring, echter niet in een vluchtelingenbajes, maar omdat hij gevochten heeft met een paar bewakers is hij onder een streng regime geplaatst.
Hij ging in hongerstaking in Vught uit protest tegen het individuele regime daar. Vervolgens werd hij overgebracht naar Scheveningen, waar ze hem een maand lang zonder televisie en zonder contact met andere zieke gevangenen "observeerden". Hij is weer gaan eten, werd via Vught naar Kamp Zeist gebracht en binnen een week opnieuw overgeplaatst, ditmaal naar de Bijlmerbajes, afdeling LABG. Daar werd hij drie weken lang onderworpen aan een individueel regime, waarna hij hem werd toegestaan te "recreëren" met 1 andere man. Één uur per dag - de overige 23 uur per dag moest hij in z?n eentje doorbrengen.
Ik heb hem daar twee keer opgezocht, het regime schreef voor dat we in een apart kamertje moesten zitten met twee bodybuiler-bewakers op ons lip. Alles wat Ahmed zei en deed werd "geobserveerd" - niet alleen tijdens het bezoek, maar continu.

Ahmed wilde me niet meer zien onder deze omstandigheden en waagde een uitbraakpoging, waarbij hij zijn bed en het raam vernielde. Na ontdekking werd hij voor straf twee weken in de iso opgesloten.
Nu is hij terug in Vught, waar hij min of meer direct wederom in de iso belandde. Hij besloot opnieuw in hongerstaking te gaan.
Hij belde me gisteren en vertelde dat de medische dienst hem onderzocht heeft, waarbij geconstateerd werd dat hij een veel te lage bloeddruk heeft en dat er iets niet goed is in zijn bloed. Het gevolg is, dat hij nu wéér in de iso zit. Daar wordt hij permanen door camera's gadegeslagen. De cel in de isolatieafdeling is extreem koud.
De medische dienst doet niets aan deze situatie. Het wordt dus getolereerd dat een zieke man, die bijna doorlopend geïsoleerd is geweest, in een koude cel wordt opgesloten.

Zowel verpleegkundigen als dokters als psychologen/psychiaters in p.i.'s maken zich medeschuldig aan het letterlijk ziekmakende gevangenisregime. Ze weten beroepsmatig dat gevangenen ziek worden van het intimiderende, verstikkende en persoonlijkheidsafbrekende gevangenisregime. Hun antwoord daarop is "paracetamol", dan een lange tijd niets, en uiteindelijk het voorschrijven van veelal niet-werkende medicijnen.
Psychologen/psychiaters weten donders goed dat mensen zwaar beschadigd kunnen worden door isolatiepraktijken, maar ze doen er niets aan om dat te voorkomen. Er is ook geen sprake van "nazorg" of zo je wilt "opvang" voor gevangenen die psychisch in de war zijn geraakt door isolatie.
In het geval van Ahmed grijpen ze zelfs niet in terwijl ze wéten dat hij er zieker op wordt.

Wat zijn dat voor mensen, die de medische dienst bevolken? Dat zijn mensen (mogelijke uitzonderingen daargelaten) van het soort dat geen moeite heeft met werken voor een baas die neerkijkt op zijn gedetineerden, getuige zijn vacature-eis: "kunnen omgaan met dwingend gedrag van patiënt". Dat zijn mensen die minachtend over gevangenen denken.

Ik heb ze gezien, toen ik in Zestienhoven in de bezoekgroep zat. Verpleegkundigen die gierend van de lol door het centrum liepen. Verpleegkundigen die een vrouw, die naar de gang was gegaan omdat ze niet meer kon ophouden met huilen, diagnosticeerden als: "bevangen door de warmte".
Geen merkbaar inlevingsvermogen was te constateren - ik hoorde dan ook alleen maar klachten van gevangenen over de medische dienst.

Bovengenoemde gevangenen zijn mensen die ik een beetje probeer te volgen. Ik ken er nog meer, waar ik nu niet over geschreven heb, en ik ken ook wat mensen die inmiddels op vrije voeten zijn. Een minieme groep mensen dus, maar ik weet dat ze allemaal medische problemen hebben of hebben gehad. Ook de mensen die vrij zijn, kampen met lichamelijke of psychische problemen - overgehouden aan hun gevangenisperiode.

Ik heb niet willen schrijven over de talloze doden die gevallen zijn door falende medische diensten in gevangenissen, detentiecentra en politiebureau's. Mensen die tot zelfmoord werden gedreven door de omstandigheden binnen in onze staatshotels.
Ik heb geschreven over de mensen die nog leven, en die aan de goden van de medische dienst zijn overgeleverd. Mensen die ik ken, en die me aan het hart gaan. Mensen waar ik me zorgen over maak.

Binnenkort komt er een rapport uit over de medische dienst in gevangenissen en detentiecentra. Wat zou er uit komen?
"Er wordt heel goed voor de mensen gezorgd"?
We zullen het zien.

Janneke van Beek,
20 juli 2008

De legale terreur van het IBT

Zondag 15 juni hielden activisten een onaangekondigde burgerinspectie in Kamp Zeist. Ze drongen door tot op het dak van het detentiecentrum.


confrontatie met het IBT

Janneke was erbij en maakte kennis met de praktijken van het Interne Bijstands Team.
Een verslag.

De letters IBT staan voor Interne Bijstands Team, oftewel: de bajesknokploeg. Die zorgt ervoor dat mensen in isolatiecellen gegooid worden, ze ‘begeleiden’ soms gevangenen naar het ziekenhuis, ze maken korte metten met gevangenisoproer. Ze worden alom gevreesd en gehaat door gevangenen vanwege hun meedogenloze optreden en hun scala aan toegestane mogelijkheden zoals mensen lens slaan, vastbinden op een bed, of boeien aan handen en voeten.

Ze beschouwen zichzelf als elitecorps. Pas na een strenge selectie kan iemand worden toegelaten tot een keiharde opleiding. Na het behalen van het ‘IBT-diploma’ wordt elke maand een dag getraind om in conditie te blijven. Ze zien zichzelf als een hecht ‘team’.

Het is een veelzeggend detail dat elk IBT is samengesteld uit bewakers die in de gevangenis zelf werken. Als IBT-er zijn ze geanonimiseerd door het gebruik van bivakmutsen en maskers. Afgezien van het afschrikwekkend effect van dergelijke gezichtsbedekking, maakt het ook dat mensen in de gevangenis hen niet herkennen als IBT-er, zodat hij of zij later weer de aardige bewaker kan uithangen, en de gevangenen de bewaker in kwestie niet herkennen als degene die hem/haar destijds de iso ingeslagen had.

Voor meer info: http://www.arrestatieteam.nl/eenhedenbinnenland/ibtjustitie.php

Niet alleen gevangenen in P.I’s, ook mensen zonder papieren in detentiecentra krijgen veelvuldig met dit ‘elitecorps’ te maken.

Tijdens de burgerinspectie van Kamp Zeist, afgelopen zondag 15 juni 2008 maakte ook ík kennis met het IBT.
Ik had al veel kwalijks over hun praktijken gehoord, en nu begrijp ik nog beter dan voorheen welk een terreurdreiging van hen uitgaat.

Hieronder mijn verslag.

We stonden daar op het dak van gebouw 50 in Kamp Zeist en vroegen ons af hoe we weer naar beneden zouden komen.

Op die vraag kwam al vrij snel het antwoord: het IBT rukte in groten getale uit. Eerst liepen ze beneden rond, de dappere mannen en een enkele vrouw, uitgedost met bivakmutsen, schilden en lange latten. Ze leken zo weggelopen uit een gewelddadig computerspelletje.

Na wat intimiderend geparadeer vonden ze een ladder en kwamen naar boven, opgesteld in ‘enkele linie’, zoals dat in IBT-termen heet.

Schild en wapenstok in de aanslag, aangestuurd door de IBT commandant. Menselijke vechtmachines. Wat een machtsvertoon! Ik zag ze aankomen en vroeg me af wat ze met ons zouden gaan doen. In elkaar slaan?

De commandant gaf het bevel: ‘Linie halt’.
Hij vroeg ons afgemeten: ‘Gaan jullie meewerken?’
‘Ja’, zeiden we.
Wat konden we anders? We waren maar met ons vieren, wíj hadden geen schild en knuppel en we stonden dicht bij de rand van het dak…….

Daar vervolgde de commandant zijn (ongetwijfeld) standaardprotocol: ‘Omdraaien!’.
We draaiden ons met onze rug naar hen toe, en kwamen aldus met ons gezicht richting de gevangenen. Die bonkten nog harder dan daarvoor op de ramen. Sommige staken hun middelvinger naar het IBT op, ik hoorde er een paar: ‘Motherfuckers!’ roepen. Daar was ik het geheel mee eens.

‘Ga op je knieën zitten!’
‘Handen op je hoofd!’.
Alsof we een stel zware criminelen waren…
Handboeien werden omgedaan.
‘Zitten blijven’.
‘Niet om je heen kijken!’


aanhouding IBT-style

Een van hen drukte me bij mijn schouder met mijn knieën diep in het grint. Hij bleef me vastdrukken, ondanks het feit dat ik geboeid op mijn knieën zit, dus onmogelijk snel weg zou kunnen rennen. Waar naartoe overigens? Van het dak af springen? In de handen van nog meer IBT-tuig lopen?

Na wat interne commando’s werd ik door twee IBT-ers naar de rand van het dak gevoerd. Daar moesten we halt houden.
‘Jullie kunnen op twee manieren van het dak. Of jullie werken mee, dan doen we de handboeien los. Anders halen wij jullie geboeid van het dak. Kies maar!’

Aan elk van ons werd achtereenvolgens gevraagd: ‘Werk je mee?’.
Na ons ‘ja-woord’ volgde dan het bevel: ‘Buig je voorover’.
Dan pas werden de boeien afgedaan.

Ik ging de ladder af. Beneden aangekomen was het onmiddellijk: ‘Tegen de muur staan met je armen wijd!’.
Helaas, de IBT-er die als taak had mijn boeien weer om te doen had een probleempje, want ik had één onderarm met een stukje tapijt omwikkeld. Hij haalde dat eraf en vroeg onderwijl:
‘Waar was je bang voor, voor de honden?’
‘Nee’, antwoordde ik, ‘voor jullie’.
‘Voor ons hoef je niet bang te zijn’, zei hij.
Nee hoor….

Twee IBT-ers ‘begeleidden’ me vervolgens ruw door gebouw 50 heen naar de begane grond. Ik ondervond dat het IBT vindt dat iemand niet rechtdoor door een deur mag, alleen zijdelings.

Eenmaal buiten bleken er twee DJI-busjes klaar te staan. Ik werd in een compartimentje van één ervan geduwd en zo weer verenigd met een paar van mijn mede-activisten. Buiten wemelde het van IBT-ers met bivakmutsen op.


geweldsmonopolist met bivakmuts

Na zo’n half uur bivak-kijken werden we een voor een uit het busje getrokken. Twee IBT-ers hielden me stevig vast en trokken me naar een kamertje in gebouw 50. Daar waren veel ‘mensen’ aanwezig: IBT, politie, bewakers en figuren in burger. De IBT drukte me, nog steeds met mijn handen op mijn rug geboeid, tegen een muur:
‘Dáár staan!’
Een zo’n klootzak bleef, opdat ik niet zou ontvluchten, op mijn voet staan.

Ik kreeg een bordje met een nummer om mijn hals gehangen, en werd alzo op de polaroid gezet. De hele operatie verliep zwijgend. Een bijzonder onvriendelijke jonge vrouw fouilleerde me.

Vervolgens werd ik weer teruggeëscorteerd, het busje in. Nog wat tijd verliep, waarin ik ruimschoots de gelegenheid kreeg om te moeten aanzien hoe mijn mede-activisten, als waren ze gevaarlijke terroristen, werden af- en aangevoerd.

Uiteindelijk was iedereen klaar. Onder begeleiding van een motoragent voor en een motoragent achter werden we in de twee DJI-busjes in volle vaart en met loeiende sirene naar het cellencomplex in Houten gebracht. Er werd zo wild gereden, dat ‘ons’ busje in de parkeergarage van het cellencomplex een lekke band bleek te hebben.

Een flink ontvangstcomité wachtte ons daar op. Smeris in uniform en in burger stond paraat, en het IBT was ook voor een deel meegekomen.

De eerste van ons, een vrouw, werd door de nog immer gebivakte IBT-ers uit het busje gehaald en bij een muur gezet: ‘Drie stappen naar voren, drie terug, voorover buigen’. Nadat ze dit gedaan had vond het IBT de situatie veilig genoeg om haar van haar handboeien te ontdoen. Hierna maakte een man aanstalten om haar te fouilleren. Dat pikte ze natuurlijk niet, dus na wat geworstel werd ze het politiebureau ingeduwd, alwaar een vrouw haar fouilleerde.

Het IBT bleef bij ons tot aflevering in een wachtcel. Pas daar waren we eindelijk van ze verlost.

Een van de agenten in Houten meldde me overigens dat het IBT, voor zover zij konden zien, correct gedrag had vertoond.
Het is maar wat je correct noemt.

Ik vermoed dat het IBT zich tijdens onze burgerinspectie erg heeft ingehouden. Wij waren slechts actievoerende Nederlanders, geen rechtenloze gevangenen (al dan niet zonder papieren). Bovendien werd door sympathiserende demonstranten buiten en de in ruime mate aanwezige pers meegekeken naar hun ‘optreden’.

Het IBT is echter tot veel in staat.

Zelfs op het moment dat ze je volledig uitgeschakeld hebben, blijven ze intimideren. Ze beschouwen iedereen als eenzelfde gevaarlijk individu.
Waarschijnlijk valt wat ze met ons deden onder de noemer ‘goedschiks’. ‘Kwaadschiks’ kan natuurlijk ook - daar zijn genoeg verhalen over bekend.
Bovendien kan het voor hen vrijwel zonder gevolgen, dus risicoloos, gebeuren: iedereen wordt, voordat het IBT verschijnt, in de cel opgesloten. Tijdens de actie van het IBT is er zelfs geen ander personeelslid in de buurt. Getuigen zijn er dus niet.

Met het IBT en zijn gelegaliseerd geweld achter de hand, is het uiterst simpel de orde in bajessen te handhaven. De meeste gevangenen zijn bang voor hen. Toch zijn er gelukkig ook gevangenen, die ondanks de IBT-terreurdreiging in hun protesten blijven volharden. Laten we die mensen vooral steunen waar we maar kunnen!


Lees ook Joke Kaviaars ervaringen met het IBT in:
"SPUUG ZAT!".


Een veelzeggend voorbeeld ter illustratie:

EEN FRAGMENT UIT DE NOVA-UITZENDING VAN 27 MEI 2008

NOVA: Incidenten van niks die uitmonden in geweld en opsluiting in de isoleer. Het is precies wat Jeanmarie overkwam. Bijvoorbeeld tijdens een van de dagelijkse uurtjes buitenlucht, vorig jaar mei, terwijl er een steunbetuiging van demonstranten buiten het hek gaande was, op de plek waar de doden van de Schipholbrand iedere maand herdacht worden. Voor de gedetineerden juist een uitzonderlijk vreedzaam moment.

JEANMARIE: Heel even vergaten we dat we in detentie zaten.
NOVA: Jullie voelden je weer mens.
JEANMARIE: Ja, dit waren onze vrienden. Maar het probleem was dat we elkaar niet de hand konden schudden, want er stonden niet één, maar twee grote hekken tussen. In een mum van tijd kwamen er veel bewakers aan.

NOVA: De mannen werden door de bewakers naar binnen gestuurd. Maar ze weigerden omdat het uurtje buitenlucht nog lang niet om was. Toen ze uiteindelijk toch weer in hun cellen zaten, kwam hen dat op een represaille te staan.
JEANMARIE: Ze namen ons apart mee. Ik hoorde een vreselijk geschreeuw in het
detentiecentrum van de mensen die aangepakt werden, als criminelen behandeld: handboeien om, niet wetend waar ze heen gingen. We hoorden hen schreeuwen: Vermoord me niet. Ik wil hier weg.

BEWAKER: Dan wordt er het IBT-team gebeld, dat is het Intern Bijstands Team, die met wapenstokken en helmen en sl??? aan komen stormen om deze gedetineerde uit zijn cel te halen en vervolgens met veel geweld de handboeien om te doen ...
NOVA: Geweld?
BEWAKER: Nou ja, er wordt geslagen, geschopt, als men dat nodig vindt. En natuurlijk allemaal onder het mom dat het nodig is.
JEANMARIE: Een serieuze militaire operatie, zo zie ik het. Want je zag de gezichten van die mensen niet, alleen hun schilden. En wapenstokken, waarmee je gemakkelijk iemand z’n ruggengraat kan breken. Ze sprongen op me, trokken me omver en, wat het meeste pijn deed, was dat ze m’n hoofd tegen een muur drukten.

BEWAKER: Dan word je als iel mannetje door zes man op de grond geworpen en de
handboeien worden je om gedaan en het liefst krijg je nog een stomp of een schop
in je gezicht, want je hebt maar te luisteren, je hebt maar te doen wat er gezegd wordt.
JEANMARIE: Ik draaide me om naar degene, die de leiding had en zei: Ik zei
toch dat ik mee zou werken. Maar hij luisterde niet naar me.
BEWAKER: Dan wordt er iemand afgevoerd alsof hij weet-ik-veel wat gedaan heeft. Terwijl het soms iets is waar met een normaal gesprek wel uitgekomen zou zijn.

NOVA: Maar in plaats daarvan verdween Jeanmarie voor vier dagen in een isoleercel.
JEANMARIE: Het was heel koud. Ik weet niet waarom ze het matras en de dekens weghaalden. Het was een soort martelmethode die ze toepasten. Om je te laten zien dat je hier bent om te lijden.


Reactie HENK KAMP – VVD - lid Tweede Kamer: (….) we zijn er ook voor dat gevangenen,
illegaal of niet, dat die altijd, in alle omstandigheden, netjes behandeld worden. (……)
Dit is Nederland en in onze gevangenissen daar worden gevangenen netjes behandeld. Gebeurt dat niet, dan moet dat gecorrigeerd worden.


Uit: reactie van staatssecretaris Albayrak op 11 juni 2008 aan de voorzitter van de tweede kamer n.a.v. de De NOVA-uitzending van 27 mei jl. over de omgang met vreemdelingen in detentiecentra
Inzet Intern Bijstands Team

In de uitzending werd een beeld geschetst van de inzet van het Intern Bijstands Team (IBT) binnen de inrichtingen voor vreemdelingenbewaring. Het IBT zou bij fricties tussen personeel en de vreemdelingen te snel worden ingezet, bovendien met gebruik van buitensporig geweld. Dit beeld correspondeert niet met de werkelijke situatie.

De inzet van het IBT is de laatste schakel bij fricties tussen personeel en gedetineerden of tussen gedetineerden onderling. Als ondanks herhaalde pogingen, door middel van deëscalerend bedoelde communicatie met de gedetineerde, de frictie blijft bestaan en het risico van een geweldsuiting wordt waargenomen, kan de locatiedirecteur tot de inzet van het IBT besluiten. In dat laatste geval zal ook de IBT-commandant eerst nog proberen de gedetineerde ertoe te bewegen zich naar een afzonderingscel te begeven. Het gebruik van geweld dient proportioneel te zijn. Daarbij wordt zonodig gebruik gemaakt van de schilden en is het gebruik van de wapenstok een ultimum remedium.

Over elke inzet van het IBT wordt een evaluatierapport opgemaakt. Indien de leiding van de inrichting op basis van dat rapport meent dat niet juist is gehandeld, wordt een melding ‘bijzonder voorval’ aan de hoofddirectie van DJI gezonden. Afhankelijk van de aard van de melding word ik hierover geïnformeerd.
Ook in dit soort gevallen heeft de gedetineerde het recht om beklag te doen bij de CvT, en kan zonodig aangifte worden gedaan bij de politie. Een IBT-inzet wordt vrijwel altijd gevolgd door plaatsing in een straf- of afzonderingscel.

Standaard wordt de gedetineerde hier binnen 24 uur gezien door een arts en dagelijks door een verpleegkundige. Beiden rapporteren hun bevindingen in het medisch dossier van betrokkene. Als een arts verwondingen constateert, maakt hij daarvan tevens melding aan de directeur.

In de zaak van ‘Jean Marie’ is een klacht namens twee vreemdelingen door de advocaat van ‘Jean Marie’ ingediend bij de CvT op het Uitzetcentrum (UC) Schiphol-Oost. De klacht ging over inzet van het IBT in mei 2007 tijdens een onaangekondigde wake van demonstranten bij het monument op Schiphol-Oost. Dit gebeurde tijdens het luchten. ‘Jean Marie’ en enkele andere vreemdelingen weigerden, toen de demonstranten bij de hekken van de luchtplaats kwamen, ondanks herhaalde instructie van het personeel, om naar binnen te gaan. De locatiedirecteur van de inrichting had de politie telefonisch verzocht om de demonstranten van het terrein van het UC te verwijderen. Tot de komst van de politie achtte de directeur het in het kader van het handhaven van de orde, rust en veiligheid noodzakelijk om de vreemdelingen naar hun cel te laten terugkeren. Toen ‘Jean Marie’ en 11 anderen dit weigerden, is besloten tot inzet van het IBT.

De CvT kwam na behandeling van de klacht tot het oordeel dat er in deze zaak geen sprake was van disproportioneel gebruik van geweld door het IBT.

Janneke van Beek, 
18 juni 2008

‘Uitzetten of vastzetten!’

‘Er is geen sprake van structurele misstanden!’
Met deze uitroep slaat justitie elke kritiek op het door haar gevoerde vreemdelingenbeleid dood. En er IS wat kritiek gekomen de laatste tijd. Rapport stapelde zich op rapport, televisie-uitzending op televisie-uitzending.
De aantijgingen logen er niet om. Mishandelingen, mensen om het minste of geringste isoleren, een slecht functionerende medische dienst, een uiterst pover dagprogramma….

Toch blijft justitie alle kritiek stug ontkennen. ‘Er is geen sprake van structurele misstanden!’ Dit wordt gestaafd door onderzoeken, gedaan door justitie zelf en door uitspraken van de commissie van toezicht, ook ‘eigen mensen’. Alsof dit kan gelden als bewijs!
Ik ben het eens nagegaan, en commissies van toezicht in P.I.’s beoordelen hooguit 5% van alle binnengekomen klachten als ‘gegrond’. En dan te bedenken dat veel mensen helemaal geen klacht indienen, juist doordat er zo weinig klachten ‘gegrond’ worden verklaard. Het lijkt zinloos om klachten in te dienen en het vormt bovendien een bron van frustratie.

Naar de buitenwereld toe beweert justitie: ‘Er wordt heel goed voor de mensen gezorgd!’ De bewakers reageren adequaat, de medische dienst functioneert goed en straffen gebeurt alleen proportioneel…..

Wat is hier aan de hand? Is justitie blind?

Welnee!

Dit is bewust beleid van justitie. Gevangenen worden al jaren slecht behandeld. ALLE gevangenen. De medische dienst is in alle P.I.’s beneden peil, de disciplinaire straffen rijzen overal de pan uit, de dagprogramma’s zijn alom naar het absolute minimum teruggebracht. Tenzij men slavenwerk voor de staat verricht, komen mensen In huizen van bewaring slechts 18 uur per week de cel uit, waarbij dan nog komt dat gevangenen geen enkele vorm van privacy gegund wordt, aangezien zoveel mogelijk mensen in meerspersoonscellen worden gestopt. Lekker goedkoop!




Het is niet voor niets dat gevangenen in de Bijlmerbajes doorlopend protesteren tegen het bijna de hele dag ‘achter de deur’ zitten. Maar met het Interne Bijstand Team paraat maakt justitie zich nergens zorgen over, volgens de redenering: we slaan ze gewoon die cel weer in, we breken het verzet en we gooien er nog meer bezuinigingen tegenaan!

Inderdaad, het regime vreemdelingenbewaring in de detentiecentra is niet beter of slechter dan dat in de meeste P.I.’s. Dus wat valt er eigenlijk te klagen?

Nu zijn er groeperingen en individuen die vinden, dat mensen in vreemdelingenbewaring beter behandeld moeten worden. Immers, die mensen hebben niets ‘strafbaars’ op hun geweten, die mensen zitten dus ‘onschuldig’ gevangen. Bovendien zitten ze voor onbepaalde tijd vast. Die feiten leggen een enorme psychische druk op mensen. Voeg daarbij onzekerheid over de toekomst, de doorlopende pressie op ‘vertrek’, angst- en onmachtgevoelens, en dan krijg je een situatie waardoor mensen ernstig getraumatiseerd worden. Dan vallen er slachtoffers.

Justitie heeft echter geen psychologie in haar basispakket. Justitie weigert de noden van mensen zonder papieren te zien. Ze laat deze mensen bewaken door laaggeschoold beveiligingspersoneel, dat een beetje Engels spreekt. Ze laat ze medisch behandelen door dokters en verpleegkundigen, die in hun functieomschrijving hebben staan dat ze goed moeten kunnen omgaan met ‘dwingend gedrag’. Dat geeft aardig weer hoe justitie vreemdelingen ziet: als onmondige kinderen die Nederland een lesje in kleinheid leert.

Maar toch, daar zijn die rapporten, daar zijn die televisie-uitzendingen. Zelfs menig Nederlander raakt hierdoor gealarmeerd. Wat moet justitie hiermee?

Justitie heeft allang de ‘passende’ oplossing gevonden: vrijwel dagelijks wordt de bevolking geïndoctrineerd met de verdachtmaking: ‘illegalen zijn criminelen’. Het wordt meestal in één adem genoemd: ‘criminele illegalen’. ‘Ze moeten weg’. Of, zoals Albayrak de stoere nieuwe slogan onlangs introduceerde: ‘uitzetten of vastzetten!’.

En ja, omdat het hier gaat om ‘criminelen’, kunnen ze dus net zo behandeld worden als ‘gewone’ criminelen. Dat vindt justitie, dat vindt de door justitie en overheid dom gehouden bevolking. Mensen die ‘crimineel gedrag’ vertonen ‘verdienen’ een zo slecht mogelijke behandeling. Wie niet deugen wil, moet maar voelen!
In die optiek moeten illegalen dan dus worden afgestraft, omdat ze het in hun hoofd hebben gehaald te proberen in Nederland een beter leven op te bouwen.

Justitie wil ons doen geloven dat het is voor ‘ons aller’ veiligheid is, dat deze mensen vastzitten…..

Het is wél jammer, dat er geen rekening wordt gehouden met de gevolgen van een uiterst repressieve gevangenisperiode. Die levert namelijk getraumatiseerde mensen af. Woedende mensen, depressieve mensen – zelfs dode mensen.

Slachtoffers van het beleid.

In het geval van Nederlandse burgers die vrij komen of van mensen die niet uitzetbaar zijn, zal Nederland en haar inwoners de rekening binnen afzienbare tijd gepresenteerd krijgen. De woede onder gevangenen is groot… In werkelijkheid zal de veiligheid alleen maar afnemen.

Voor wat betreft mensen zonder papieren: daar kan Nederland niet mee zitten, want het motto is: ‘uitzetten of vastzetten!’. Als het aan justitie ligt, is heel Nederland binnenkort gede-illegaliseerd. Van vreemde smetten vrij.

Nederland laat alleen nog kennismigranten toe.
Een abjecte vorm van ontwikkelingshulp trouwens: goed opgeleide mensen uit de derde wereld importeren en ziek gemaakte mensen exporteren.

Zo wordt de kloof tussen arm en rijk nog groter. Nederland heeft totaal geen boodschap aan de redenen waarom mensen hiernaartoe komen. Armoede, hongersnood, vervolging, westerse exploitatie van grondstoffen…..
Maar wat kan het schelen! Mochten de mensen in arme landen toch Nederland nog bereiken, dan staan de gevangenissen al met open poort op hen te wachten.

Voor alle duidelijkheid: ik bepleit hier niet het fenomeen ‘humane behandeling’ als oplossing. Het is zoals gevangenen die ik ken, zeggen: ‘Hoe dan ook, een gevangenis blijft een gevangenis’.

Gevangenissen zijn potentieel ziekmakende instituties, die mensen vermalen om ze vervolgens uit te kotsen.

Bovendien bepaalt de overheid en de politiek wat strafbaar is en in welke mate – dat is dan ook de reden dat de overheid wegkomt met alle misdaden die ze zelf pleegt. Denk bijvoorbeeld aan de Schipholbrand.

Ik zie opsluiting en straffen überhaupt niet als een middel dat iets oplost, dus wat mij aangaat: sluit alle bajessen!

Janneke,
5 juni 2008