Een paar dagen geleden sneed een man in een vliegtuig met een scheermes zijn keel door. Hij zou vanuit Londen worden uitgezet naar Jamaica. Passagiers keken geshockeerd toe terwijl het vliegtuig van Virgin Atlantic al vaart maakte om op te stijgen. De vlucht moest worden gecancelled.
Virgin Atlantic bood gul íedereen geestelijke begeleiding aan voor het opgedane trauma, een gratis overnachting in een hotel inclusief eten en drinken van de zaak, tot aan de volgende vlucht naar Jamaica.
Aan íedereen? Nou nee... alleen aan vrijwíllige passagiers.
‘Het individu is met oppervlakkige verwondingen naar het ziekenhuis gebracht en van daaruit naar een detentiecentrum’ – aldus de UK Border Agency.
Ooggetuigen verklaarden overigens dat de keel van ‘het individu’ eerst provisorisch was dichtgelijmd, in het vliegtuig.
Het was hot news voor veel Britse media. Dat zal wel komen doordat passagiers al dat bloed hebben gezien - normaal gesproken zorgen de ‘escorts’ er wel voor dat passagiers niet merken dat ze een onvrijwillige medepassagier aan boord hebben. Daar zijn verschillende technieken voor…
Ik hoorde een paar van die technieken van Mohamed, 14 maanden in vreemdelingenbewaring, sinds een paar weken vrij. Hij heeft meerdere uitzetpogingen met succes gefrustreerd.
Een paar stukjes uit zijn verhaal:
“Vanaf de tweede keer dat ze je willen uitzetten word je geboeid met een bodycuff, waardoor het lijkt alsof je handen in een soort tas zitten – dan valt het de passagiers niet op dat iemand geboeid is. Er gaan marechaussees in burger met je mee, ze dragen een grijs pak. Dan vallen ze niet op.
Marechaussees in uniform zetten je in het vliegtuig en gaan dan weer weg. De ‘grijze’ marechaussees hebben onder hun jasje onopvallend een tas met extra 'dwangmiddelen' verstopt.
Vanuit het marechausseekantoor word je in een busje tot aan de achterkant van het vliegtuig gereden. Je moet op je knieën gaan zitten, je benen worden aan elkaar vastgebonden. Zo dragen ze je het vliegtuig in. Ze zetten je helemaal achterin neer, tussen twee marechaussees. Pas als jij en zij zitten, mogen de overige passagiers aan boord.
Om te zorgen dat je niet kan schreeuwen drukken ze tegelijkertijd een hand tegen je mond en knellen een arm om je nek. Dat is heel pijnlijk.
Ik riep een keer in het vliegtuig dat ik niet terug wilde naar mijn geboorteland. Eerst namen een paar passagiers het voor me op, maar toen zeiden de 'escorts' gauw tegen ze: 'Laat maar, die man is gek, u kunt beter niet reageren op hem, zo maak je hem steeds meer aan de gang!' Gelukkig kreeg toen een stewardess medelijden en werd ik niet meegenomen. De' escorts' gooiden me het busje weer in, als een envelop in een brievenbus.
Ook werd ik een keertje met alleen mijn ondergoed aan naar het vliegtuig gebracht – de rest van mijn kleren ging mee in een vuilniszak. Dat was die keer dat de marechaussee een aantal van mijn papieren verscheurde, zoals een bewijs van een klacht, en aantekeningen die ik had gemaakt van misstanden in de detentiecentra.
Vanaf de tweede mislukte uitzetpoging sluiten ze je automatisch twee dagen in een isolatiecel op. Daarna gaan ze weer proberen je uit te zetten.
Ik ben ook meerdere keren geslagen toen ze me in de iso gooiden. 'We hebben zat van je!' riepen ze.
Ik heb twee keer een scheermes ingeslikt. De eerste keer bij een tussenstop. Ik werd toen naar het ziekenhuis gebracht en later teruggevlogen naar Schiphol (-Oost).
Toen ik weer ‘fit to fly’ was moest ik gelijk naar de iso, zogenaamd voor mijn eigen veiligheid. Ik zat daar de hele nacht naakt in een kale cel, geen matras, niks. Ik probeerde een beetje te slapen terwijl ik tegen de toiletpot leunde, maar dat ging niet – het was zó koud!
De volgende dag wilden ze me weer uitzetten. Ik vroeg of ik mocht douchen en scheren. 'Eerst scheren' zeiden ze, en ze bleven om me heen staan. Ik slikte het hele scheermes compleet met houder in. De bewakers sprongen met z’n allen bovenop me, gooiden me op de grond en boeiden mijn armen op mijn rug. Er kwamen steeds meer bewakers aanrennen – het waren er wel 20!
De vloer zat onder het bloed. Een verpleegkundige van de medische dienst werd erbij gehaald. Die zei dat hij het niet nodig vond dat ik naar het ziekenhuis moest om het scheermes eruit te laten halen – het zou er vanzelf wel uitkomen als ik ging poepen.
Later brachten ze me alsnog naar het ziekenhuis en daar haalden ze het scheermes eruit.
Toen ik werd vrijgelaten zeiden ze op de afdeling tegen me dat ik zou worden ‘overgeplaatst’. Zodoende wisten mijn kameraden uit Schiphol-Oost niet eens dat ik vrij kwam en dat mijn verzet succes had gehad! Pas bij de badafdeling (in/uitcheck) hoorde ik het goede nieuws waar ik 14 maanden op had gewacht.”
