Vrijwillige collaborateurs

vreemdeling, te verwijderen

Beste burger, de overheid heeft u nodig. Help mee Nederland van de vreemdelingen te ontdoen. Het is hún plicht Nederland te verlaten, het is úw plicht de overheid te helpen ze te verwijderen. U kunt kiezen uit onder meer de volgende mogelijkheden:

bouw detentiecentra
werk voor de Dienst Terugkeer en Vertrek (DT&V), de IND, de Kmar, de (vreemdelingen)politie
ontwerp spuug- en bijtmaskers
werk als vreemdelingenrechter
werk in de detentiecentra
geef vreemdelingen aan

Is dit allemaal niets voor u? Ga dan als vrijwilliger in onze detentiecentra aan de slag en collaboreer met ons. U kunt zich opgeven bij Humanitas, Exodus, VluchtelingenWerk Nederland of de geestelijke verzorging in de centra.


kerken in actie!

In het verleden is het gebeurd dat enkele vrijwilligers zich solidair verklaarden met de gedetineerde vreemdeling en de ogen van de buitenwereld trachtten te openen voor 'Vreemdelingenbewaring - de waarheid achter de humane façade'. Zulke vrijwilligers vormen een wanklank in het lied van de dagelijks populairder wordende vreemdelingenhaat. Nee, wij willen alle neuzen dezelfde kant op: richting landsgrens.

Sinds kort worden in de detentiecentra uitsluitend vrijwilligers toegelaten, die naar het oordeel van sectordirecteur Eric Nijman van de Directie Bijzondere Voorzieningen (DBV) een zinvolle bijdrage kunnen leveren aan (de bereidheid tot) terugkeer van de vreemdeling naar het land van herkomst in de detentiecentra.

Bezoek-vrijwilligers, die de gedetineerde vreemdeling tot vertrek-vrijwilliger maken…. Wíj vinden het een briljant idee. Helpt ú ons mee de psychologische druk in de centra op te voeren?

Wat moet u doen? Dat zullen we u uitleggen.

Verplaats u allereerst even in een gedetineerde vreemdeling:
Jij (de vreemdeling wordt gewoonlijk door ons met ‘jij’ aangesproken, doet u dat alstublieft ook, dat is de vreemdeling gewend) bent gedetineerd in een detentiecentrum. Niet omdat jij een strafbaar feit gepleegd hebt, maar om jou te dwingen het land te verlaten. Dat betekent: de Dienst Terugkeer en Vertrek in alles ter wille zijn, zodat zij jouw ticket kunnen regelen. Om jou in die geestesstaat te krijgen, word jij stelselmatig onder grote druk gezet. De regievoerder van de DT&V manipuleert, de vreemdelingenpolitie intimideert, jouw telefoongesprekken kunnen worden afgeluisterd. De vreemdelingenrechter fungeert als een verlengstuk van de macht van de Nederlandse Staat: die oordeelt dat de IND altijd 'voldoende voortvarend' handelt, zegt dat jij jouw verwijdering ‘ernstig frustreert’ en verlengt jouw detentie.


luchten in zaandam

Iedereen zet jou onder druk. Maar gelukkig zie jij daar een vrijwilliger. Iemand van buiten het systeem, die jou, gedetineerde vreemdeling, het gevoel geeft dat hij/zij jou ziet als medemens. Iemand bij wie jij jouw hart kunt uitstorten...........

Dát is het moment waarop u, vrijwilliger, de overheid gaat helpen in haar zware taak om de vreemdeling te hersenspoelen. De DBV heeft daartoe regels voor u opgesteld. U kunt zich gerust achter onze regels verschuilen – dat doen wij ook altijd. Daarmee schuift u alle verantwoordelijkheid voor uw persoonlijk handelen van u af.
Houdt u zich niet aan onze regels, dan wordt u en tevens uw vrijwilligersorganisatie uitgesloten van verdere deelname aan ons hersenspoelprogramma.



Enkele regels:
Het is verboden uw naam, adres en telefoonnummer aan de vreemdeling te geven. Noch mag u namen, adressen en telefoonnummers van partner, familie of vrienden van de vreemdeling aannemen. U doet geen toezeggingen aan de vreemdeling over contact na verwijdering, overplaatsing of opheffing bewaring.

Als u deze regels opvolgt, zult u merken dat er van diepgaand contact met de vreemdeling geen sprake kan zijn. In plaats daarvan verwacht uw organisatie van u dat u met de vreemdeling praat over terugkeer. Vraag naar het land van herkomst en stel de zaken daar rooskleurig voor. Ga niet in op verhalen over oorlog of armoede, benadruk dat er nu eenmaal is besloten dat de vreemdeling niet in Nederland mag verblijven en dat de vreemdeling de plicht heeft terug te keren.

U brieft vragen van de vreemdeling om hulp of ondersteuning van welke aard ook direct door aan uw coördinator. Op deze manier kunt u er zeker van zijn dat alles wat de vreemdeling u in vertrouwen heeft verteld, in ons eerstkomende overleg zal worden besproken. Hoe meer informatie wij over de vreemdeling hebben, hoe beter wij de vreemdeling onder druk kunnen zetten, hoe eerder de vreemdeling vertrokken is – goedschiks of kwaadschiks.

Als u zich aan onze regels houdt, kan de vreemdeling bezoeken een leuke hobby voor u worden. U maakt kennis met vreemdelingen uit allerlei culturen en brengt een zonnestraaltje in het leven van de vreemdeling. Bovendien bewijst u Nederland een dienst: dankzij úw inzet draait de uitzetmachine nóg beter!


een van de mogelijke plaatsen van handeling: detentiecentrum Alphen aan den Rijn


een van de mogelijke plaatsen van handeling: detentieboten Dordrecht

Janneke van Beek
5 juni 2010

Gedwongen deportatie per lijnvlucht

"Als een pakketje droegen ze me het vliegtuig in. Wij waren de eerste passagiers, de achterste zes stoelen waren voor ons gereserveerd. Voor mij, voor vier marechaussees in burger en voor een man van de IND."

 

Een man uit Somalië, laten we hem Abdi noemen, vertelde ons over zijn deportatie uit 2008. Zijn verhaal geeft een goed beeld van hoe een uitzetting van iemand die niet meewerkt verloopt, en heeft een happy end.

“Ik zat al een jaar vast op de bajesboot in Rotterdam. De rechter had mijn bewaring opgeheven, maar de IND ging onmiddellijk in beroep. Op een zondag kort daarna, toen ik stond te douchen, ging de celdeur open. Meerdere bewakers kwamen binnen. “Je gaat op transport, naar een ander detentiecentrum!”
Ik reageerde verbaasd, want ‘transport’ vindt nooit op zondagen plaats..
Ze verzekerden me dat ik wel degelijk mijn spullen moest pakken – ik zou samen vervoerd worden met een Pakistani, die vrijwillig uitgezet werd naar zijn land van herkomst.

Eenmaal in het busje, bleek tot mijn grote schrik dat de bedoeling was dat ook ík zou worden uitgezet. Zonder reispapieren – ik had geen ID, en zij hadden geen uitzetpapieren geregeld.

Op vliegveld Schiphol zei ik dat ik niet uitgezet wilde worden. “Je gaat niet meewerken?” vroegen de marechaussees. “Nee!” zei ik. Met een groep marechaussees maakten ze elk verzet gelijk onmogelijk. Ze deden me handboeien om, vastgemaakt aan een riem. Ze boeiden mijn voeten, en vervolgens maakten ze de handboeien aan de voetboeien vast. Ik kon niet meer lopen, alleen gehurkt zitten.

Als een pakketje droegen ze me het vliegtuig in. Wij waren de eerste passagiers, de achterste zes stoelen waren voor ons gereserveerd. Voor mij, voor vier marechaussees in burger en voor een man van de IND.

De lijnvlucht ging naar Dubai. Ik besloot me rustig te houden, en pas in Dubai te gaan protesteren. Intussen werden mijn boeien plus riem anders afgesteld, zodat ik mijn armen wijder kon doen. Ik mocht zoveel eten en drinken als ik wilde.

Toen we geland waren, kwam de gezagvoerder naar ons toe en zei dat mijn boeien moesten worden losgemaakt. “U bent nu in Dubai, hier geldt het Nederlandse recht niet”. De marechaussees maakte mijn boeien los en drukten me 50 euro in de hand.

Ze brachten me naar de grenspolitie. Daar bleken mijn papieren niet in orde te zijn – er was geen laissez passer geregeld. De grenspolitie vroeg of ik vrijwillig terug ging naar mijn land. “Nee, ik word gedwongen, en ik wil niet terug”, zei ik. Ze gingen van alles uitzoeken, de marechaussees vertrokken richting hotel.

Uren later werden de marechaussees teruggeroepen: zonder reispapieren kon ik niet tegen mijn wil worden uitgezet. We konden met de eerst mogelijke vlucht weer terug naar Amsterdam.

De marechaussees waren woedend. Ze zeiden dat ze net bezig waren geweest met een feestje. Ik zag dat ze een paar lijntjes coke snoven, waarschijnlijk om wakker te blijven. Ze wilden de 50 euro terug die ze me hadden gegeven, want geen uitzetting, geen oprotpremie. Ik had inmiddels meerdere telefoongesprekken gevoerd met mijn advocaat en mijn familie, dus het geld was op.

De marechaussee wilde me alvast weer boeien omdoen, maar dat werd tegengehouden door de grenspolitie – “Wij willen niet dat mensen op het vliegveld geboeid rondlopen”.

In het vliegtuig kreeg ik niets te eten of te drinken aangeboden. Een stewardess begon te huilen toen ze me geboeid zag zitten. Maar de copiloot troostte haar en zei dat ze juist blij moest zijn voor me, omdat mijn uitzetting niet gelukt was en ik terugging naar Nederland.

Na aankomst werd ik gelijk opgesloten in een cel in Schiphol-Oost, en de volgende dag vrijgelaten, met een brief dat ik binnen 24 uur het land diende te verlaten. Aangezien ik toen al meer dan 15 jaar in Nederland woonde en ik hier familie en vrienden heb, ben ik gebleven.

Janneke van Beek, 2 juni 2010