cursus in politiebureau Hoofddorp
In bureau Hoofddorp zitten voornamelijk mensen die geen papieren hebben.
Ze worden slechter behandeld dan mensen met papieren.
Mensen zonder papieren komen veelal rechtstreeks van het IND hoofdkantoor in Hoofddorp. Als ze zich daar moeten melden, gaat de deur op slot en worden ze afgevoerd naar het politiebureau. Daar komen ze in vreemdelingenbewaring.
Dit is ontdekt door activisten die na de blokkadeactie van de nieuwbouw van illegalenbajes Schiphol in Hoofddorp in verzekering werden gesteld.
Twee van de vier activisten konden zich legitimeren als Nederlanders, de andere twee niet. Die kregen een slechtere behandeling....
Luchten
De Nederlanders konden luchten. Een in gezelschap van twee Russische vrouwen, de ander samen met twee mannen uit Angola. De activisten die geen Nederlandse papieren bij zich hadden, mochten niet luchten, hoewel ze daar wel om gevraagd hadden.
Hier volgt een verslag van het luchten van een van de activisten:
“'s Middags mag ik tot mijn verbazing luchten – ik had er niet eens om gevraagd. In de luchtbox word ik verwelkomd door twee Russische vrouwen. Ze stellen zich voor: Anja uit Oekraïne, en Olga. Anja is achter in de 20, ze is een prachtige vrouw, maar oogt moe en terneergeslagen. Olga is ouder en ziet er bepaald niet op haar best uit: ze heeft blauwe plekken bij haar ogen en hier en daar wat wondjes. Bovendien draagt ze een veel te groot papieren overall, dat vreemd contrasteert bij haar vuil geworden beige Ugg-laarzen.
Ze willen weten waarom ik vastzit. Ik vertel van onze actie. Daar kunnen ze wel waardering voor opbrengen!
Anja heeft wallen onder haar ogen. Dat komt, legt ze uit, omdat ze de hele dag heeft zitten huilen.
Ze zegt met verstikte stem: 'Ze gaan me uitzetten! Ik was vanmorgen bij de IND hier in Hoofddorp. Ze deden de deur op slot en toen wist ik al hoe laat het was. Ze gaven me een uitzettingsbevel en zeiden dat ze een laissez passer hebben. Toen werd ik hierheen gebracht, nu zit ik in vreemdelingenbewaring en ik word maandag naar een detentiecentrum gebracht. Ik WIL niet terug! Ik heb twee zoons, van zes en acht!'
De tranen schieten in haar ogen en lopen over haar wangen terwijl ze verder gaat: 'Ik ben hier twaalf jaar geleden gekomen toen ik nog minderjarig was – mensenhandel. De man die dat deed hebben ze gepakt. Ik was van hem af en bouwde een leven hier op. Ik leerde mijn vriend kennen, en we kregen kinderen. We zijn niet getrouwd. Al die tijd heb ik geprobeerd een verblijfsvergunning te krijgen. Telkens moest ik weer naar de IND. En nu gaan ze me uitzetten naar Oekraïne! Ik heb gezegd dat ik niet mee ga werken, ik kan mijn kinderen toch niet in de steek laten! Maar de IND zegt dat mijn vriend wel voor ze kan zorgen....'
Olga en ik zijn ontzet. 'Kinderen hebben toch een moeder nodig!' roepen we. Dat de IND daar anders over denkt, raakt ons, die allebei ook moeder zijn, heel diep.
We troosten Anja, zeggen dat de IND haar niet zo gemakkelijk uit kan zetten. Maar de IND heeft zijn arsenaal aan gebruikelijke intimidatie al ingezet en Anja ervan weten te overtuigen dat uitzetting beslist zal lukken.
'Ik ben al zo lang weg uit Oekraïne, ik ken er niemand meer en ik spreek de taal ook haast niet meer!' zegt ze vertwijfeld.
Olga heeft wel verblijfspapieren. Ze had de vorige avond teveel gedronken. 'Russen drinken veel, dat weet iedereen. Ik had de nodige wodka's gedronken. Ik raakte bewusteloos en toen ik bijkwam, was ik ineens hier in het politiebureau. Ik kan me niets meer herinneren van wat er is gebeurd. Maar ik heb blauwe plekken en een paar wonden bij mijn ogen.... Geen idee hoe dat gekomen is. Misschien ben ik gevallen? Ik heb mijn papieren in een hotel liggen en nu houden ze me hier voor onderzoek. Maar ik wil naar huis, want morgen is het groot feest: mijn kleinzoon wordt 1 jaar! Dan kan ik toch niet wegblijven?
Maar dat interesseert ze hier niets'. “
Onverschillige arrestantenverzorgers
Ook over de behandeling van de arrestantenverzorgers zijn ze niet te spreken. Uren geleden had een jonge arrestantenverzorgster Anja gevraagd of ze koffie of thee wilde. Anja had gezegd: 'Ik wil alleen even luchten'. 'Dat vraag ik niet', had het meisje bits gezegd. Waarop Anja teruggaf: 'Waarom doe je zo onrespectvol? Je bent een stuk jonger dan ik. We zijn toch allemaal mensen?'
Het had geen indruk gemaakt.
Van enig invoelingsvermogen is niets te merken bij de arrestantenverzorgers van bureau Hoofddorp. En dat terwijl mensen die in vreemdelingenbewaring zitten, meestal in shock zijn. Hun leven staat op z'n kop. Alles wat ze hier opgebouwd hebben, staat op losse schroeven. De bodem valt weg onder hun bestaan. Wanhoop, paniek en depressie slaan toe. De nacht dat we vastzaten hoorden we iemand schreeuwen. 'Als u niet ophoudt, brengen we u naar een andere cel', reageerde een arrestantenverzorger onverschillig.
Huilende of schreeuwende mensen – het doet ze niks bij bureau Hoofddorp. Je moet je bek houden en rustig doen. Ze eisen totale onderworpenheid, de arrestantenverzorgers zijn de baas, zelfs over het doorspoelen van de plee.
Behandeling door de smeris van politiebureau Hoofddorp
Zoals wij behandeld zijn door de politie van bureau Hoofddorp (zie hieronder, ook te vinden hier) doet het ergste vermoeden over hoe mensen zonder papieren worden afgevoerd. Als de smeris een dergelijke aanpak al toepast bij ons, terwijl wij op geen enkele manier verzet hebben gepleegd, hoe zal de smeris zich dan al niet gedragen bij mensen die zich mogelijk wel verzetten bij arrestatie?
Hier kun je lezen hoe de smeris van bureau Hoofddorp ons bij aankomst op dat bureau heeft behandeld:
“Op de binnenplaats van bureau Hoofddorp maakten ze de geboeide handen van mij en mijn lockmaatje met behulp van nog een handboei vast aan een beugel in een muur. We moesten wachten tot de Bratra zich had ingericht om het grote losslijpen te gaan doen - in een garage op het terrein. Toen ze ons uiteindelijk naar die garage hadden gebracht, maakten we onszelf los.
Gelijk werden we ieder apart geboeid en met resolute dwang 20 meter verder neergezet om te worden ingecheckt. Ze waren als de dood dat we zouden weglopen, want ze hielden ons vast aan onze boeien. Praten met elkaar was mocht ook niet.
Mijn lockmaatje werd naar binnen afgevoerd en mij ketenden ze vast met handboeien aan een beugel in een muur (andere muur, andere beugel). Het zijn daar serieus nazi's!
De andere twee lockers waren in de tussentijd binnengebracht en werden ook met handboeien aan beugels vastgemaakt - zij moesten bovendien op hun knieen gaan zitten.
Een van de andere lockers heeft zeker een uur met handboeien om in een wachtcel gezeten. Langslopende dienders vertelden hem meerdere malen hoe leuk ze het vonden dat hij daar geboeid zat. Ze moesten er ook veel om lachen.”
Het 'gedrag' van de smeris zal wel samenhangen met het feit, dat in politiebureau Hoofddorp een oefencentrum is gevestigd om situaties levensecht te kunnen oefenen. Zie hier: politie speelt bloedstollende toestanden levensecht na.
Waarschijnlijk zijn echte arrestaties ideaal om de pas geleerde nazi-technieken in de praktijk te brengen. En waar kun je beter op oefenen dan op mensen zonder papieren die hun rechten niet kennen?
Wat mij aangaat zou politiebureau Hoofddorp opgenomen moeten worden in het rijtje van lawaaidemonstratie-locaties!
Janneke van Beek
